ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 342

ตอนที่342 ฉันรักเขามากกว่าใครทั้งหมด

นัชชาเดินเข้าไปอย่างสงสัยเพิ่งจะเดินไปถึงด้านหน้าของรถก็ได้ยินเสียงปลดล็อค' แกร๊ก'เธอสูดลมหายใจลึกเปิดประตูตรงที่นั่งคนขับเธอผงะไปชั่วครู่" คุณมาที่นี่ได้อย่างไร? "

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของชายผู้นั้นถูกไฟจากบนรถส่องส่วนอีกครึ่งหนึ่งถูกซ่อนอยู่ในความมืดไม่รู้ว่ารอเป็นเวลานานเท่าไหร่เสียงของเขาหนักจนเหมือนเสียงสะท้อนจากก้นทะเล"ขึ้นรถ"

นัชชาไม่ค่อยพอใจกับท่าทางที่เขาแสดงออกและคำพูดแกล้มบังคับจิตใต้สำนึกของเธอไม่อยากทำตามที่เขาบอก " ฉัน..."

"ตรงนี้จอดรถนานไม่ได้ขึ้นมาบนรถก่อนแล้วค่อยคุยกัน"

"..." ไม่มีทางอื่นเธอจึงจำใจขึ้นไปนั่งบนรถ

หลังจากเธอขึ้นรถแล้วชายผู้นี้ก็เหยียบคันเร่งขับเข้าสู่ถนนสายหลักมุ่งหน้าไปยังบ้านของจินต์ร่างกายของนัชชาถูกเข็มขัดนิรภัยคาดอยู่แขนขาของเธอก็เหมือนถูกคลุมไปด้วยตาข่ายขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นอึดอัดจนแทบทนไม่ไหว

"แล้วลูกล่ะ?" ในที่สุดเขาก็พูดออกมาถามแต่เรื่องลูกนึกๆไปความสัมพันธ์ในปัจจุบันของพวกเขาทั้งคู่ดูเหมือนว่าจะคุยกันได้แค่เรื่องลูกนอกจากนั้นก็ทะเลาะกันเป็นส่วนใหญ่

"อยู่ที่บ้านฉันกลัวว่าจะไม่มีเวลาดูแลเขาเลยมอบให้พ่อแม่ฉันดูแลแทน"

"พวกเขาเข้ากันได้ดีไหม？"

หัวใจของนัชชาเหมือนถูกกระชากพอพูดถึงเรื่องนี้จิตใต้สำนึกของเธอก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมา"... ไม่เลวเลย"

เมื่อเธอพูดจบชายผู้นั้นเงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า"ฉันบอกเรื่องลูกๆให้ครอบครัวฉันรับรู้แล้ว"

พอได้ยินดังนั้นความคิดของนัชชาก็หยุดชะงักไปครู่คิดตามคำพูดของเขาไม่ทันผ่านไปสองสามวินาทีถึงเข้าใจความหมายที่เขาพูดเธอตกใจมากขึ้น“อะไรนะ!?”

ตระกูลจิวะพงษ์ไม่ยอมรับในตัวเธอตอนนี้หากรู้ว่าเธอพาลูกที่เกิดกับเตชิตกลับมามันจะไม่...

“เตชิตคุณบ้าไปแล้วเหรอ!คุณบอกครอบครัวคุณเรื่องลูกของเราคุณได้รับอนุญาตจากฉันแล้วหรือ？” นัชชาโมโหจนลมออกหูจ้องมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ" ตอนที่คุณเล่าเรื่องนี้คุณเคยคิดไหมว่าพวกเขาจะคิดยังไงกับเด็กคนนั้นถ้าพวกเขาไม่ยอมรับในตัวของธีมนต์ทำร้ายแกฉันจะปกป้องเขายังไง？คุณเคยคิดถึงเรื่องเหล่านี้บ้างไหมคุณก็ดีแต่พูดว่าต้องการเด็กคนนั้นแบบนี้หรือที่คุณแสดงออกถึงความรักมันเห็นแก่ตัวมากกว่า......"

