ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 342

ตอนที่342 ฉันรักเขามากกว่าใครทั้งหมด

นัชชาเดินเข้าไปอย่างสงสัยเพิ่งจะเดินไปถึงด้านหน้าของรถก็ได้ยินเสียงปลดล็อค' แกร๊ก'เธอสูดลมหายใจลึกเปิดประตูตรงที่นั่งคนขับเธอผงะไปชั่วครู่" คุณมาที่นี่ได้อย่างไร? "

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของชายผู้นั้นถูกไฟจากบนรถส่องส่วนอีกครึ่งหนึ่งถูกซ่อนอยู่ในความมืดไม่รู้ว่ารอเป็นเวลานานเท่าไหร่เสียงของเขาหนักจนเหมือนเสียงสะท้อนจากก้นทะเล"ขึ้นรถ"

นัชชาไม่ค่อยพอใจกับท่าทางที่เขาแสดงออกและคำพูดแกล้มบังคับจิตใต้สำนึกของเธอไม่อยากทำตามที่เขาบอก " ฉัน..."

"ตรงนี้จอดรถนานไม่ได้ขึ้นมาบนรถก่อนแล้วค่อยคุยกัน"

"..." ไม่มีทางอื่นเธอจึงจำใจขึ้นไปนั่งบนรถ

หลังจากเธอขึ้นรถแล้วชายผู้นี้ก็เหยียบคันเร่งขับเข้าสู่ถนนสายหลักมุ่งหน้าไปยังบ้านของจินต์ร่างกายของนัชชาถูกเข็มขัดนิรภัยคาดอยู่แขนขาของเธอก็เหมือนถูกคลุมไปด้วยตาข่ายขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นอึดอัดจนแทบทนไม่ไหว

"แล้วลูกล่ะ?" ในที่สุดเขาก็พูดออกมาถามแต่เรื่องลูกนึกๆไปความสัมพันธ์ในปัจจุบันของพวกเขาทั้งคู่ดูเหมือนว่าจะคุยกันได้แค่เรื่องลูกนอกจากนั้นก็ทะเลาะกันเป็นส่วนใหญ่

"อยู่ที่บ้านฉันกลัวว่าจะไม่มีเวลาดูแลเขาเลยมอบให้พ่อแม่ฉันดูแลแทน"

"พวกเขาเข้ากันได้ดีไหม？"

หัวใจของนัชชาเหมือนถูกกระชากพอพูดถึงเรื่องนี้จิตใต้สำนึกของเธอก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมา"... ไม่เลวเลย"

เมื่อเธอพูดจบชายผู้นั้นเงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า"ฉันบอกเรื่องลูกๆให้ครอบครัวฉันรับรู้แล้ว"

พอได้ยินดังนั้นความคิดของนัชชาก็หยุดชะงักไปครู่คิดตามคำพูดของเขาไม่ทันผ่านไปสองสามวินาทีถึงเข้าใจความหมายที่เขาพูดเธอตกใจมากขึ้น“อะไรนะ!?”

ตระกูลจิวะพงษ์ไม่ยอมรับในตัวเธอตอนนี้หากรู้ว่าเธอพาลูกที่เกิดกับเตชิตกลับมามันจะไม่...

“เตชิตคุณบ้าไปแล้วเหรอ!คุณบอกครอบครัวคุณเรื่องลูกของเราคุณได้รับอนุญาตจากฉันแล้วหรือ？” นัชชาโมโหจนลมออกหูจ้องมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ" ตอนที่คุณเล่าเรื่องนี้คุณเคยคิดไหมว่าพวกเขาจะคิดยังไงกับเด็กคนนั้นถ้าพวกเขาไม่ยอมรับในตัวของธีมนต์ทำร้ายแกฉันจะปกป้องเขายังไง？คุณเคยคิดถึงเรื่องเหล่านี้บ้างไหมคุณก็ดีแต่พูดว่าต้องการเด็กคนนั้นแบบนี้หรือที่คุณแสดงออกถึงความรักมันเห็นแก่ตัวมากกว่า......"

คำพูดทุกประโยคของเธอเหมือนเป็นคำพูดที่ฆ่าหัวใจเขาเตชิตยังไม่ทันได้มีเวลาอธิบายใจของเขาเหมือนถูกเธอแทงเอาๆเธอไม่เคยเชื่อในตัวเองสักครั้งตั้งแต่ต้นจนจบ

“พวกเขาแค่ต้องการกอดหลานแค่นั้นไม่ได้พูดอะไรอย่างอื่น” ชายผู้นั้นบีบเสียงแหบแห้งออกมาจากคอที่แห้งผากตัดบทคำพูดที่ทำร้ายใจเขาของเธอ

นัชชายอมรับว่าถ้าเป็นเรื่องของธีมนต์เธอใจไม่สงบพอเธอยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจสักนิดก็ถูกผลักไปเผชิญหน้าคนพวกนั้นพวกเขายอมรับเด็กคนนั้นได้จริงหรือป่าว? เธอไม่ต้องการให้ธีมนต์ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยไม่ว่าจะทางด้านร่างกายหรือทางด้านจิตใจ

ตอนนี้เด็กกำลังพัฒนาการทางด้านความคิดถ้าหากมีใครพูดอะไรกับเขาเขาจะจำมันตลอดชีวิตเรื่องของเธอและเตชิตหากเขารู้ก็อาจแค้นเคืองได้

ดังนั้นเมื่อได้ยินเตชิตพูดอย่างนั้นปฏิกิริยาแรกของนัชชาก็คือเยาะเย้ย"ถ้าพวกเขาอยากกอดก็กอดต้องให้ฉันคุกเข่ากราบขอบคุณตระกูลจิวะพงษ์ที่เข้าใจและยุติธรรมไหม？"

'เอี๊ยดดดดด——'

เสียงยางรถเสียดสีกับพื้นส่งเสียงดังจนแสบแก้วหู

ชายผู้นั้นจอดรถอย่างกะทันหันที่ข้างทางสีหน้าของเขามืดมนจนแทบมีหยดน้ำหยดลงมา"ฉันพูดเมื่อไหร่ว่าบังคับให้เธอจะต้องยอมรับฉันแค่อยากให้เด็กคนนั้นมีสิทธิ์ในชาติกำเนิดของเขาเท่านั้นฉันต้องการให้พวกเขารู้ว่าเตชิตไม่ได้เป็นคนที่ไม่มีอะไรเลยฉันแค่มีความสุขที่ได้เป็นพ่อคนตื่นเต้นดีใจจนเลือดพล่านเธอบอกว่าฉันเห็นแก่ตัวนัชชาถ้าหากใครต้องการทำร้ายเด็กคนนั้นฉันจะตอกกลับหลายพันหลายหมื่นเท่าให้สาสมฉันรักเขามากกว่าใครทั้งหมด!"

เขารู้ว่าถ้าเป็นเรื่องของลูกเธอจะอ่อนไหวและระแวงเป็นพิเศษเขาเข้าใจเธอในฐานะคนเป็นแม่แต่หัวใจของเขาในฐานะคนเป็นพ่อเธอจะไม่เข้าใจเขาสักนิดเลยหรือ?