ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 337

ตอนที่337เด็กคนนี้เรียกฉันว่าอะไรนะ

สุดท้ายเตชิตก็จากไปเธอท่าทางจริงจังขนาดนี้เขาจะไม่ฟังก็ไม่ได้ในใจเขารู้สึกไม่ดีเพราะความเป็นห่วงของเขาตอนนี้กลายเป็นภาระสำหรับเธอ

มือทั้งสองข้างจับอยู่ที่พวงมาลัยมองดทางข้างหน้าเขาเพิ่งคิดได้อยากจะรั้งเธอไว้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเขารู้ว่านัชชายังมีความรู้สึกต่อเขาและเขาก็ยังไม่ลืมนัชชาเขาคิดว่าแค่ทุกอย่างกลับมาที่เดิมทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเขาคิดง่ายเกินไปนอกจากความรู้สึกคนและปัญหาที่ขั้นอยู่ระหว่างกลางของพวกเขามันเยอะมากจริงๆทั้งหมดนี้ต้องใช้เวลาปรับต้องปรับจากข้างในใจ

เตชิตกำลังคิดเรื่องนี้อยู่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นเขาโอนสายเป็นแบบบลูทูตเป็นสายเรียกเข้าจากแม่

“เตได้ยินว่าลูกกลับมาแล้วครั้งนี้ลูกไปก็ค่อนข้างนานแล้วตากับยายคิดถึงลูกมากวันนี้ลูกกลับมากินข้าวที่บ้านมั้ยเวธนีก็อยู่บ้านพอดีหอเกี๊ยวกินกัน”

เทียบกับน้ำเสียงดีใจของจริยาเสียงเตชิตค่อนข้างเย็นชา“กินกันเลยผมมีเรื่องต้องจัดการอีก”

“ลูกมีเรื่องอะไรอีก”จริยารู้ว่าเขางานยุ่งแต่ได้ยินน้ำเสียงแบบนี้เธอก็อดโกรธไม่ได้แต่ก็ทำได้แค่ทนไว้“แม่รู้ว่าลูกงานยุ่งแต่ตายายเอ่ยปากขอมาลูกช่วยวางมือจากงานก่อนได้มั้ยลูกก็รู้ว่าช่วงสองปีนี้พวกเขาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงไม่มีเวลามากขนาดที่จะได้อยู่ด้วยกันพวกเขา...................”

เตชิตไม่อยากได้ยินเรื่องพวกนี้เขาพูดขัดขึ้น“ผมรู้แล้ว”

“แล้ว........ลูกจะกลับมามั้ย”

“อืม”

จริยาถอนหายใจ“งั้นดีเดี๋ยวแม่ห่อเกี๊ยวรอลูกกลับมานะ”

หลังจากวางสายเตชิตอารมณ์ไม่ดีจอดเทียบรถไปไว้ที่ข้างทางเขาเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วสูบ

ไม่ใช่ไอยากกลับไปแต่เป็นเพราะว่าคนในครอบครัวไม่มีใครเข้าใจเขารู้เพียงแค่ว่าเขายุ่งแต่ไม่รู้ว่ากำลังยุ่งกับเรื่องอะไรอยู่และที่จริยากลับมาเธอก็ต้องพาสามีใหม่กลับมาด้วยไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบแต่เขาไม่รู้จะเข้าหายังไง

อย่างอื่นไม่ว่าทุกครั้งที่ผู้ชายคนนั้นมองเขามันทำให้เขาอึดอัดไม่ใช่สายตาที่ผู้ใหญ่มองลูกแต่เป็นสายตาของคนที่มองเจ้านายที่สูงส่ง

เขาเลยหลีกเลี่ยงสถานการณ์แบบนี้แต่เพราะยังไงเขาก็เป็นลูกชายของเธอเธอพูดมาถึงขนาดนี้เขาก็ปฏิเสธไม่ได้

หลายปีมานี้เขาชินกับการใช้ชีวิตไปไหนมาไหนคนเดียวตั้งแต่จบม.ปลายเขาก็ไม่เคยขอเงินที่บ้านเขาดูแลตัวเองมาโดยตลอดถ้าจะรู้สึกไม่สนิทมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อะไรที่ต้องเผชิญสักวันก็ต้องเผชิญ

งั้นก็ไปเถอะ

....................

