ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 341

ตอนที่341 ดูว่าผมจะจัดการกับแม่ลูกคู่นั้นยังไง

หลังจากประทินจากไปจริยาถามเขาสองสามประโยคเห็นว่าเขาไม่เต็มใจที่จะพูดจึงไม่ถามเขาอีกเลยกลับบ้านไปกับชนุตต์และเวธนี

ชายชราเรียกให้เขาเข้าไปในห้องอ่านหนังสือระหว่างสองคนกั้นด้วยโต๊ะตัวหนึ่งคนหนึ่งยืนอีกคนหนึ่งนั่งพวกเขาเผชิญหน้ากันอย่างชัดเจนบรรยากาศราวกับเหมือนหากว่าใครคนใดคนหนึ่งเผลอก็จะโดนยิงยังไงยังงั้น

"พูดมาสิเด็กคนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น" ชายชราเริ่มพูดก่อน

เตชิตทำหน้าเฉยเมย"ก็ไม่มีอะไรเด็กคนนั้นเป็นลูกของผมกับนัชชาอายุสี่ขวบและดูเหมือนว่าหน้าตาจะมาทางผม"

"ฉันถามว่าสรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!มีเด็กคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเขาเกิดที่ไหนเรื่องพวกนี้ทั้งหมดแกต้องรายงานฉันอย่างละเอียด! " ชายชราอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นเสียงกับเขา

เตชิตฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา"เธอตั้งครรภ์เด็กคนนั้นเมื่อห้าปีก่อนตั้งแต่ก่อนเธอประสบอุบัติเหตุเพราะลูกเธอจึงวางแผนไปจากผมหลังจากนั้นเธอให้กำเนิดลูกของผมในประเทศอังกฤษและเลี้ยงดูเขาจนโตส่วนเรื่องอื่นผมไม่รู้คุณตาต้องถามเธอเอง"

หลายปีที่ผ่านมาคนที่ขาดหายไปไม่ใช่แค่พวกเขาแต่ยังมีตัวของเขาด้วย

ชายชราฟังอย่างตั้งใจทุกคำท้ายสุดเขาก็พูดว่า" เด็กคนนี้ชื่อว่าอะไร? "

"ธีมนต์แดนโพธิ์แปลว่าผู้มีปัญญาฉลาดเฉลียว"

"เด็กผู้ชาย? "

"ใช่ครับ"

ชายชราพยักหน้า"ชื่อความหมายดีทีเดียวแต่... ทำไมถึงใช้นามสกุลตามฝ่ายแม่"

"ตอนที่เธอให้กำเนิดลูกคนนี้ก็ไม่คิดว่าจะให้ผมรับรู้ก็เลยใช้นามสกุลของแม่เพราะฉะนั้นคุณตาก็ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะมีแผนการร้ายอะไรแบบนี้ไม่ดีหรอกหรือ?" เตชิตรู้ว่าพวกเขาต้องมีความคิดไม่ดีเกี่ยวกับเธอเขาเลยพูดดักคอไว้ก่อน

“เรื่องของผู้ใหญ่ก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ไม่เกี่ยวกับเด็กในเมื่อเด็กคนนั้นเป็นลูกของแกก็ต้องใช้นามสกุลเก่าแก่ของตระกูลเราจิวะพงษ์ไม่อย่างนั้นคนอื่นรู้เข้าจะเห็นเป็นเรื่องตลกเปล่าๆ!” ชายชรายังคงมีความคิดติดกับค่านิยมเดิมๆว่าเด็กควรใช้นามสกุลฝ่ายพ่อ

ไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงก็ไม่เป็นไรแค่มีสายเลือดของตระกูลจิวะพงษ์ก็พอแล้วเตชิตรู้สึกไร้สาระแม้ว่าคุณตาของเขาจะยอมรับเด็กคนนี้แต่ว่า——

"เธอเป็นคนให้กำเนิดเองเลี้ยงดูปูเสื่อเองแม้แต่ทะเบียนบ้านก็ไปทางฝ่ายแม่คุณตาคิดว่าเพียงคำพูดประโยคเดียวเธอจะเปลี่ยนนามสกุลลูกหรอถึงผมอย่างให้เปลี่ยนก็ไม่แน่ใจว่านัชชาจะเห็นด้วย"

"เธอมีอะไรไม่เต็มใจล่ะถ้าลูกใช้นามสกุลตระกูลจิวะพงษ์แล้วจะเสียเปรียบอะไรหรือยังไง? "

