ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 344

ตอนที่344 เบาะแสการหายตัวไปของเด็กคนนั้น

หลังจากเตชิตโทรศัพท์หาตำรวจๆก็ไม่ได้รอให้ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงรับแจ้งความพวกตำรวจรีบมาที่เกิดเหตุทันทีพวกเขาเริ่มเสาะหาเบาะแสรวมถึงเปิดกล้องวงจรปิดตรวจสอบทันที

เวลาที่รอคอยเหมือนตกนรกทั้งเป็นรู้สึกทรมานและเย็นยะเยือกเหมือนอากาศกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งสีหน้าของเตชิตเป็นกังวลจนเห็นได้ชัดเมื่อคิดถึงธีมนต์ตกอยู่ในอันตรายหัวใจของเขาก็เหมือนถูกแขวนอยู่บนหน้าผาสูง

หลายสิบนาทีที่ผ่านไปเหมือนผ่านไปครึ่งศตวรรษไม่มีใครกล้าเอ่ยปากอะไรบรรยากาศเหมือนถูกน้ำแข็งปกคลุมจนกระทั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจส่งเอกสารให้เตชิตดู"คุณเตชิตหลังจากการตรวจสอบกล้องวงจรปิดพบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มเด็กขึ้นรถคันสีขาวหมายเลขทะเบียนรถคือ3895 ออกจากทางประตูด้านหลังของหมู่บ้านแล้วขับสู่ถนนสายหลักส่วนทิศทางทางเราต้องขอเวลาในการตรวจสอบกล้องวงจรปิดตัวอื่น"

เตชิตฟังอย่างเงียบๆในสมองก็จำหมายเลขทะเบียนรถ"ตรวจสอบผู้เป็นเจ้าของรถแล้วแจ้งผมว่าจุดหมายสุดท้ายของรถนั้นอยู่ที่ไหนแต่หากหาไม่พบก็แจ้งผมว่ากล้องวงจรปิดเบาะแสหายไปในช่วงไหน"

"ครับ! "

หลังจากที่ตำรวจจากไปนัชชาเป็นห่วงเดินเข้ามาหาเตชิต"เป็นยังไงบ้างคะพบเบาะแสของลูกหรือยัง？"

"พบเบาะแสว่ามีคนอุ้มเด็กขึ้นรถไปการจะหาเจ้าของรถไม่ยากรอก่อนนะ"

ทันทีที่นัชชาได้ยินว่าให้รอหัวใจของเธอเหมือนถูกบีบแน่ณัชชนม์นั่งอยู่บนโซฟาร้องไห้อย่างเงียบๆตำหนิตัวเองไปมา“เพราะแม่ไม่ดีเองที่พาธีมนต์ออกไปนอกบ้านถ้าแม่จูงมือเขาตลอดเวลาก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเด็กก็ยังเล็กมากแม่ไม่ดีเอง..."

หลังจากที่ได้อยู่กับธีมนต์ณัชชนม์รักเด็กคนนี้มากเด็กก็เรียกเธอว่าคุณยายแต่เด็กก็ถูกลักพาตัวต่อหน้าต่อตาเหตุการณ์ที่เด็กน้อยต้องเผชิญเธออยากจะให้เปลี่ยนเป็นเกิดขึ้นกับตัวเธอแทน!

หัวใจของเตชิตเจ็บแปลบๆแต่เมื่อเขามองไปที่ณัชชนม์กลับไม่มีแววตาที่ตำหนิ“คุณป้าครับไม่ต้องกังวลผมจะพาลูกกลับมาอย่างปลอดภัยเรื่องแบบนี้เห็นได้ชัดว่ามีการเตรียมการมาก่อนแม้จะป้องกันอย่างไรก็ไม่เป็นผลหรอกครับ"

เขาก็ไม่เข้าใจว่าใครที่กล้าลักพาตัวธีมนต์ไป

นับตั้งแต่ที่เด็กกลับมาจากต่างประเทศเพียงไม่กี่วันมันยากที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมานอกจากนี้คนที่รู้เรื่องเด็กคนนี้ก็มีแต่ปรัณกับตระกูลจิวะพงษ์ส่วนคนนอกก็มีแต่ประทินแต่หล่อนน่าจะไม่กล้าทำแบบนั้น

แม้ว่าหล่อนจะไร้ยางอายแต่ตระกูลบุญชูก็มีหน้าตาในสังคมคงไม่ทำแบบนั้นแน่

ตอนนี้เบาะแสของเด็กคนนั้นยังไม่มีต้องรอตำรวจอย่างเดียวเท่านั้น

ตั้งแต่ได้รับข่าวว่าลูกหายไปในหัวของนัชชาไม่คิดอะไรนอกจากทำอย่างไรถึงจะหาตัวธีมนต์ให้เจอเรื่องอื่นเธอไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นเวลาผ่านไปเธอก็เริ่มร้อนใจมากขึ้น

“เตชิตคุณว่าลูกเราจะเป็นอะไรไหม?” เสียงของเธอลดต่ำได้ยินเพียงสองคนเท่านั้น

ชายผู้นั้นเม้มริมฝีปากเขาปริปากพูดกับเธอเท่ากับพูดกับตัวเองน้ำเสียงของเขาหนักแน่น"ต้องไม่เกิดอะไรกับลูกเชื่อฉัน"

เวลาผ่านไปทุกๆวินาทีสำหรับทั้งสองคนเป็นเวลาที่ทรมานที่สุดเหมือนเช่นขี้ผึ้งร้อนๆที่หยดลงบนกระดาษไม่รู้ว่าจะไหม้เมื่อใด

ในที่สุดตำรวจก็โทรมาอีกครั้งพร้อมแจ้งว่าพบยานพาหนะที่คนร้ายใช้ลักพาตัวเด็กแล้ว!

จู่ๆณัชชนม์ก็เด้งขึ้นมาจากโซฟาลุกขึ้นยืนถามด้วยความร้อนใจ"ตอนนี้เด็กอยู่ที่ไหน?"

ตำรวจรูปร่างสันทัดดูที่อยู่ที่ถูกส่งมายังโทรศัพท์มือถือดูเหมือนลำบากใจที่จะตอบคำถามเขามองไปที่ชายร่างสูงกระซิบกระซาบกันไม่พูดออกมาซักทีทุกคนที่เห็นพฤติกรรมของเขาก็ได้แต่ขนลุกคนชัน