คำพูดทุกประโยคของเธอเหมือนเป็นคำพูดที่ฆ่าหัวใจเขาเตชิตยังไม่ทันได้มีเวลาอธิบายใจของเขาเหมือนถูกเธอแทงเอาๆเธอไม่เคยเชื่อในตัวเองสักครั้งตั้งแต่ต้นจนจบ

“พวกเขาแค่ต้องการกอดหลานแค่นั้นไม่ได้พูดอะไรอย่างอื่น” ชายผู้นั้นบีบเสียงแหบแห้งออกมาจากคอที่แห้งผากตัดบทคำพูดที่ทำร้ายใจเขาของเธอ

นัชชายอมรับว่าถ้าเป็นเรื่องของธีมนต์เธอใจไม่สงบพอเธอยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจสักนิดก็ถูกผลักไปเผชิญหน้าคนพวกนั้นพวกเขายอมรับเด็กคนนั้นได้จริงหรือป่าว? เธอไม่ต้องการให้ธีมนต์ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยไม่ว่าจะทางด้านร่างกายหรือทางด้านจิตใจ

ตอนนี้เด็กกำลังพัฒนาการทางด้านความคิดถ้าหากมีใครพูดอะไรกับเขาเขาจะจำมันตลอดชีวิตเรื่องของเธอและเตชิตหากเขารู้ก็อาจแค้นเคืองได้

ดังนั้นเมื่อได้ยินเตชิตพูดอย่างนั้นปฏิกิริยาแรกของนัชชาก็คือเยาะเย้ย"ถ้าพวกเขาอยากกอดก็กอดต้องให้ฉันคุกเข่ากราบขอบคุณตระกูลจิวะพงษ์ที่เข้าใจและยุติธรรมไหม？"

'เอี๊ยดดดดด——'

เสียงยางรถเสียดสีกับพื้นส่งเสียงดังจนแสบแก้วหู

ชายผู้นั้นจอดรถอย่างกะทันหันที่ข้างทางสีหน้าของเขามืดมนจนแทบมีหยดน้ำหยดลงมา"ฉันพูดเมื่อไหร่ว่าบังคับให้เธอจะต้องยอมรับฉันแค่อยากให้เด็กคนนั้นมีสิทธิ์ในชาติกำเนิดของเขาเท่านั้นฉันต้องการให้พวกเขารู้ว่าเตชิตไม่ได้เป็นคนที่ไม่มีอะไรเลยฉันแค่มีความสุขที่ได้เป็นพ่อคนตื่นเต้นดีใจจนเลือดพล่านเธอบอกว่าฉันเห็นแก่ตัวนัชชาถ้าหากใครต้องการทำร้ายเด็กคนนั้นฉันจะตอกกลับหลายพันหลายหมื่นเท่าให้สาสมฉันรักเขามากกว่าใครทั้งหมด!"

เขารู้ว่าถ้าเป็นเรื่องของลูกเธอจะอ่อนไหวและระแวงเป็นพิเศษเขาเข้าใจเธอในฐานะคนเป็นแม่แต่หัวใจของเขาในฐานะคนเป็นพ่อเธอจะไม่เข้าใจเขาสักนิดเลยหรือ?

เธอไม่รู้สักนิดว่าคำพูดของเธอทำให้เขาอึดอัดใจเสียใจรู้สึกผิดถึงขนาดน้อยใจเพียงใดมันไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลย

นัชชาถูกเขาถามกลับก็ชะงักไปชั่วครู่หลังจากได้สติเธอก็น้ำตาคลอเบ้าพรางส่ายหัว"เตชิตคุณลืมไปแล้วหรือว่าคนในครอบครัวของคุณคัดค้านเรื่องที่เราอยู่ด้วยกันมากแค่ไหนฉันไม่เชื่อใจพวกเขาเลย"

เสียงของเธอสั่นเทาเหมือนถูกน้ำเย็นสาดมาที่หัวไฟแห่งความขุ่นเคืองทั้งหมดดับลง

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอในอดีตนั้นยังติดตาเพราะเขาเองที่หาเหาใส่หัวจะตำหนิใครได้？

ในรถเหมือนถูกปกคลุมด้วยหมอกอันหนาทึบเขาทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรบรรยากาศเหมือนภูเขาไฟที่ใกล้ระเบิดขึ้นมาทุกทีพวกเขากดดันเกินไปกดดันจนเกือบถึงจุดขีดสุดและกำลังจะระเบิด

เตชิตอารมณ์ไม่ดีไม่ดีอย่างมากนัชชาก็เหมือนกัน

“ถ้าเธอยังรักฉันอยู่ทำไมเธอไม่อยู่กับฉัน？”ริมฝีปากบางๆของเขาเวลาพูดเสียงออกจะเย็นชาห่างเหินแต่กลับน่าค้นหาและเข้าใกล้

เขาไม่ใช่ว่าไม่เคยถามเธอเมื่อก่อนเธอหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนี้โดยตลอดแต่ตอนนี้...

