ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 336

ตอนที่336คุณช่วยฟังฉันครั้งหนึ่ง

“มีสิทำไมจะไม่มี”เขาตอบ“ตอนเช้าโทรหาทำไมเธอไม่รับสาย”

ตั้งแต่เช้าเรื่องแรกที่เขานึกขึ้นได้คือโทรหาเธออยากจะถามว่าเธอกับลูกมีแพลนทำอะไรกันโทรแล้วโทรอีกแต่เธอก็ไม่รับพอครั้งสุดท้ายที่เขากำลังรอสายเธอก็กดตัดสายเขาทิ้ง

วันแรกที่กลับมาเธอก็เล่นหลบหายไปดีมากเลย

และแล้วเขาตั้งใจเริ่มประชุมก่อนครึ่งชั่วโมงเพื่อที่จะได้เสร็จเช้าแล้วตามมาที่นี่

ไม่รับสายไม่ใช่หรอเขามาถึงที่เลยละกัน

“คุณสะกดรอยตามฉันหรอ”นัชชาโกรธขึ้นมาจริงๆพอคิดถึงภาพที่มีคนของเขาคอยตามเธอก็ขนลุก

เตชิตยิ้มแห้ง“ดูการกระทำของเธอสิจะให้ฉันไม่สะกดรอยตามได้ยังไง”

นัชชาหน้าเสียเธอไม่รับสายก็จริงวันแรกที่กลับมายุ่งมากคืนนี้ต้องกลับบ้านไม่มีเวลามาสนใจเขาแต่เขากลับเล่นมาหาถึงที่

เขาก็เป็นแบบนี้แหละไม่มีเหตุผลยังนิสัยแบบนี้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยสักนิด

เวลาที่เหลือผู้ใหญ่สามคนกินข้าวกันไม่ค่อยดีมีแต่เด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องกินอย่างเอร็ดอร่อยมีจินต์คอยคีบกับข้าวให้เดี๋ยวก็มีเตชิตแยกก้างปลาออกให้เขาก้มกินอย่างสบายใจ

นัชชากินไปไม่กี่คำเธอก็กินไม่ลงนั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ

พอคิดตังค์ทั้งหมดเสียไปแค่หกร้อยกว่าบาทนัชชาอยู่เมืองนอกชินกับการจ่ายเงินสดเธอกำลังจะก้มหยิบกระเป๋าตังค์เตชิตก็ยื่นโทรศัพท์ออกไปแล้ว

‘ติ๊ด’เงินถูกชำระเรียบร้อยแล้ว

“คุณไม่ต้อง.......”

“ฉันเลี้ยงธีมนต์”เหมือนเขารู้ว่าเธอจะพูดอะไรเลยพูดดักขึ้น

นัชชาพูดไม่ออกได้แต่กลืนคำลงคอเธอรู้แล้วอะไรที่บอกให้กลับมาเคลียร์กันที่นี่หลังจากกลับประเทศเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคนทำทุกอย่างตามใจชอบไม่สนใจความรู้สึกของเธอ

“เดี๋ยวจะไปไหนต่อ”ไม่สนใจว่าเธอกำลังไม่พอใจอยู่เขาบอกต่อ“ฉันไปส่ง”

“ไม่ต้องจินต์เอารถมาด้วย”

“จะไปรบกวนคนอื่นทำไม”เขาขมวดคิ้วทำเหมือนเธอเป็นเด็กไม่รู้เรื่องรู้สาอะไร

นัชชาไม่ได้อยากอยู่ตามลำพังกับเขาแต่เห็นจินต์อยู่ระหว่างเขากับเธอคงจะอึดอัดน่าดูเธอเลยเอ่ยปากบอก“จินต์แกกลับไปก่อนเดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะกลับบ้านมีอะไรไว้โทรคุยกัน”

“งั้นฉันกลับก่อนนะ”

เตชิตพูดขึ้น“ขอบคุณที่คอยช่วย”

หลายปีที่ผ่านมาจินต์ไม่เคยได้ยินคำนี้จากปากเตชิตแต่วันนี้พอมาได้ยินเธอก็อดรู้สึกช็อกไม่ได้

ใช่ช็อกเธอไม่ชินที่เตชิตเป็นแบบนี้แปลกมากแปลกมากจริงๆ

จินต์ออกจากร้านมาก่อนหน้าร้านเหลือเพียงพวกเขาสามคน

ตอนแรกนัชชาอยากซื้ออะไรเกน้อยแต่พอนึกได้ว่าไม่มีอะไรต้องซื้อเธอจากมาห้าปีเวลานานขนาดนี้ตอนนี้บ้านมีสภาพเป็นยังไงเธอนึกภาพไม่ออก

เตชิตรู้สึกได้ว่าเธอเริ่มเศร้าโศกไม่อยากให้เธอเศร้ามากกว่านี้พูดขึ้น“ไปกันเถอะ”

