ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 329

ตอนที่329เธอมีความรู้สึกกับฉัน

ในรถเงียบไปอย่างแปลกประหลาดความอ่อนหวานในเมื่อกี้หายไปหมดนัชชามองไปทางหน้าของผู้ชายที่รอยมือเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆเธอตัวแข็งไปหมด

“ตบหน้าฉันก็หายโกรธแล้วเหรอ?”ผ่านไปนานมากผู้ชายใช้น้ำเสียงที่เยือกเย็นพูดออกมา

ในชีวิตนี้เขาไม่เคยโดนใครตบหน้ามาก่อนยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงตบเลยเธอคือผู้หญิงคนเดียวที่กล้าตี

“ก็ก็นายมาทำให้ฉันโมโหก่อนหนิ!”นัชชาพูดอย่างไม่มั่นใจทำได้เพียงเถียงกลับไปเพื่อให้ตัวเองหนีพ้น

“ในห้าปีนี้เธอแก้ปัญหาด้วยวิธีแบบนี้เหรอ?”เตชิตโดนตบทีนึงในใจยังไงก็ไม่พอใจน้ำเสียงก็เย็นชา“อยากลงมือก็ลงรู้ไหมว่าต้องได้รับผลอย่างไร?”

นัชชายังไม่เข้าใจว่าผลนั่นคืออะไรผู้ชายก็มาทับที่ตัวเธอจูบไปที่ปากของของเธอไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อยพุ่งเข้าไปในปากของเธอตรงๆเอากลิ่นบุหรี่เข้าไปในปากของเธอฟันไปกัดริมฝีปากของเธอปากว่าจูบแต่เหมือนเป็นการลงโทษ

ลงโทษที่เธอตบเมื่อกี้ลงโทษที่เธอดื้อ

นัชชารับมือจูบแบบนี้ไม่ไหวเธอกลัวแล้วรีบเอามืดดันหน้าอกเตชิค“เตชิตนายอย่าทำแบบนี้”

……”

ผู้ชายทำเหมือนไม่ได้ยินจูบเธอแรงแหมือนเดิมเขาแค่ใช้แรงนิดเดียวก็เก็บมือที่เธอกำลังดิ้นอยู่ไว้ด้านหลังมืออีกข้างไปลูบไล้ที่ตัวของเธอเขารู้จุดอ่อนของเธอชัดเจนเกินไปแล้วแค่นิดเดียวก็ทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน

นัชชาถูกปล่อยตัวก่อนที่เธอจะดับลมหายใจตัวของเธอขยับไม่ได้ทำได้เพียงใช้ปากที่บวมๆแดงๆร้องขอเขา“นายปล่อยฉัน!”

ในรถที่มืดมนสายตาของเขาอ่อนโยนและดำมืดมีหลายอารมณ์ที่เธอไม่เข้าใจปนอยู่ตาคู่นั้นเหมือนจะดูดกลืนเธอเข้าไปเป็นแรงกดดันอย่างอ่อนโยน

นัชชารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่ามือของผู้ชายจากไหล่ถอยลงไปเรื่อยๆไปลูบที่หลังของเธอ

เธอยังอดกลั้นไว้เหมือนเดิมแต่บนใบหน้าเริ่มแดงๆแล้วเหมือนดอกไม้สีแดงที่บานอยู่บนใบหน้าที่ขาวซีด

เป็นแบบนี้ได้ไง?

ทั้งๆที่ไม่อยากเป็นแต่ก็ควบคุมไม่ได้

นัชชาอึ้งไปเลยและในตอนนี้มือของเขาเข้าไปใต้กระโปรงของเธอ

“อ้า!”เธอร้องดังขึ้นมายังไม่ทันขัดแย้งมือของเขาก็ถอยออกมาก่อนแล้ว

เหมือนจะถูกกระทบกระเทือนนัชชามองไปทางผู้ชายอย่างประหลาดใจเห็นแต่เขายิ้มแปลกๆ“นัชชาเธอมีความรู้สึก”

ในสมองของนัชชาดังปั้งเธอเข้าใจมากว่าคำพูดของเขาหมายความว่าไงและเพราะเหตุผลนี้อยากจะทำให้เธอตาย

เธอก้มหน้าลงไม่ยอมรับแค่พูดว่า“ขืนใจฉันนายภูมิใจนักเหรอ?ร่างกายฉันอาจจะคุ้นชินกับนายแล้วแต่ใจของฉันไม่ยอม!”