นัชชาถือของและจูงเด็กเดินขึ้นบันไดตั้งแต่เด็กจนโตธีมนต์ยังไม่เคยเดินบันไดเก่าๆแบบนี้กว่าพวกเธอจะเดินมาถึงชั้นสี่นัชชายืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเคาะ

“แม่ครับเราไม่เข้าไปกันหรอครับ”เขารู้สึกว่าช่วงนี้แม่แปลกๆสติชอบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวความรู้สึกจะค่อนข้างช้าไม่เหมือนตอนเธออยู่อังกฤษ

นัชชาก้มหน้าเตือนเขา“ธีเดี๋ยวถ้าเจออย่าลืมเรียกตากับยายนะครับไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นลูกต้องจำไว้ว่าตากับยายเป็นคนที่รักแม่และรักลูกมมากที่สุด”

ธีมนต็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องพูดแบบนี้แต่ก็พยายามทำความเข้าใจพยักหน้า“ผมรู้แล้วครับ”

นัชชากัดฟันยกมือกดกริ่ง

เสียงกริ่งดังสองรอบเธอได้ยินเสียงคนเดินมาทางประตูเธอใจเต้นเร็วจนกระทั่งประตูเปิดออก

เธอยืนมองเมทนีจากสายตาดีใจสักพักก็กลายเป็นสายตาที่เศร้าโศกเขาเดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงหมดหวังอย่างเจ็บปวด“ไม่เธอไม่ลูกสาวของพวกฉันลูกสาวฉันตายไปแล้วตายตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว...................”

นัชชาเหมือนโดนมีดแทงไม่มีอะไรที่จะเจ็บปวดเท่าได้ยินคำพูดที่หมดหวังจากปากของคนที่เธอรัก

“พ่อแม่หนูยังไม่ตายหนูคือนัชชาหนูกลับมาแล้ว.........”นัชชาพูดขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงหมดหวังจากพวกเขาเธอรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมาเธอทำผิดต่อพวกเขาทำให้พวกเขาเสียใจ

แต่เธอกลับจากไปอย่างเห็นแก่ตัวรู้เพียงแค่ว่าได้มีชีวิตอยู่แค่นั้นก็พอแต่กลับไม่รู้ว่าคนที่รอจะรู้สึกทรมานแค่ไหน

เธอรู้ว่าพวกเขาจะต้องกินอะไรไม่ลงเพราะไม่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่รู้เพียงแค่ว่าลูกสาวสุดที่รักตายจากโลกไปแล้วพวกเขาอยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

นัชชาเหมือนถูกบีบหัวใจ‘ตึ่ง’เสียงเข่าชนกับพื้นเธอคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของณัชชนม์และเมทนี“พ่อแม่หนูขอโทษ”

ความทุกข์ทุกอย่างมันก็ไม่พอที่จะมาอธิบายการจากไปเมื่อห้าปีก่อนของเธอพ่อกับแม่เป็นคนที่โดนทำร้ายมากที่สุด

ณัชชนม์ดึงให้เธอลุกขึ้น“นัชลุกขึ้นเธอคือนัชลูกสาวฉันจริง..........”

“ลุกขึ้นมาก่อน”เมทนีสติยังไม่กลับมาเขามองไปที่เด็กที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ“อธิบายมาว่าเด็กนี้คือใคร”

ในที่สุดก็มีคนพูดถึงเขาธีมนต์ไม่ได้ลืมเรื่องที่นัชชาบอกเขาไว้แต่ยังไม่มีโอกาสได้เรียกตอนนี้เขากลับพูดด้วยถ้อยคำเสียงดังฟังชัด“คุณตาคุณยายสวัสดีครับ”

ไม่เรียกไม่ว่าพอเรียกขึ้นมาเมทนีกับณัชชนม์ตกใจ