ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 330

ตอนที่330อยากเจอตายายไหม?

หลังจากที่ขึ้นไปเปิดประตูเข้าไปมีแต่ผู้ชายร่างสูงใหญ่นั่งอยู่บนโซฟาพอได้ยินเสียงเปิดประตูก็มองมาทางเธอเสียงที่ไพเราะถามว่า“คุยเป็นไงบ้าง”

“ไม่รู้”ในใจของนัชชาสับสนมากไม่รู้ว่าการสนทนากับเตชิตในเมื่อกี้หมายความว่ายังไง

“เขาหาเรื่องเธอ?”ชนุดมไม่วางใจพยายามพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่นิ่มๆและปลอบใจเธอ“ถ้ามีอะไรที่ต้องการฉันก็พูดมา”

ในใจของนัชชาซึ้งจะมีผู้ชายสักกี่คนที่ไม่ถามสาเหตุแล้วยอมช่วย?อีกอย่างฐานะแบบเขาจะหาผู้หญิงที่ดีกว่าเธอได้หลายเท่า

“ขอบคุณนะชนุดม”เธอรู้สึกผิดมาก“ฉันไม่อยากให้นายช่วยเพราะตัวเองทำให้นายลำบากเพราะฉันติดหนี้บุญคุณนายมากพอแล้ว”

“นัชชา”ผู้ชายเรียกชื่อของเธอพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกจนปัญญา“เมื่อไหร่เธอถึงจะไม่เกรงใจฉัน?ฉันดีกับพวกเธอแบบไม่ต้องการการตอบแทนฉันแค่อยากดูแลเธอกับธีมนต์เธอเข้าใจไหม?”

นัชชามองไปทางเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน“แต่ว่า......”

“เธอเคยคิดบ้างไหมไม่ว่าเตชิตจะพาความเครียดหรือความซึ้งมาให้เธอก็ตามเธอไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เธออึดอัดและการให้ของฉันกับการเข้าใกล้ของฉันกลับทำให้กลัวหลบตลอดถึงแม้ฉันจะไม่เคยต้องการการตอบแทนก็ตาม”เขายิ้มอ่อนๆดูแล้วทำให้รู้สึกน่าสงสารมาก“ฉันเริ่มอิจฉาผู้ชายคนนั้น”

“ชนุดมฉัน......”

“เธอไม่ต้องพูดแล้วฉันเข้าใจ”เขาไม่อยากทำให้นัชชาเปิดดูใจของตัวเองเธอองคงไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง“ฉันแค่อยากให้เธอรู้ตอนที่เธอกับธีมนต์ต้องการฉันฉันก็จะอยู่ตลอด”

น้ำตาของนัชชาเกือบไหลเพราะคำนี้เธอรู้สึกว่าการกระทำของตัวเองไม่ยุติธรรมกับชนุดมเลยเธอกัดฟันแล้วพูดเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง“ที่จริงวันนี้ฉันกับเตชิตพูดเรื่องธีมนต์เขาอยากให้ฉันกลับประเทศ”

ชนุดมรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะทำแบบนั้นแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้“แล้วเธอหละคิดยังไง?”

“ฉันไม่รู้”นัชชาพูดความจริงเธอยังคิดไม่ออกจริงๆในสมองคิดอะไรไม่ออกเลย

เธอเองไม่ยอมกลับไปกับเตชิตแน่นอนถ้ากลับไปไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกถ้าไม่กลับหนีได้ชั่วคราวหนีไม่ได้ทั้งชีวิตยิ่งตอนนี้เตชิตรู้ตัวตนของธีนมต์แล้วเขาไม่มีทางยอมให้พวกเขาใช้ชีวิตด้านนอกต้องคิดหาวิธีหาพวกเธอไว้

เธอจะหนีทุกครั้งที่เจอไม่ได้เด็กยิ่งโตก็ต้องการสังคมที่ดีและทั้งหมดนี้ต้องกลับประเทศไปคุยกับเตชิต

ความหวังในตาของชนุดมดับไปเขาหวังให้เธอให้คำตอบที่แน่ใจกับตัวเองบอกให้ตัวเองว่าเธอจะไม่ไปแต่......