“ในใจไม่ยอมแล้วจะเปียก?”ผู้ชายไปจับที่คางของเธอทำให้เธอหลบหนีไม่ได้

คำพูดแบบนี้ทำให้นัชชาตัวร้อนไปหมดหน้าก็แดงไปหมด“นายไม่ต้องพูดแล้วหุบปาก!”

“หรือเธอเป็นแบบนี้กับทุกคนฮืม?”

“......ไม่ใช่ไม่ใช่......”นัชชาจะร้องไห้อยู่แล้วเธอเกลียดตัวเองที่ควบคุมตัวเองเวลาเจอเขาไม่ได้“ขอร้องนายไม่ต้องพูดแล้วนายทำแบบนี้จะทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองชั่ว”

“เธอชั่วแล้วฉันคืออะไร?”เสียงของผู้ชายเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เหงา“ฉันไม่เคยรู้สึกว่าเธอที่เป็นแบบนี้ชั่วเธอเป็นแบบนี้ฉันรู้สึกดีใจมากนัชชาๆตอนที่เห็นเธอฉันก็ทนไม่ไหวแล้วฉันอยากได้ทั้งใจและร่างไม่มีทางข่มขืนเธอและไม่คิดที่จะข่มขืนเธอเธอไม่จำเป็นต้องว่าตัวเองไม่ดีต่อหน้าฉัน”

“ในตอนที่ฉันไม่รู้เธอคลอดลูกให้ฉันมาหนึ่งคน”เตชิตเหมือนโดนอะไรสิงพูดแต่คำนี้ซ้ำๆมือของเขายื่นเข้าไปในเสื้อของเธอไปจับใส่แผลนั้นอีกครั้งในใจรู้สึกดีใจมาก

ลมหายใจของเขาสั่นๆธีมนต์ออกมาจากตรงนี้มือของเขาเหมือนกำลังถูกไฟเผาเลย

นัชชาตกอยู่ในคำพูดที่หวานๆของเขาเริ่มหลงลืมตัวเองน้ำตาที่คลอเบ้าก็หายไปมองผ่านกระจกบนหัวไปทางดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้า

เธอรู้สึกถึงความหยาบของฝ่ามือเขาได้อย่างชัดเจนเธอหัวเราะขมขื่นตัวเองทำอะไรกับเขาไม่ได้จริงๆเธอไม่มีทางจัดการกับเขาได้แค่ไปหลงรักเขาก็แพ้แล้วจะหนีไปได้ยังไง?

ผู้ชายส่วนใหญ่รังเกียจแผลที่ภรรยาคลอดลูกแต่เขากลับมาจับอย่างอ่อนโยนเหมือนกำลังจับของที่สำคัญที่สุดในโลกเขาทำแบบนี้ทำให้นัชชาสติแตกได้ง่ายกว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้

เธอหลอกตัวเองหลอกตัวเองไม่อยากให้เขาหาลูกเจอแต่ในใจลึกๆเธอก็หวังอยากให้เขาดูดีๆว่านี่คือลูกที่เธอคลอดให้กับเขาเธอเลี้ยงลูกได้ดีมากดีมากๆ……

ในวินาทีนี้ทั้งสองเงียบไปนานมากตอนที่เขาปล่อยตัวเธอแผ่นหลังของเธอเปียกไปหมด

นัชชาเปิดประตูแล้วลงมาจากตักของเขาตอนที่ขาลงสู้พื้นเกือบล้มลงไปแต่โชคดีที่ไม่ล้มลงไป

เตชิตเดินตามหลังอากาศนอกรถดีกว่าเยอะทำให้ได้สติกลับมาไม่น้อยนัชชาหายใจเข้าลึกๆเหมือนคนที่พึ่งขึ้นมาจากทะเล

“สัปดาห์หน้าฉันจะกลับไปที่เมืองJ”เขาพูดกระทันหัน

นัชชาคิดไม่ถึงอึ้งไปสักแป๊บไม่นานก็เข้าใจสีหน้าของเธอไม่ค่อยดี“ธีมนต์จะต้องไปโรงเรียน”

“เธอไม่กลับไปห้าปีแล้ว”

