ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 350

"พรุ่งนี้เย็น?"ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างฉับพลันนัชชาจึงรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย

ตอนนี้เวลาใกล้จะเที่ยงคืนเขาเตรียมพร้อมที่จะเจรจากับเตชิตอย่างชัดเจนอีกอย่างถึงได้เลือกโอกาสที่ดีแบบนี้

เธอจะไปในฐานะคู่เข้างานกับเขาถึงไม่อธิบายก็สามารถเข้าใจได้ไม่ว่าชนุดมจะคิดอย่างไรเพราะอยากจะช่วยเธอหรือตั้งใจจะให้เข้าใจกันแบบนั้นก็ช่างหากทำแบบนี้แล้วเตชิตต้องระเบิดอารมณ์อย่างแน่นอน

นัชชากังวล"ฉันก็แค่อยากจะเจรจาเรื่องของลูกให้ชัดเจนไม่ได้อยากยั่วอารมณ์เขา"

"เธอกลัวเหรอ?"

“ไม่ใช่!”นัชชาปฎิเสธอย่างไม่ต้องคิดเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหางอารมณ์ของเธอก็ฉุนขึ้นมาพอรู้ตัวก็สงบจิตสงบใจพลางพูดว่า"ฉันก็แค่ไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีก"

เมื่อได้ยินชนุดมเหมือนได้ฟังเรื่องตลกเขาขยับขาเข้ามาทับกันจ้องไปที่ดวงตาของเธอ"เธอแยกลูกออกมาจากเขาก็ทำให้เขาโกรธแล้วถ้าจะเพิ่มอีกสักเรื่องก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?"

คำพูดของเขาติดอยู่ในใจของนัชชาอันที่จริงก็เป็นตามที่เขาพูดเรื่องที่เธอทำเป็นเรื่องที่เตชิตไม่ชอบใจอยู่แล้วถึงแม้จะเปลี่ยนวิธีการมันก็ไม่แตกต่างอะไร

แค่...

เมื่อนึกถึงชนุดมต้องเผชิญหน้ากับเตชิตมีนัชชาอยู่คั้นกลางนัชชาก็รู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูกตอนอยู่โรงพยาบาลที่อังกฤษทั้งสองก็ทะเลาะวิวาทถึงขั้นลงไม้ลงมืออยู่ในเมืองJสงสัยจะรุนแรงมากกว่าตอนอยู่ที่อังกฤษ

ความคิดของเธอถูกเขียนไว้บนใบหน้าชนุดมฉลาดขนาดนั้นทำไมจะดูไม่ออกว่าเธอคิดอะไรอยู่จึงรับปากให้เธอสบายใจ"ไม่ต้องห่วงฉันจะไม่ทำอะไรที่เกินเลยเพราะที่นี่มีคนอื่นอยู่ด้วย"

"...คุณแน่ใจหรือว่าสามารถเจรจาเรื่องนี้ได้อย่างราบรื่น?"

"ไม่แน่ใจ"ชนุดมหัวเราะออกมาอย่างไม่ตั้งใจและเหมือนไม่ค่อยสนใจสักเท่าไรแต่แววตาของเขากลับเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องตลก"แต่ก็มีแค่หนทางนี้เตชิตถึงจะให้ความใส่ใจ"

ผู้หญิงที่รักและลูกอยู่ข้างชายอีกคนไม่ต้องพูดถึงเตชิตเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นก็ยากที่จะรับได้แต่ก็เพราะแบบนี้ถึงจะทำให้เขาเปิดเผยมากขึ้น

นัชชาเข้าใจความตั้งใจของเขาสายตาของเธอเอียงไปดูใบหน้าที่หลับใหลของธีมนต์คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในกี่วันที่ผ่านมามือของเธอบนหน้าตักกำแน่น"ได้ฉันจะไปกับคุณ"

เธอไม่รู้ว่าวิธีนี้จะใช่วิธีที่ดีที่สุดหรือไม่แต่ในฐานะคนเป็นแม่เธอไม่ต้องการให้ใครทำร้ายลูกของเธอใครก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้

......

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วปราดเดียวก็ถึงตอนเย็นนัชชารู้สึกไม่สบายใจที่จะให้ธีมนต์อยู่บ้านคนเดียวจึงไปรับณัชชนม์มาที่บ้านเพื่อดูแลเขา

ชนุดมกลัวว่าเธอจะไม่สะดวกจึงลงไปรอเธอที่ในรถนัชชาใช้เวลายี่สิบนาทีพูดฝากให้แม่ของเธอดูแลลูกเธอหอบแหกๆเดินมาเปิดประตูขึ้นรถ“ไปได้ค่ะ”

ชายผู้นั้นหันมาพูดกับเธอว่า"จะรีบร้อนไปไหนฉันไม่ได้เร่งเธอนี่"

“ฉันกลัวว่าคุณจะรอนานเกินไป”นัชชารู้ว่าเขาไม่เคยรอใครถึงแม้ว่าเธอจะพิเศษกว่าคนอื่นแต่ก็ควรเกรงใจเขาบ้าง

ทั้งสองเดินไปที่ร้านทำผมที่ฝีมือเยี่ยมยอดด้านในห้องแขวนชุดและเครื่องประดับที่จะออกงานนัชชามองชุดกระโปรงหางปลาเปิดหลังสีทองอ่อนเธอรู้สึกตกใจเล็กน้อย

“นี่…มันจะไม่สะดุดตาไปเหรอ？”