ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 353

ตอนที่353 ฉันจะหาผู้หญิงแบบไหนก็เรื่องของฉัน

ความคิดแวบแรกของเธอ เตชิตบอกเรื่องลูกกับเธอ ความสัมพันธ์จะต้องไม่ธรรมดา และเธอพูดว่าอะไรนะ เธอรับได้งั้นหรอ

นัชชาหน้านิ่ง “ลูกของฉัน คุณไม่จำเป็นต้องมายอมรับ ไม่ว่าจะตอนนี้ หลังจากนี้ หรือในอนาคต”

ประทินเห็นการกระทำของเธอ รู้สึกไม่พอใจ แต่ไม่อยากแสดงออกตอนอยู่ต่อหน้าเตชิต เลยเก็บกลั้นเอาไว้ “คุณนัช ช่วยระวังคำพูดด้วยนะคะ”

นัชชายืนอยู่หน้าพวกเขา คนหนึ่งมองเธอด้วยสายตาสนุก อีกคนมองด้วยสายตาไม่พอใจ ดูก็รู้ว่าไม่ได้อยากจะคุย

เธอก้าวถอยหลัง มองไปทางชนุดม พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าคุณเตไม่อยากคุย งั้นก็ไม่เป็นไรคะ”

“คุย” คิดไม่ถึง เตชิตตอบรับอย่างไม่ลังเล เขาเอามือประทินออกจากแขนของเขา ถึงจะคุยกับเธอ แต่สายตาไม่ได้ละไปจากนัชชา “เธอไปรอข้างนอก”

ประทินยืนงง “ห้ะ........”

เมื่อกี้เขายังยืนอยู่ข้างเธอ ทำไมตอนนี้..............

เตชิตไม่ได้ให้เวลาเธอคิด เขาหันหลังเดินเข้าไปในห้องประชุม ทิ้งให้เธอยืนขายหน้าอยู่ตรงนั้น มองดูนัชชากับชนุดมเดินเข้าไปตาม

เสียงปิดประตู เธอมองดูรอบข้างที่ว่างเปล่า เหมือนเมื่อกี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น และตอนนี้เหลือตัวเธอคนเดียว

ประทินเสียใจ เหมือนตัวเองเป็นคนนอก แต่........เธอยกมือจับส่วนที่เตชิตจับเมื่อกี้ ตรงนั้นยังมีกลิ่นไอความร้อนของเขาอยู่

เมื่อกี้ เตชิตจับมือเธอ

สองสามปีที่ผ่านมา เตชิตไม่เคยทำแบบนี้กับเธอ เขามีแต่มองเธอด้วยสายตารังเกียจ อย่าว่าแต่จับมือ ไม่มีแม้แต่ได้เดินด้วยกัน เขาจะคอยหลีกเลี่ยง

แต่เมื่อครู่เขาจับมือเธอ

นี่เป็นสิ่งที่ประทินไม่เคยได้รับ ไม่เคยเกิดขึ้นแม้แต่ภาพวาดฝันแต่กลับเกิดขึ้นจริงในชีวิต มันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก ดีจนเธออยากให้เตชิตทำแบบนี้กับเธอไปตลอดชีวิต

เธอนึกมาตลอดว่าสิ่งที่เธอชอบในตัวผู้ชายคนนี้คือหน้าที่การงานและรูปร่างหน้าตาของเขา แต่เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเธอรักทุกอย่างที่เขาเป็น ถึงเขาจะไม่รวยมากแต่เธอก็อยากครอบครองเขา

หลังจากนี้ ตอนประทินกลับมาคิดดูดีๆเธอเริ่มรู้สึกกับผู้ชายคนนี้เมื่อไหร่ มันคงจะเริ่มตั้งแต่ตอนนี้

..........................

ในห้องประชุมไม่เหมือนข้างนอก นัชชากับชนุดมนั่งฝั่งเดียวกัน เตชิตนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ทั้งสามมองหน้าซึ่งกันและกัน ต่างคนต่างรู้สึกแปลก รอดูว่าใครจะเป็นคนพูดก่อน

นัชชานั่งทนความอึดอัดไม่ไหว เธอเอ่ยปากพูด “ฉันอยากคุยกับคุณเรื่องลูก”

“พูดมาซิ” เขาพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

นัชชาไม่ชอบที่เขาเป็นแบบนี้ เหมือนเธอเป็นของเล่นของเขา แต่พอนึกถึงลูก เธอจะต้องอดทน “ที่ฉันเคยขอเวลาไปคิด ตอนนี้ฉันพอจะได้คำตอบแล้ว”

