ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 348

ตอนที่348เขามาแล้ว

เช้าวันที่สองนัชชาตื่นมาแล้วรีบไปดูลูกที่ห้องนอนเขายังเป็นปกติดีทั้งในด้านอารมณ์และจิตใจไม่มีอะไรเปลี่ยนไปใจคนเป็นแม่ถึงสงบลงได้

จินต์เองก็รู้ถึงสภาพจิตใจของหล่อนตอนนี้ดีขึ้นจึงขอลางานหนึ่งวันอยู่เป็นเพื่อนหล่อนจินต์ออกไปซื้ออาหารเช้าให้สองแม่ลูกแต่เช้าตรู่ลูกคุณหนูที่ไม่เคยต้องมาลำบากทำงานบ้านอย่างหล่อนกำลังต้มน้ำเต้าหู้ให้สองแม่ลูก

นัชชารู้สึกตื้นตันในสิ่งที่พื่อนทำให้จึงกล่าวขอบคุณจินต์"พูดอะไรของเธอรีบนั่งลงกินข้าวเถอะ"จินต์พูด

สามคนกินอาหารเช้าง่ายๆเสี่ยวหลงเปาปาท่องโก๋และะน้ำเต้าหู้จินต์ถามธีมนต์ว่าอยากจะไปเที่ยวที่ไหนในเมืองJบ้างการได้พูดคุยหัวเราะกันทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงไปบ้างแต่บรรยากาศนี้ก็อยู่ได้ไม่นานกลับต้องถูกทำลายลงด้วยเสียงโทรศัพท์สายหนึ่ง

เป็นเบอร์ที่หล่อนไม่รู้จักหล่อนมองหมายเลขที่โทรเข้ามาพักหนึ่งก่อนจะรับสาย"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีค่ะใช่คุณนัชชามั้ยคะ"ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงเสียงค่อนข้างเล็กแหลมฟังดูก็พอจะเดาได้ว่าอายุยังไม่มากและพูดอย่างสุภาพมาก

"ใช่ค่ะไม่ทราบว่าคุณคือ"

"ฉันฉันทยาค่ะเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนอนุบาลดาวรุ่งเห็นว่าคุณสนใจอยากให้ลูกเข้ามาเรียนแต่ทางโรงเรียนของเราเปิดรับสมัครแค่ปีละสองครั้งเท่านั้นถ้ามาเรียนตอนนี้ก็คงต้องเข้าระหว่างเทอมดังนั้น.."

"เดี๋ยวนะคะ"นัชชารีบตัดบทก่อนที่อีกฝ่ายจะร่ายยาวมากว่านี้"ฉันไม่เคยไปสอบถามข้อมูลเรื่องโรงเรียนคุณมาก่อนไม่ทราบว่าคุณได้เบอร์ติดต่อฉันมาจากที่ไหนคะ"

ได้ยินอีกฝ่ายพูดอย่างนั้นทำเอาฉันทยาอึ้งไปเล็กน้อยเหมือนจะพยายามเช็คให้แน่ใจว่าหล่อนไม่ได้เข้าใจอะไรผิดก่อนจะพูดต่อว่า"เป็นเบอร์โทรศัพท์ของคุณไม่ผิดค่ะแต่ชายสูงวัยท่านหนึ่งนามสกุลจิวะพงษ์ให้เบอร์นี้กับทางโรงเรียนไว้ค่ะ"

นามสกุลจิวะพงษ์

นิ้วมือทั้งห้านิ้วที่จับโทรศัพท์มือถือของนัชชาเกร็งแน่นเลือดสูบฉีดขึ้นไปที่ศีรษะก่อนจะตอบอีกฝ่ายเสียงกร้าว"ลูกฉันไม่ต้องการจะเข้าเรียนและก็ไม่ได้เคยมีความคิดนี้ขอบคุณค่ะ"

พูดจบหล่อนก็วางสายทันทีถึงแม้จะวางสายไปแล้วแต่อารมณ์ของหล่อนยังคงคุกรุ่น

เมื่อวานตรวจดีเอ็นเอวันนี้เรื่องโรงเรียนผู้เฒ่าตระกูลจิวะพงษ์ไม่เคยเห็นหล่อนสองแม่ลูกอยู่ในสายตาเลยจริงๆ

ใครเป็นคนบอกความคิดผิดๆแบบนี้กับเขากันนะคิดอยากจะทำอะไรกับลูกหล่อนก็ทำ

นัชชาโกรธจนใบหน้าแดงกล่ำบังเอิญกับเตชิตที่โทรเข้ามาพอดีหล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเดินไปยังห้องครัวกดรับสายหล่อนไม่รอให้ปลายสายได้เปิดปากพูดรีบพูดออกไปก่อนด้วยความโมโห"เมื่อสักครู่ทางโรงเรียนอนุบาลโทรมาบอกเรื่องที่ลูกจะเข้าเรียนมีชายชราคนหนึ่งลงทะเบียนเอาไว้ครอบครัวคุณเห็นเราสองแม่ลูกเป็นอะไรอยากจะทำอะไรก็ทำเหมือนหมากตัวหนึ่งที่จะวางตรงไหนก็ได้"

เตชิตตอนแรกแค่จะโทรมาถามไถ่ว่าทานอาหารเช้าหรือยังแต่ก็โดนหล่อนใส่มาเป็นชุดยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรก็ถูกซาลาเปาอุดปากเสียแล้ว

"ชายชราติดต่อไปที่โรงเรียนแล้ว"

"เรื่องนี้คุณไปถามเขาเองฉันไม่อยากจะพูดมากเตชิตที่ฉันกลับมาครั้งนี้ฉันก็อยากจะพูดคุยกับคุณดีๆนะแต่ตอนนี้ฉันว่าไม่จำเป็นแล้วตระกูลจิวะพงษ์ของคุณต้องการจะทดสอบความอดทนของฉันอยู่ใช่มั้ยไม่มีใครที่ไหนจะยอมทนหรอกนะฉันเองก็จะไม่ทนแล้วเหมือนกัน"

"นัชชา"

"อย่ามาเรียกชื่อฉัน"หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นน้ำตาคลอเบ้า"ฉันขยะแขยง"

เตชิตยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานเขามองหน้าจอสีแดงที่แสดงให้เห็นว่าการสนทนาจบลงแล้วคำสุดท้ายที่หล่อนพูดยังคงสะท้อนอยู่ในหูเขา

เรื่องเมื่อวานบวกกับสิ่งที่ชายชราทำในวันนี้ทำให้นัชชาโกรธจนพูดประโยคนี้กับเขาเขาไม่แปลกใจเลยหากเป็นเขาเขาคงจะทำยิ่งกว่าที่หล่อนทำอยู่อีกเป็นแน่

ตอนนี้กลายเป็นว่าใครๆก็สามารถมาตัดสินใจเรื่องต่างๆแทนเค้าได้ตั้งแต่เมื่อไหร่