ผู้ชวยขมวดคิ้วบนใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าพูดด้วยน้ำเสียงปกติ“ถ้าไม่รู้จะทำไงก็ไปเลย”

นัชชาตกใจมากคิดว่าเขาจะขัดขวางตัวเองไว้

“ห้าปีแล้วนัชชาเธอยังดูใจตัวเองไม่ออกอยากจะถ่วงอีกห้าปีเหรอ?”เขามีกำลังใจที่จะสู้กับเตชิตแต่ไม่มีความหมั่นใจว่าเธอจะเข้าข้างตัวเอง

ใช่สิห้าปีแล้ว

นัชชาก้มหน้าลงมองไปทางรอยต้นไม้ที่อยู่บนกระเบื้องความสงบที่เธอพยายามสร้างมาห้าปีพังทลายเพราะวินาทีที่เตชิตมานอกจากความดื้อด้านของผู้ชายแล้วคงจะมีสาเหตุของตัวเองด้วย

ความรักความสัมพันธ์ที่ดูลืมไปแต่ความจริงแล้วยังอยู่ในใจไม่เคยลืมแม้แต่ครั้งเดียว

หลอกตัวเองชัดๆ

ศัพท์นี้เตชิตเคยพูดกับเธอสองครั้งเธอไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธคำที่หลอกคนอื่นไม่ได้เธอเองยังจะเชื่ออยู่ไหม?

“ไม่ว่าเธอตัดสินใจยังไงฉันก็เคารพเธอฉันแค่ขออย่างเดียว”ชนุดมเดินไปข้างเขาผู้ชายตัวสูงใหญ่เหมือนภูเขา“ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ต้องบอกฉัน”

นัชชาพยักหน้าให้เขาวางใจ“โอเค”

นัชชาไม่ได้หลับทั้งคืนเธอนั่งอยู่ในห้องของธีมนต์เดี๋ยวมองไปทางเด็กที่หลับสนิทเดี๋ยวมองไปทางหน้าต่างจนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มสว่าง

เธอไม่ใช่คนที่ไม่หลับไม่นอนได้ปกติทำงานก็ต้องดื่มกาแฟแต่ตอนนี้เธอไม่มีความง่วงเลยแม้แต่น้อย

เธอนึกถึงเรื่องที่เคยเห็นในอดีตคนที่มีเรื่องในใจจะนอนไม่หลับ

ตอนนั้นรู้สึกว่าบ้าบอง่วงก็หลับทำไมเรื่องในใจถึงนอนไม่หลับหละ?

ตอนนี้เธอเข้าใจความรู้สึกแบบนี้แล้วตอนที่เธอกำลังมีเรื่องเครียดอย่าว่าแต่ง่วงเลยแค่แบ่งกะจิตกะใจไปทำอย่างอื่นก็ไม่มีแล้วในสมองเต็มไปด้วยเรื่องที่คิดทรมานตลอดยกเว้นแก้ปัญหาไปจริงๆไม่อย่างงั้นปัญหานี้จะตามติดตัวเธอไปตลอด

จะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไม่ได้ถ้าเตชิตหมดความอดทนเธอกับลูกอยู่ไม่สุขแน่

คิดไปทั้งคืนนัชชาคิดได้แล้วเธอควรจะกลับประเทศแล้วจริงๆนอกจากเตชิตยังมีคนที่รอคอยเธอและคิดถึงเธออยู่เธอต้องไปเผชิญห้าปีก่อนไปโดยไม่บอกกล่าวตอนนี้เธอต้องรับผิดชอบกับที่ตนทำไว้แล้ว

“แม่อยู่นี่ได้ไงครับ?”อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงเด็กอ่อนๆดังขึ้นมา

นัชชาได้สติกลับถึงจะรู้ว่าเจ็ดโมงเช้าแล้วเด็กตื่นแล้ว

เธอรีบเดินไปไม่คิดว่านั่งนานเกินไปจนมึนหัว

เท้าเธอสะดุดมือรับเท้าที่กำแพงรอความมึนหายไป

“แม่ครับแม่เป็นอะไรครับ?”ธีมนต์เป็นห่วงแม่ก็เลยรีบลุกจากเตียงรองเท้าก็ไม่ทันใส่วิ่งไปทางข้างขาเธอแล้วจูงที่มือของเธอ“แม่ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

ในใจของนัชชาอุ่นๆไม่อยากให้เขาเป็นห่วงก็เลยยิ้มอ่อนๆ“แม่ไม่เป็นไรครับแค่ขาชาเฉยๆลูกจูงแม่ไปทางนู้นได้ไหม?”

ยังไงก็เป็นเด็กความสนใจโดนเปลี่ยนไปทันทีพยักหน้าแรงๆพูดดังๆ“ได้ครับ!”

ทั้งสองเดินจูงไปข้างเตียงมองไปทางเด็กที่ตัวขาวๆนัชชาไปลูบที่หัวเด็กตั้งแต่เขาเกิดเส้นผมก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้วอาจจะเกี่ยวกับช่วงที่เธอทำงานหนักเด็กดูแลทันแต่การกินคงตามไม่ทันสุดท้ายก็โดนถ่วงไป

ตอนนี้ลูบไปที่เส้นผมนุ่มๆของเขานัชชารู้สึกขมขื่น“ธีมนต์อยากไปดูตายายไหม?”