ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 335

ตอนที่335เตชิตคุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

“ลองดูก่อนเเล้วค่อยว่ากัน”ตอนนี้เธอไม่รู้อะไรเลยทำได้เพียงเดินดูไปทีละก้าว

หัวเรื่องที่ตึงเครียดผ่านไปแล้วจินต์อยากรู้ว่าตลอดห้าปีที่

ผ่านมานัชชาใช้ชีวิตอยู่ยังไง“ที่ผ่านมาเเกไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน”

“อยู่ลอนดอนอังกฤษเเต่ความจริงเรื่องในครั้งนั้นเกิดขึ้น

เพราะคนทำ”นัชชาไม่อยากปิดบังเธอ

“ว่าไงนะ”

“อืมตอนนั้นมันไม่มีทางเลือกเลยต้องทำเเบบนั้น”พูดจบนัชชารู้สึกผิดกุมมือเธอคืน“ขอโทษที่ทำให้แกเป็นห่วงจะโทษหรือต่อว่าฉันก็ได้ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง”

จินต์พูดไม่ออกไม่นึกว่าเรื่องมันจะกลายเป็นเเบบนี้จ้องหน้าเธอนิ่งๆ“จริงๆเลยนะเเกเนี่ย…………”

“ขอโทษ”

จินต์พูดอะไรได้อีกเธอถอนหายใจ“ช่างมันเถอะเเค่เเกกลับมาก็ดีเเล้วเรื่องมันผ่านไปเเล้วก็ให้มันเเล้วกันไป”

“จินต์……”

“พอเเล้วหยุดร้องไห้ได้เเล้วน้ำตาเเกมีค่าเกินกว่าฉันจะรับผิดชอบไหว”จินต์ยกมือเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วยยิ้มพูดล้อเธอไปด้วยเหมือนผีบ้า

นัชชายิ้มทั้งน้ำตา“ฉันคิดถึงเเกมาก”

“กลับมาครั้งนี้เเกมีแพลนอะไรที่ผ่านอยู่ลอนดอนคนเดียวลำบากรึเปล่า”จินต์มีคำถามมากมายจะถามเธอไม่รู้จะเริ่มถามอัน

ไหนก่อน

นัชชาเล่าให้เธอฟังอย่างละเอียด“ก่อนหน้านั้นฉันเคยช่วยผู้อพยพคนหนึ่งในประเทศเราตอนที่หนีไปได้ก็เป็นเพราะเขาช่วยอยู่ที่โน่นเขาคอยดูเเลฉันเเละลูกเป็นอย่างดีมีสำนักงานทนายความเป็นของตัวเองสุขสบายเเต่เพียงเเค่เหนื่อยใจ”

“ผู้อพยพหรอ”จินต์นึกคิด

นัชชาช่วยเตือนความจำเธอ“จำครั้งนั้นได้มั้ยครั้งที่เราไปเที่ยวเเล้วเราไปเจอผู้ชายคนหนึ่งเป็นเขาชื่อชนุดม”

ผ่านมาหลายปีจินต์นึกตั้งนานกว่าจะนึกออก“อ๋อฉันนึกออกล่ะเป็นเขาคนนั้นเองหรอ”

“อืม”

“เเล้วตอนนี้พวกเเกเป็นอะไรกัน”

นัชชารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ส่ายหน้า“สนิทมากกว่าคำว่าเพื่อนเป็นเหมือนญาติกัน”

จินต์เมื่อเชื่อที่เธอพูด“อย่ามาผู้ชายคนหนึ่งคอยช่วยเหลือเเกมาตลอด5ปีเขาต้องรู้สึกอะไรกับเเกเเน่นอน”

นัชชาเหมือนถูกพูดเเทงใจดำเพราะเธอเข้าใจเธอดี

เห็นเธอไม่ยอมพูดจาจินต์รู้ตัวว่าคงเดาเรื่องถูกเเละเธอก็นึกถึงเตชิต“เเล้วเเกจะเอาไงต่อจะปรับความเข้าใจกับเตชิตหรือบอกลาชนุดม”

“ฉันติดค้างชนุดมไว้มากทั้งชีวิตนี้ก็ชดใช้ให้เขาไม่หมดอย่าบอกว่าบอกลาฉันจะคอยทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อทดเเทนสิ่งที่เขาเคยช่วยเหลือฉันเเต่ถ้าเรื่องความรักฉันยังไม่พร้อมที่จะเริ่มใหม่กับใครจริงๆ”

จินต์เข้าใจเธอ“โอเคเรื่องหัวใจเเกต้องตัดสินใจเองมีเรื่องอะไรที่คิดไม่ออกหรือตัดสินใจไม่ได้ฉันเปิดประตูต้อนรับเเกเสมอถ้าเเกต้องการ”

นัชชาต้องการเเค่นี้“ขอบใจเเกมากนะจินต์”

จินต์“ถ้ารู้สึกขอบคุณจริงๆเเกก็อย่าไปไหนอีกเลย”

………………

วันรุ่งขึ้นนัชชากับจินต์พาเด็กไปซื้อของจำใช้จำเป็นที่ร้านสะดวกซื้อใกล้บ้านส่วนใหญ่เป็นเสื้อและของใช้ของเด็ก