นัชชากระพริบตาตอบด้วยเสียงแผ่วเบา"ฉันไม่แน่ใจ"

เขาขมวดคิ้วจ้องใบหน้าของเธอ"ไม่แน่ใจอะไร?"

"ไม่แน่ใจว่าความเป็นอยู่แบบนี้เป็นสิ่งที่ฉันต้องการหรือป่าวและไม่แน่ใจว่าหากฉันอยู่กับคุณต่อไปจะกลับสู่สภาพเดิมได้หรือไม่"

เสียงที่แผ่วเบาของเธอลอยก้องอยู่ในรถคำพูดที่ออกมาจากใจของเธอและเพราะความจริงเป็นเช่นนั้นจึงทำให้คนฟังปวดใจยิ่งนัก

"หมายถึงอะไร？"

"ฉันไม่รู้ว่าเรื่องของเราควรจะไปต่อหรือไม่หากต้องอยู่ด้วยกันแบบไม่ชัดเจนสู้ไม่ต้องเริ่มต้นตั้งแต่แรกดีกว่า" คำพูดของเธอทุกถ้อยคำทำให้เขาคิดพิจารณาอยู่หลายตลบ" เมื่อมีธีมนต์ข้ามาทุกก้าวต้องระแวดระวังมากขึ้นเขาต้องการรับผิดชอบต่อเด็กคนนั้นไม่สามารถตัดสินได้เพียงคำพูดสองสามคำหรือใช้เวลาแค่วันสองวันก็เข้าใจได้"

"ถ้าเป็นเธอ" ตาดำขลับของเขาจ้องไปที่แววตาของเธอ" ฉันรู้ว่าฉันกำลังพูดอะไรทำอะไรต้องการอะไร"

แววตาของเขาทำให้นัชชาทนต่อไปไม่ไหว"ขอเวลาให้ฉันสักหน่อยเถอะอย่าบังคับฉัน"

เมื่อนึกถึงตระกูลจิวะพงษ์ครอบครัวที่ซับซ้อนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกครุ่นคิดกังวนใจ"ในครั้งถัดไปเหมือนเรื่องในวันนี้ฉันหวังว่าคุณจะถามความคิดเห็นของฉันก่อน"

บทสนทนาของพวกเขาแข็งทื่อจนไม่สามารถเข้าไปถึงจิตใจได้เรื่องราวของเขาทั้งสองดำเนินมาถึงจุดนี้พูดอะไรทำอะไรก็เหมือนส่วนเกินเรื่องแบบนี้หาทางออกไม่เจอเหมือนกับมดที่คลานเป็นวงกลมในใจพวกเขา

หลังจากเตชิตระงับสติอารมณ์ของเขาแล้วก็สตาร์ทรถมุ่งหน้าไปที่บ้านของจินต์ระหว่างทางก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป

เมื่อถึงบ้านของจินต์เขาถึงเอ่ยปากพูดขึ้น"เรื่องที่ฉันพูดไปเธอกลับเอาไปคิดดีๆฉันไม่อยากบังคับเธอแต่ฉันเป็นพ่อของเด็กคนนั้นฉันไม่อยากรอนานจนเกินไป"

เขาเสียเวลาไปห้าปีแล้วตอนนี้เขาต้องการใช้ทุกวิธีทางเพื่อให้เธอและลูกมีชีวิตที่ดีสภาพตอนนี้เขามองเห็นเด็กคนนั้นแต่กลับยอมรับเป็นพ่อลูกกันไม่ได้ทำให้เขาไม่สามารถทนรอต่อไปได้

นัชชาพยักหน้ารับรู้แม้ลมหายใจยังรู้สึกว่ากำลังสั่นเทา" ฉันแล้วรู้"

เธอเปิดประตูแล้วลงจากรถไม่หันหลังมองย้อนกลับมาสักนิดแล้วเดินหายไปในบ้านของจินต์เตชิตมองเธอจนลับตาจึงค่อยๆขับรถออกไป

แต่ทว่าเมื่อนัชชากำลังจะคิดพิจารณาเรื่องระหว่างของเขาทั้งสองคนก็ดันเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น