“คุณตาคิดว่าทุกคนจะอยากใช้นามสกุลจิวะพงษ์หรือไง？เธออยู่ที่อังกฤษก็อยู่ดีกินดีถึงแม้ไม่มีผมเธอก็หาเงินทองได้ไม่ขาดสายไม่ลำบาก”

"แก! " ชายชราถูกเขาพูดขัดคอจนพูดไม่ออกตบโต๊ะด้วยความโกรธ" แกตาบอดเพราะผู้หญิงคนนั้น! "

"ใช่ผมตาบอดเพราะรักเธอ" จนถึงตอนนี้เตชิตไม่ปฏิเสธ" ผมตาบอดตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้วคุณตาก็ใช่ว่าจะไม่รู้"

"ดีแกกล้าดีมาก..."ชายชราพูดอะไรไม่ออกได้แต่ถลึงตาใส่เขาหยุดไปชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดอย่างโมโหว่า" ถ้าแกแน่จริงแกก็จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยอย่าให้ฉันกับยายของแกต้องเหนื่อยใจตอนนี้แกก็อายุปาเข้าไปสามสิบเจ็ดแล้วแกคิดว่ายังมีอีกห้าปีที่แกยังลอยไปลอยมาได้หา? ”

เตชิตรอคำพูดประโยคนี้มานานแล้วดวงตาอันแหลมคมของเขาหรี่ลงสะท้อนให้เห็นแววตาที่เป็นประกาย" ผมก็อยากมีครอบครัวอยู่กันอย่างสงบขอแค่คำพูดของคุณตาแค่ประโยคเดียวผมจะรับนัชชามาอยู่ด้วยกันทันที"

ตอนนี้ชายชราเข้าใจจุดประสงค์ของเขาแล้วเขาแค่ต้องการยั่วโมโหเท่านั้น

สงบอารมณ์ลงแล้วถามเขาอย่างคลุมเครือ"เมื่อกี้แกบอกว่าแม้ว่าแกจะเต็มใจแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเต็มใจด้วยมิใช่หรอพอตอนนี้มาบอกว่าแกตัดสินใจคนเดียวได้？"

"ถ้าอย่างนั้นคุณตารอดูต่อไปว่าผมจะจัดการกับแม่ลูกคู่นั้นยังไง"

หลังจากพูดจบเตชิตก็ไม่สนใจว่าชายชรานั้นจะมีอารมณ์อย่างไรเขาหัวเราะขึ้นมาอย่างลอยๆ"ผมไปก่อนนะครับ"

หญิงชราขึ้นไปข้างบนเผอิญเจอกันกับเตชิตที่กำลังเดินลงบันไดมาเธอมองแวบหนึ่งเข้าไปที่ห้องอ่านหนังสือโชคดีที่ไม่มีอะไรแตกหักแต่ก็ไม่ค่อยวางใจเขาสักเท่าไรตะโกนบอกเขา"หลานจะไปแล้วเหรอขับรถช้าๆนะ!"

มองเตชิตเดินออกไปจากประตูได้ยินเสียงเครื่องยนต์สตาร์ทเครื่องแล้วหญิงชราจึงเดินไปที่ห้องอ่านหนังสือ

ในห้องอ่านหนังสือชายชรานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่อย่างเหม่อลอยเห็นหญิงชราเข้ามาก็ไม่ได้เงยหน้ามอง

"คุณพูดอะไรกับเตชิตล่ะ？"

"ถามเกี่ยวกับเด็กคนนั้น"

พูดจบทั้งห้องก็ปกคลุมด้วยความเงียบสงัดหญิงชรามองเขาอย่างสังเกตแล้วถอนหายใจ"คุณคิดยังไงเกี่ยวกับเด็กคนนั้น？"

ชายชราขมวดคิ้วแล้วค่อยๆพูดออกมา"จะคิดยังไงได้ล่ะถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเตชิตจริงๆก็คงต้องรับ!"

......

หลังจากทานอาหารที่บ้านเสร็จเธอก็คิดว่าจะไปหาจินต์ตั้งแต่เธอกลับมาเธอก็มีงานหลายอย่างที่ต้องทำอยู่บ้านพ่อแม่ก็ไม่ค่อยสะดวกออกไปตั้งแต่เช้าตรู่มืดดึกดื่นถึงได้กลับมารบกวนเวลาพักผ่อนของคนในบ้าน

ธีมนต์เข้ากับคุณตาคุณยายได้ดีมากแม้ว่าพบกันเป็นครั้งแรกอาจจะรู้สึกห่างเหินอยู่นิดๆแต่อย่างไรก็เป็นคนครอบครัวเดียวกันพวกเขาใช้เวลาไม่นานจึงกลับมาคุ้นเคยกัน

นัชชาคิดอยู่พักหนึ่งปรึกษากับเมทนีและณัชชนม์เรื่องจะฝากลูกของเธออยู่ที่นี่สักพัก"ธีมนต์จ๊ะแม่จะยุ่งพักใหญ่เลยอาจจะไม่มีเวลาดูแลหนูช่วงนี้หนูอยู่กับคุณตาคุณยายไปก่อนได้ไหมจ๊ะ?”