ทั้งสามคนเดินเสร็จก็ได้เวลากินข้าวเที่ยงข้างๆมีร้านอาหารจีนต้นตำรับอยู่ร้านหนึ่งอาหารรสชาติจะติดแทบๆใต้เหมาะกับเด็กไม่สะดวกอยู่อย่างเดียวคือไม่มีห้องว่าง

แต่วันทำงานธรรมดาคนเลยมากินข้าวเที่ยงไม่เยอะมากทั้งสามคนเลือกที่นั่งติดหน้าต่างไม่ค่อยเสียงดังวุ่นวาย

นัชชาสั่งลูกบอลเนื้อปูตุ๋นหัวปลาต้มผัดเป็ดและผัดหอยสุดท้ายเป็นแกงจืดเต้าหู้พออาหารยกมาเสริฟที่โต๊ะหน้าตาและกลิ่นอาหารเย้ายวนทำให้คนอยากกิน

ธีมนต์โตที่อเมริกาเขาไม่เคยกินอาหารจีนที่เป็นต้นตำหรับที่เคยกินก็พวกอาหารที่นัชชาสามารถทำได้ถึงเธอจะทำอาหารเป็นแต่เทียบกับเชฟที่ทำอาหารจานเด็ดต้นตำหรับพวกนี้ไม่ได้

เขาตักเนื้อปูขึ้นมากัดหนึ่งคำก็ยกนิ้วโป้งขึ้น“Good！It’sverydelicious！”

นัชชากับจินต์ตลกท่าทางของเขา“ถ้าลูกชอบก็กินเยอะๆเลยครับ”

บรรยากาศตอนกินข้าวทุกคนมีความสุขแต่สุขได้ไม่นานพวกเธอกินได้ไม่กี่คำก็เห็นเงาสูงๆของใครบางคน

พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นผู้ชายใส่สูททำงานเรียบร้อยเซตผมอย่างดียืนยิ้มมองมาทางเธอ“ตอนบ่ายมีประชุมเลยมาสายหน่อย”

“……………….”

“……………….”

ทั้งสองมองหน้าซึ่งกันและกันสายตางุนงงกับภาพตรงหน้าแล้วสรุปใครเป็นคนเชิญเขามาล่ะ

พอสักพักนัชชาก็เข้าใจขึ้นมาเป็นอีกครั้งที่มาเองโดยไม่ได้รับเชิญ

เธอหน้าตึง“ขอโทษนะคะคุณเตชิตฉันจำไม่ได้ว่าวันนี้ได้นัดคุณกินข้าวด้วย”

ใครจะคิดว่าเขาจะไม่ใส่ใจใดๆปลดกระดุมเสื้อสูทออกแล้วดึงเก้าอี้นั่งลงเอง“เธอจำไม่ได้ไม่เป็นไรฉันจำได้ก็พอ”

“……………..”

นัชชาพูดไม่ออกแล้วสรุปใครอนุญาตให้เขานั่งหรอทำไมเธอจำไม่ได้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คนที่เย็นชาคนเดิมล่ะคนที่ขวางโลกไม่สนใจใครหายไปไหนแล้วล่ะ

จินต์ก็อึ้งกับภาพตรงหน้าไม่เคยเห็นเตชิตเป็นแบบนี้มาก่อนไหนๆเขาก็มาแล้วจะไล่ให้ไปก็ไม่ดีเลยทำได้แค่ให้พนักงานจัดจานชามมาเพิ่มให้เขา

หลังจากที่นั่งลงคำแรกที่พูดขึ้นคือถามธีมนต์“เป็นไงอาหารถูกปากมั้ย”

อาจจะเป็นเพราะเพิ่งประชุมเสร็จน้ำเสียงเขายังติดนิ่งสนิทไม่สบอารมณ์พอถามออกไปเขาเองก็รู้สึกแปลกๆเลยหัวเราะแห้งๆ“เหอะๆ”

“…………..”จินต์ขนลุกบรรยากาศเยือกเย็นแปลกๆ

แต่ธีมนต์ไม่รู้สึกแปลกเขาคิดว่าเตชิตเป็นห่วงเป็นใยเขาเขาตอบด้วยน้ำเสียงดีใจ“อร่อยครับผมไม่เคยกินอะไรอร่อยเท่านี้มาก่อน”

พูดจบกลัวเตชิตจะไม่เชื่อแล้วเขาก็พูดเสริมขึ้น“ต้มจืดอันนี้คุณแม่เคยทำให้กินแต่รสชาติไม่เหมือนกันสักนิดเลยครับ”

นัชชาหน้าเสียงถึงจะรู้ว่าโกรธลูกไม่ได้แต่พอเห็นเขาเอาเรื่องของตัวเองไปบอกเตชิตเธอก็ไม่พอใจ“ถ้าไม่ชอบกินวันหลังแม่จะไม่ทำให้ลูกกินแล้ว”

“งั้นผมจะได้กินอาหารที่นี่ตลอดไปมั้ยครับ”

“ไม่ได้”

ธีมนต์ผิดหวังเขามองดูอาหารตรงหน้าอย่างเสียดายเตชิตยกยิ้มพับแขนเสื้อขึ้นแล้วยื่นมือไปตักแกงจืดให้เด็ก“ไม่เป็นไรเดี๋ยวถ้าลุงมีเวลาจะพามากิน”

นัชชาโกรธที่เขาทำแบบนี้เหลืออดเธอกัดฟันแน่น“เตชิตคุณมีประโยชน์อะไรที่ทำแบบนี้ทำไปเพื่ออะไร”