ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 334

ตอนที่334นางตัวดีเเกทำลงคอได้ยังไง

“จินต์……”นัชชาตื่นเต้นเธอห้ามตัวเองไม่ได้นำ้ตาท่วมตามองเห็นไม่ชัดเเต่เธอกลับรู้สึกเหมือนเห็นคนตรงหน้าชัดเจนมากเธอจำหน้าตาเธอได้ไม่ลืมเลยสักนิด

“เป็นเเกจริงๆด้วยนางบ้าทำไมเพิ่งกลับมาฉันนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอเเกเเล้วฮือๆ………”จินต์ดึงเธอเข้ามากอดกอดเเน่นมากกลัวว่าวินาทีต่อมาเธอจะหายไป

นัชชารู้จักกับจินต์นานที่สุดตั้งเเต่เรียนจนทำงานพวกเธอสองคนผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะความสัมพันธ์สนิทของทั้งคู่เกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนเป็นเหมือนคนที่คอยอยู่เคียงข้างกันทุกเวลา

หลายปีผ่านมาเธอเรียนรู้ที่จัดการกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองรู้จักการอยู่คนเดียวให้เป็นเเต่พออยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆนี้มันกลับพังทลายลงไป

นัชชาเพิ่งรู้ตัวความจริงตัวเองรอคอยวันนี้มานาน

เธออ้าๆหุบๆปากเหมือมีอะไรมากมายที่อยากจะพูดเเต่ก็พูดได้เพียง“ฉันกลับมาเเล้ว”

ห่างกัน5ปีเธอกับนัชชากลับมาเจอกันอีกครั้งเจอคนที่หวังอยากเจอมาตลอด

“เเกรู้มั้ยหลายปีที่ผ่านมาฉันตามหาเเกยากเเค่ไหนเพราะฉันไม่เชื่อว่าเเกจะหายไปโดยไม่มีสาเหตุฉันคิดเป็นเพราะพวกเขาเข้าใจอะไรผิดไปเเต่พอหลังจากนั้น………”จินต์เหมือนนึกถึงความทรมานที่ผ่านมาของเธอเธอไม่อยากนึกถึงมัน“นางบ้าเเกทำได้ยังไงที่หายไปนานหลายปี………”

นัชชารู้สึกได้ว่าแผ่นไหล่ของเธอเปียกชื้นไปด้วยนำ้ตาเธอยกมือกอดหลังเธอไว้“ขอโทษเพราะตอนนั้นฉันไม่มีทางเลือกถ้ามีทางเลือกอื่นฉันก็คงไม่เลือกทางนี้”

นัชชาเจ็บปวดพอนึกถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อนมีเเต่คนบอกว่าเธอใจร้ายเเต่คนที่ใจร้ายที่สุดกับเธอก็คือตัวเธอเอง

“หลายปีมานี้เเกเป็นยังไงบ้าง”จินต์เป็นห่วงเรื่องนี้มากที่สุด

นัชชาหลบสายตาไม่รู้ควรต้องตอบยังไงลำบากกายไม่เท่าไหร่เเต่ลำบากใจนี่สิพูดออกมาไม่ได้เธอกลัวว่าเธอจะเป็นห่วง“ฉันสบายดี”

ทั้งสองตื่นเต้นมากที่ได้เจอกันธีมนต์ที่ยืนอยู่ข้างๆมองด้วยความไม่เข้าใจเเต่เขาเห็นนัชชาร้องไห้เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ“เเม่ครับอย่าร้องไห้”

คำเรียกนี้ไม่เพียงเเต่ดึงสตินัชชาเเต่ยังเรียกสติจินต์ให้กลับมาด้วย

พอเธอก้มลงมองเด็กชายเธอตัวชาเด็กตัวเล็กๆที่หน้าตาคล้ายคลึงกับนัชชายิ่งไปกว่านั้นคือเขาเรียกนัชชาว่าอะไรนะเเม่หรอ

จินต์รู้สึกมึนงงเหมือนตัวเองถูกอะไรทุบตีที่หัว

“ลูกนี่เป็นเพื่อนรักของเเม่ทักทายเเม่จินต์ครับ”นัชชายกยิ้มเธอกับจินต์สัญญากันไว้ว่าถ้ามีลูกจะให้ลูกเรียกว่าเเม่ซึ่งกันและกัน

ธีมนต์ยืนทักทายอย่างมีมารยาท“สวัสดีครับเเม่จินต์ผมชื่อธีมนต์ครับ”

ทักทายเสร็จเขาหันมาถามอย่างงงๆ“ทำไมต้องเรียกว่าเเม่ครับ”

“เพราะเเม่จินต์เป็นเพื่อนรักของเเม่นัชไงครับ”

เขาพยักหน้า“อ๋อเป็นอย่างนี้นี่เอง”

พอคิดถึงเรื่องพวกนี้เธอเห็นใจ“ที่เเกหนีไปเป็นเพราะเด็กใช่มั้ย”

“เป็นเพราะเด็ก90%”อีก10%เป็นเพราะผิดหวังในตัวเตชิต

จินต์ถอนหายใจยื่นมือไปจับมือเธอ“เเล้วเตชิตเขารู้เรื่องลูกมั้ย”

“รู้”

“เขาว่าไงบ้าง”

“ไม่รู้เหมือนกันเขาดีกับลูกมากเเต่…ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ยอมปล่ออยลูกกลัวว่าเขาจะเเย่งลูกกับฉันกลับมาครั้งนี้เพราะต้องการจะเจรจากับเขาเรื่องนี้เเหละ”พอพูดถึงเรื่องนี้นัชชาก็เริ่มไม่สบายใจ

จินต์สีหน้าเริ่มจริงจัง“นัชห้าปีที่ผ่านมาตอนเเกเกิดเรื่องเติชิตเป็นคนที่คอยตามหาเเกพอนานเข้าพวกฉันก็เริ่มยอมรับความจริงเเต่เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมเเพ้ตามหาเเกมาโดยตลอดเขารู้สึกกับเเกเเละเขาคงจะไม่ยอมเเพ้ปล่อยมือจากเเกง่ายๆ”

ไม่ใช่เเค่เด็กเขาก็คงจะไม่ยอมปล่อยมือจากนัชชาเหมือนกัน

“เเละอีกอย่าง………”จินต์มองหน้าเธอเอ่ยปากพูด“เเกก็ยังไม่ลืมเขาไม่งั้นก็คงไม่เก็บเด็กไว้”

“จินต์ฉันยอมรับเมื่อห้าปีก่อนก่อนที่จะมีลูกฉันยังมีความรู้สึกต่อเขาเเต่ตอนนี้ทุกอยมันเปลี่ยนไปเเล้ว”นัชชาพูดด้วยสายตาหมดหวังตอนนี้เธอเพียงเเค่อยากใช้ชีวิตตามปกติทั่วไปเรื่องความรักความรู้สึกเธออยากหยุดทุกอย่างไว้

“เเต่เตชิตเป็นพ่อของเด็กถ้าเเกอยากตัดขาดจากเขามันคงเป็นไปไม่ได้”ถ้าเกิดว่าเตชิตไม่รู้สึกอะไรกับเธอนั่นมันก็คงจะง่ายเเต่ความจริงตอนนี้คือมันไม่ใช่