“ไม่กลับไปห้าปีแล้วคงไม่ขาดเวลาแค่สั้นๆนี้”

“เธอกลับมาเถอะฉันเอาโปรเจคคนงานให้เธอ”น้ำเสียงของเธอไม่มีคลื่นเหมือนกำลังพูดเรื่องที่เป็นธรรมดาที่สุด

แต่พอคำพวกนี้เข้าไปในหูของนัชชาไม่ได้น่าฟังอะไรขนาดนั้นเธอขมวดคิ้วแน่นๆ“นายอย่าเอาเรื่องพวกนี้มาขู่ฉันมาพูดข้อตกลงกับฉันได่ไหม?”

ความรู้สึกแบบนี้ไม่ดีนักทำให้นัชชารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับการเคารพและเหมือนงูที่ถูกมีดแทงไปที่หัวใจจะทำอะไรตามใจก็ไม่ได้

“ฉันก็ไม่อยากพูดแบบนี้แต่ถ้าฉันพูดดีๆเธอจะฟังไหม?”ขู่เธอในใจของเขาก็ไม่สบาย

“แล้วนายเคารพความคิดของฉันหน่อยได้ไหม?”

“หลังจากเคารพเธอหละ?”ผู้ชายเดินไปแล้วเอามือไปเท้าไว้ที่รถ“ให้เธอมีโอกาสหนีอีกครั้ง?”

นัชชาไม่รู้จะพูดยังไงปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอคิดอย่างงั้นจริงๆหลังจากที่เตชิตไปจากกอังกฤษเธอก็จะมีเวลามาคิดเรื่องราวพวกนี้ตอนนี้เขาอยู่นี่ทุกก้าวที่เธอเดินถูกเขาลากไปเดินตลอด

“อีกอย่างตอนนี้เธออยู่กับชนุดมฉันไม่มีทางตกลง”

“นายไม่ตกลงพวกฉันก็ใช้ชีวิตด้วยกันห้าปีแล้ว......”

พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ผู้ชายก็ไม่พอใจก็เลยพูดแทรก“เมื่อก่อนฉันไม่รู้ก็คือไม่รู้ตอนนี้ฉันรู้แล้วเธอคิดว่าฉันยังทนได้อยู่ไหม?”

นัชชาไม่รู้จะพูดไรอีกครั้งผู้ชายคนนี้รู้ทุกอย่างแผนทุกอันที่เธอคิดเธอไม่กลัวเขาพูดอ้อมๆแต่กลัวเขาพูดตรงๆทำให้ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

ในยามมืดที่หนาวเย็นนัชชาจามเบาๆ“ฮัดชิ่ว!”

เตชิตเอาเสื้อกันหนาวบางๆออกจากรถยกมือจะใส่ให้เธอแต่ผู้หญิงรีบหลบไปก่อนทำหน้าเหมือนเจอปีศาจ

ผู้ชายถอนหายใจยาวๆ“มานี่มาคลุมเสื้อ”

หน้าของนัชชาเต็มไปด้วยการปฏิเสธ“ไม่ต้องแค่ไม่กี่ก้าว”

“เชื่อฟังหน่อย”

“......เด็กยังอยู่ในบ้านช่างเถอะ”

พอพูดจบก็เข้าสู่โหมดเงียบในใจของเตชิตรู้สึกไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ก็เลยปล่อยมือลงไม่ทำอะไรต่อ

นัชชามองไปทางการกระทำของเขาในใจก็ไม่สบายปกติเขาหัวดื้อมากตอนนี้พูดง่ายขนาดนี้ในใจของเธอ......ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงแค่รู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะพูดอะไรผิดไป

“ขึ้นไปเถอะ”สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร

นัชชาเงียบไปแค่สองวิก็หันหลังเดินไปเธอเดินตรงไปทางประตูคอนโดไม่หันกลับสักครั้งพอไปถึงทางโค้งก็แอบหันไปมองเขายืนอยู่ข้างรถไม่ขยับห่างกันไกลขนาดนั้นเธอก็ยังรับรู้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของเขา

เหมือนแอบดูผู้ชายที่ชอบแล้วโดนจับได้นัชชาไม่กล้ามองอีกก็เลยรีบเดินไปแล้วไม่หันมาอีก