พอถึงที่จอดรถนัชชาเดินตามหลังเขาและสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงคือเขากลับยังขับรถเบนท์ลี่ย์คันเดิมคันเมื่อห้าปีก่อน

เหมือนย้อนเวลาคิดถึงตอนที่ทั้งสองกำลังรักกันนัชชาสติหลุดลอยรถคันนี้เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของความทรงจำดีๆของเธอและเขา

ยิ่งตอนที่พวกเขาเพิ่งรู้จักกันยังไม่ชัดเจนกันต่างคนต่างเดาต่างคาดหวังทุกครั้งที่สัมผัสกันความรู้สึกพวกนั้นนัชชายังจำได้ดี

เขา...........ตั้งใจหรอ

เตชิตมองดูสีหน้าท่าทางของเธอใช่เขาตั้งใจขับรถคันนี้มาตั้งใจอยากเห็นปฏิกิริยาของเธอในใจเขาอยากกลับไปรู้สึกเหมือนเดิมกลับไปเหมือนเมื่อห้าปีก่อน

นัชชาทำได้เพียงปิดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกไว้เธอต้องมีสติต้องใจเย็นที่เธอกลับมาเพราะเรื่องลูกไม่ได้กลับมาเพื่อคืนดีกับเขาเรื่องระหว่างพวกเขาสองคนไม่ว่าจะยังไงก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

เตชิตก้มไปอุ้มเด็กขึ้นเอาเด็กใส่เข้าไปในรถอ้อมแขนแข็งแรงทำให้เด็กรู้สึกปลอดภัย

นัชชานั่งอยู่ข้างคนขับเหมือนเดิมครั้งนี้เธอไม่ได้แข็งข้อกับเขาเดินไปเปิดประตูเองเหมือนรู้ตัว

เขายกคิ้วแอบยิ้มในใจ

ฉลาดแล้วหนิ

ตลอดทาทั้งสองไม่พูดกันเลยมีแต่ธีมนต์ที่พูดตลอดทางมองดูคนตามทางที่สีผมดำสีผิวคล้ายเขาเขาตื้นเต้นดีใจ“แม่ครับพวกเขาเหมือนกับผมเลย”

นัชชาฝืนยิ้มตอนี้เธอไม่มีอารมณ์พอนึกถึงจะกลับบ้านเธอก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นหนักใจ

รถจอดอยู่กลางไฟแดงเขาเหล่ตามองเธอแล้วพูดขึ้น“คิดไว้รึยังว่าจะพูดอะไรตอนกลับถึงบ้าน”

นัชชาถูกคำพูดเขาขัดขึ้นความคิดในหัวของเธอก้มมองมือที่อยู่บนตัก“ยัง”

เดี๋ยวจะมีเกิดอะไรขึ้นเธอก็ไม่รู้เธอกลัวว่าณัชชนม์กับเมทนีจะไม่ยอมรับลูกของเธอ

“ไม่ต้องคิดมากพวกเขาสบายดีเพียงแต่คิดถึงเธอมาก”เตชิตพูดปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

นัชชายิ้มแห้ง“ฉันจากไปตั้งห้าปีฉันติดค้างพวกเขาอย่างมากถ้าพวกเขาจะไม่ให้อภัยฉันก็เข้าใจ”

เตชิตได้ยินแบบนี้ใจเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเพราะจะว่าไปความผิดครั้งนี้ส่วนใหญ่เป็นความผิดของเขา

ธีมนต์ที่นั่งอยู่ข้างหลังไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรอยู่แต่เพียงแค่มีความรู้สึกว่าเตชิตต้องมีความสัมพันธ์อะไรบางอย่างกับเขาได้แต่นั่งจ้องท้ายทอยของเตชิตค้าง

หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อใจทั้งสองอยู่ไม่สงบโดยเฉพาะนัชชา

ขับรถเข้าไปในหมู่บ้านแสนสุขหลังจากรถจอดสนิทผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆยังไม่รู้ตัว

“คุณลุงครับเราถึงแล้วหรอครับ”เด็กน้อยถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น

ได้ยินดังนั้นนัชชาเพิ่งรู้สึกตัวเธอปลดเข็มขัดออกยื่นมือไปจะเปิดประตูแล้วได้ยินเสียงเขาพูดขึ้น“ฉันรออยู่ข้างล่างมีอะไรเรียกฉันได้”

“ไม่ต้อง”นัชชาปฏิเสธออกไปพูดจบกลัวเขาจะโกรธเลยอธิบายต่อ“ไม่มีอะไรหรอกแล้วอีกอย่างฉันเพิ่งกลับมาคุณอยู่ด้วยจะดูไม่ดี”

“ฉันรออยู่ข้างล่าง”

“เตชิต”เธอไม่ได้มองหน้าเขาเธอมองไปข้างหน้าอย่างเหลืออด“คุณช่วยฟังฉันสักครั้งเถอะ”