"ได้ครับ!"คำตอบไม่เหมือนที่นัชชาคาดไว้เด็กน้อยรับปากอย่างรวดเร็วหลังจากรับปากเสร็จเขาก็มองเธออย่างอาลัยอาวรณ์"คุณแม่ต้องมาหาผมบ่อยๆนะ"

"แน่นอนจ๊ะแม่ต้องมาหาหนูบ่อยๆแน่ๆจ๊ะอีกอย่างแม่จะซื้อของอร่อยๆมาฝากหนูด้วย" นัชชารู้สึกภูมิใจในตัวลูกคนนี้อย่างมากเขามีความคิดเป็นตัวของตัวเองและมีนิสัยสมเหตุสมผลกว่าเด็กคนอื่นที่อายุเท่ากัน

"หนูอยู่ที่นี่กับยายพรุ่งนี้ยายจะพาไปกินซาลาเปาน้ำซุปตรงปากซอยรับรองเลยว่าหนูไม่เคยกินแน่ๆ! " ธีมนต์ดีใจจนออกนอกหน้าความอาลัยอาวรณ์ก็หายเป็นปลิดทิ้งอย่างไรก็ตามเด็กคนนี้เปรียบเสมือนรากของตระกูลแดนโพธิ์

แม้ว่าเมทนีจะไม่เหมือนกับณัชชนม์แต่แววตาของเขาก็รู้สึกสงสารเด็กน้อยคนนี้"พรุ่งนี้ให้คุณยายพาไป"

"ดีจังเลย! " ธีมนต์กระโดดขึ้นไปนอนอยู่บนโซฟามองไปที่เพดาน แล้วหัวเราะคนเดียว "ผมมีความสุขจังเลย! "

อยู่ด้วยกันกับครอบครัวมีความรักจากผู้ใหญ่สิ่งเหล่านี้ถึงแม้จะมีของเล่นมากขึ้นก็เทียบกันไม่ได้

นัชชายิ้มอย่างหมดหนทางพลางส่ายหัวมองทางด้านข้าง"พ่อแม่คะถ้าอย่างนั้นหนูไปก่อนนะคะรีบเข้านอนพักผ่อนนะคะธีมนต์แพ้ลูกท้อต้องระวังหน่อยนะคะมีอะไรติดต่อหนูได้ตลอด"

"ได้จ๊ะถ้าอย่างนั้นพ่อกับแม่ไม่ไปส่งนะจ๊ะเดินทางระวังตัวด้วยนะลูก"ณัชชนม์เดินมาส่งที่ประตูบ้านอดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเบ้า" อย่าลืมกลับมาบ่อยๆนะลูกแม่พ่อแล้วก็ธีมนต์อยู่ที่บ้านตลอด"

หลายปีถึงจะกลับมาสักครั้งหนึ่งพอจะเจอกันแป๊บเดียวก็ต้องจากกันอีกใจของณัชชนม์กลัวจริงๆกลัวว่าเธอออกจากบ้านไปแล้วหายตัวไปห้าปีถึงจะกลับมา

นัชชารู้สึกปวดใจแปลบๆแล้วกอดเธอไว้"ไม่ต้องห่วงนะคะแม่"

ทั้งสองพูดกันไม่กี่ประโยคณัชชนม์ถึงปล่อยให้เธอไปนัชชาถือกระเป๋าออกจากบ้านไปนอกถนนความรู้สึกของเธอยังค่อนข้างเศร้าไม่ได้สนใจรถที่ขับไปขับมากำลังจะข้ามทางม้าลายไปเรียกรถแท็กซี่ทันใดนั้นก็ได้ยินแตรรถดังลั่น

ในเวลานี้ไม่ค่อยมีรถสันจรไปมาเสียงแตรจึงดังเป็นพิเศษ

เธอสบทออกมากี่คำพรางมองหารถคันนั้นอย่างฉุนเฉียวกลับเห็นรถที่คุ้นตาจอดอยู่ข้างเธอ

เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร