ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 330

ตอนที่330อยากเจอตายายไหม?

หลังจากที่ขึ้นไปเปิดประตูเข้าไปมีแต่ผู้ชายร่างสูงใหญ่นั่งอยู่บนโซฟาพอได้ยินเสียงเปิดประตูก็มองมาทางเธอเสียงที่ไพเราะถามว่า“คุยเป็นไงบ้าง”

“ไม่รู้”ในใจของนัชชาสับสนมากไม่รู้ว่าการสนทนากับเตชิตในเมื่อกี้หมายความว่ายังไง

“เขาหาเรื่องเธอ?”ชนุดมไม่วางใจพยายามพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่นิ่มๆและปลอบใจเธอ“ถ้ามีอะไรที่ต้องการฉันก็พูดมา”

ในใจของนัชชาซึ้งจะมีผู้ชายสักกี่คนที่ไม่ถามสาเหตุแล้วยอมช่วย?อีกอย่างฐานะแบบเขาจะหาผู้หญิงที่ดีกว่าเธอได้หลายเท่า

“ขอบคุณนะชนุดม”เธอรู้สึกผิดมาก“ฉันไม่อยากให้นายช่วยเพราะตัวเองทำให้นายลำบากเพราะฉันติดหนี้บุญคุณนายมากพอแล้ว”

“นัชชา”ผู้ชายเรียกชื่อของเธอพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกจนปัญญา“เมื่อไหร่เธอถึงจะไม่เกรงใจฉัน?ฉันดีกับพวกเธอแบบไม่ต้องการการตอบแทนฉันแค่อยากดูแลเธอกับธีมนต์เธอเข้าใจไหม?”

นัชชามองไปทางเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน“แต่ว่า......”

“เธอเคยคิดบ้างไหมไม่ว่าเตชิตจะพาความเครียดหรือความซึ้งมาให้เธอก็ตามเธอไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เธออึดอัดและการให้ของฉันกับการเข้าใกล้ของฉันกลับทำให้กลัวหลบตลอดถึงแม้ฉันจะไม่เคยต้องการการตอบแทนก็ตาม”เขายิ้มอ่อนๆดูแล้วทำให้รู้สึกน่าสงสารมาก“ฉันเริ่มอิจฉาผู้ชายคนนั้น”

“ชนุดมฉัน......”

“เธอไม่ต้องพูดแล้วฉันเข้าใจ”เขาไม่อยากทำให้นัชชาเปิดดูใจของตัวเองเธอองคงไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง“ฉันแค่อยากให้เธอรู้ตอนที่เธอกับธีมนต์ต้องการฉันฉันก็จะอยู่ตลอด”

น้ำตาของนัชชาเกือบไหลเพราะคำนี้เธอรู้สึกว่าการกระทำของตัวเองไม่ยุติธรรมกับชนุดมเลยเธอกัดฟันแล้วพูดเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง“ที่จริงวันนี้ฉันกับเตชิตพูดเรื่องธีมนต์เขาอยากให้ฉันกลับประเทศ”

ชนุดมรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะทำแบบนั้นแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้“แล้วเธอหละคิดยังไง?”

“ฉันไม่รู้”นัชชาพูดความจริงเธอยังคิดไม่ออกจริงๆในสมองคิดอะไรไม่ออกเลย

เธอเองไม่ยอมกลับไปกับเตชิตแน่นอนถ้ากลับไปไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกถ้าไม่กลับหนีได้ชั่วคราวหนีไม่ได้ทั้งชีวิตยิ่งตอนนี้เตชิตรู้ตัวตนของธีนมต์แล้วเขาไม่มีทางยอมให้พวกเขาใช้ชีวิตด้านนอกต้องคิดหาวิธีหาพวกเธอไว้

เธอจะหนีทุกครั้งที่เจอไม่ได้เด็กยิ่งโตก็ต้องการสังคมที่ดีและทั้งหมดนี้ต้องกลับประเทศไปคุยกับเตชิต

ความหวังในตาของชนุดมดับไปเขาหวังให้เธอให้คำตอบที่แน่ใจกับตัวเองบอกให้ตัวเองว่าเธอจะไม่ไปแต่......

ผู้ชวยขมวดคิ้วบนใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าพูดด้วยน้ำเสียงปกติ“ถ้าไม่รู้จะทำไงก็ไปเลย”

นัชชาตกใจมากคิดว่าเขาจะขัดขวางตัวเองไว้

“ห้าปีแล้วนัชชาเธอยังดูใจตัวเองไม่ออกอยากจะถ่วงอีกห้าปีเหรอ?”เขามีกำลังใจที่จะสู้กับเตชิตแต่ไม่มีความหมั่นใจว่าเธอจะเข้าข้างตัวเอง

ใช่สิห้าปีแล้ว