ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 333

ตอนที่333เจอกันอีกครั้งในรอบห้าปี

12ชั่วโมงหลังจากนั้นเครื่องบินก็ถึงสนามบินก่อนเครื่องลงจอดมีเสียงประกาศให้เก็บโต๊ะคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย

นัชชาตื่นเพราะเสียงเธอตื่นแบบสะลึมสะลือมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นท้องฟ้ามืดหมดเเล้วยังมองเห็นไฟสว่างตามข้างๆทาง

เธอหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอ

นัชชาตกใจกับระยะเวลาการนอนของตัวเองมองไปที่ผู้ชายข้างกายเขาไม่ค่อยสดใสคงจะไม่ได้พักตลอดทาง

“เเม่ครับเครื่องบินกำลังจะลงจอดเเล้ว”ธีมนต์พูดด้วยน้ำ

เสียงง่วงๆเหมือนยังปรับตัวไม่ได้

“ลูกนั่งนิ่งๆอย่าดิ้นไปดิ้นมา”คนเป็นเเม่ก็แบบนี้เเหละลืมตาขึ้นมาก็อดเป็นห่วงไม่ได้

เครื่องลงจอดอย่างปลอภัยนัชชาโล่งอกสวมเสื้อกันหนาวเเล้วจูงมือธีมนต์ไว้รอจนประตูเครื่องเปิดออกนัชชาเดินลงมาอย่างสบายใจ

เธอเงยหน้ามองฟ้าที่มืดสนิทมีเพียงดาวไม่กี่ดวงเธอดึงกระชับเสื้อกันหนาวสูดหายใจเข้าเธอเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกับมาเเล้วจริงๆ

ห้าปีที่เเล้วเธอจากไปแบบไม่เต็มใจห้าปีหลังจากนั้นเธอกลับมายืนที่นี่อีกครั้ง

“ไปกันเถอะ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

นัชชาพยักหน้ารับเธอเดินขึ้นหน้ามีเตชิตเดินตามหลังสองเเม่ลูกเขาไม่สนใจอย่างอื่นเพียงเเค่มองดูแผ่นหลังของพวกเขา

เขาต้องขอบคุณอากาศหนาวเย็นมือมิดของคืนนี้ทำให้ปกปิดความรู้สึกตื้นตันใจของเขา

เขาเดินลงจากทางวีไอพีมีรถคันหนึ่งจอดรอเห็นพวกเขาออกมามีคนเดินเข้าไปช่วยเธอหิ้วกระเป๋าขึ้นรถ

นัชชาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยไม่เจอกันห้าปี“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

ตรัณได้ยินเรื่องมาจากเตชิตถึงเเม้หลังปีที่ผ่านมาเขาไม่ได้ทำงานที่เตนัทเเล้วเเต่เขาก็ยังเห็นเตชิตเป็นเหมือนเจ้านายของเขาอยู่ครั้งนี้เขามารับด้วยความสมัครใจ

ตอนนี้เห็นนัชชากลับมาอย่างปลอดัยเขาดีใจที่ได้เห็นเธอ“ครับคุณนัช”

ประตูรถเปิดออกธีมนต์นั่งเข้าไปก่อนเเล้วตาม้วยพวกเขาสองคน

“คุณเตไปไหนก่อนครับ”

เขาหันมองเธอ“ไปไหน”

นัชชาคิดไปสักพัก“ไปบ้านจินต์กันก่อน”

เวลาเเบบนี้ไปไหนก็คงจะไม่ได้กลับบ้านก็กลัวจะรบกวนณัชชนม์กับเมทนีจินต์เป็นคนเดียวที่รับเรื่องเซอร์ไพรส์แบบนี้ได้

ระหว่างทางนัชชาโทรหาจินต์ห้าปีเเล้วเธอยังไม่เปลี่ยนเบอร์เธอกดรับด้วยน้ำเสียงงง“ฮัลโหล”

นัชชาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย“จินต์ฉันเอง”

เงียบไปนานมากพวกเขาสองคนไม่มีใครเอ่ยปากพูดตอนเเรกจินต์หลับไปแล้วตอนนี้ตาสว่างหัวใจเต้นเเรงเธอเลยถามขึ้น“นัชนัชหรอ”

นัชชาพยักหน้าไม่สนว่าเธอจะมองหรือมองไม่เห็น“ฉันเอง”

พูดต่อ“ฉันกลับมาเเล้ว”

เหนื่อยมาทั้งทางธีมนต์นอนหลับไปแล้วนัชชาเรียกลูกตื่นเบาๆเธอจูงมือเขาเดินลงจากรถหันมาขวางประตูไว้“คุณไม่ต้องตามขึ้นไปส่งฉันกลัวจินต์จะอึดอัด”

การกระทำของเธอกลัวว่าเตชิตจะตามขึ้นไปส่ง

เขาก็ไม่ได้จะตามขึ้นไปตั้งเเต่เเรกได้ยินเธอพูดห้ามเขาเริ่มเบื่อ“ไปเถอะ”

นัชชาจูงมือลูกเข้าไปในลิฟต์ประตูลิฟต์ปิดมองดูเลขขึ้นไปจนถึงชั้น13เขาละสายตากลับปิดตาลง“ไปกลับวิลล่า”

……………

ความรู้สึกของนัชชาเพิ่มขึ้นตามความสูงของลิฟต์เธอตื่นตระหนกไม่สบายใจเเละตื่นเต้นคาดหวังมากกว่าไม่ได้เจอกันตั้ง5ปีเธอพยายามไม่ให้ใจเต้นเเรง

‘ติ๊ง’

เสียงประตูลิฟเปิดออกนัชชาเดินออกมาหัวใจเธอเต้นเร็วรัวเธอเดินไปยืนอยู่หน้าประตูยกมือขึ้นเเล้วเอามือลงยกขึ้นเเล้วเอาลงอีกเธอลังเลไม่กล้าเคาะประตู

“เเม่ครับ”ธีมนต์เงยหน้ามองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ

นัชชาสูดหายใจเธอกำลังจะเตรียมเคาะเเต่ประตูก็ถูกคนเปิดออกมาจาก้างใน

ประตูค่อยๆอ้าออกเธอกลั้นหายใจจนกระทั่งใบหน้าที่คุ้นเคยยืนให้เห็นอยู่ตรงหน้านัชชานึกว่าจะกลั้นอยู่เเต่น้ำตาเหมือนไม่ฟังคำสั่งเธอไหลลงอย่างห้ามไว้ไม่ได้

เธอยกมือปิดปากตัวเองไม่ให้ร้องออแกมาเสียงดัง

“นัช……”จินต์ยืนมองอย่างอึ้งๆเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝัน“เป็นเเกจริงๆหรอเเกเเกยังไม่ตาย………”