เขาเปลี่ยนเป็นสายตาจริงจัง “คิดได้ว่ายังไง”

นัชชากัดฟัน รวบรวมความกล้า “ฉันจะพาลูกกลับอังกฤษ”

“นี่คือคำตอบที่เธอขอเวลาฉันกลับไปคิดหรอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หรือเธอมีคำตอบในใจอยู่แล้วตั้งแต่แรก เธอแค่พยายามยื้อเวลา เพื่อรอให้เขามาช่วยเธอหรอ”

เขาคนนั้นที่เตชิตพูดถึงไม่ต้องสงสัยว่าเป็นใคร เธอขมวดคิ้ว “เขาไม่รู้เรื่อง ฉันเป็นคนขอให้เขามาเอง”

“แล้วไง ฉันจะต้องยอมมองดูลูกชายจากไปกับคนอื่นหรอ”

“คุณเตอาจจะเข้าใจผิด ตอนนี้ธีมนต์ยังไม่ได้เป็นลูกชายของคุณ”

“ในตัวของเขามีเลือดครึ่งหนึ่งเป็นของฉัน คุณบอกว่าไม่เป็นก็ไม่เป็นงั้นหรอ” ถ้าเป็นคนที่ใช้สมองทำมาหากิน เตชิตเป็นคนที่เกลียดคนชอบใช้กำลังและใช้วิธีที่ใช้คำพูดสู้กันไปมา สำหรับเขานี่เป็นวิธีที่ต่ำเกินไป แต่วันนี้เขาอดไว้ไม่ไหวจริงๆ

“นอกจากเขาจะมีเลือดของคุณ นอกจากนั้นเขาก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับคุณเลย มันเป็นความจริง” นัชชาตื่นกลัว แต่ก็ทำเป็นนิ่ง “ระหว่างพวกคุณมันไม่เคยมีความรู้สึกอะไรต่อกัน”

คำนี้ทำให้เตชิตเจ็บปวด ไม่ว่าคนอื่นจะพูดแรงมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้ แต่มีเพียงผู้หญิงคนนี้ ดูไปเหมือนจะอ่อนโยนแต่เธอรู้ดีที่สุดว่าจะทำให้เขาเจ็บปวดได้ยังไง

เขายิ้ม “ระหว่างเราทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ ต้องถามเธอไม่ใช่หรอ”

“ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ” นัชชารู้สึกเหนื่อย “ฉันเคยบอกคุณไปแล้ว ลูกฉันจะเอาไป และฉันก็รู้ว่าคุณคงจะไม่ยอมง่ายๆ ถ้าคุณต้องการให้ฉันทำอะไรคุณบอกมาได้เลย ฉันจะยอมทำตามข้อเสนอที่คุณเสนอมา”

เตชิตสีหน้าไม่ค่อยดี เขายื่นตัวตรง เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “นัชชา ฉันเป็นคนง่ายเกินไป ทำให้เธอรู้สึกว่าการที่จะเอาลูกไปฉันมันเป็นเรื่องง่ายหรอ ข้อนี้ฉันไม่มีวันยอมตอบตกลง”

ได้ยินดังนี้ นัชชากลัวขึ้นมา “คุณ”

แต่ชนุดมพูดขัดขึ้น “คุณเต คุณมีปัญญายื้อพวกเขาไว้ ผมก็มีปัญญาเอาพวกเขาไปเหมือนกัน”

พูดจบ เขาก็ยกยิ้มเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “เมื่อห้าปีก่อนผมทำสำเร็จ ห้าปีต่อมาก็จะทำมันสำเร็จได้เช่นกัน”

เขาจงใจพูดเรื่องเก่าขึ้น จงใจพูดเรื่องอดีตที่เขาเคยทำผิดพลาด เขาจงใจจะทิ่มแทงแผลเก่าของเตชิต ทำให้เขากลับไปติดอยู่ในความรู้สึกผิดที่เจ็บปวด

เตชิตรู้สึกได้ถึงเลือดร้อนในตัว กำลังเดือดจนจะประทุ แต่เขาต้องพยายามเก็บกลั้นเอาไว้

“แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณชนุดมมีนิสัยที่ชอบยุ่งกับลูกเมียของคนอื่น” เป็นคำพูดที่ร้ายกาจมาก

นัชชากัดปากแน่น จ้องมองเขา ยังไม่ทันที่จะได้พูด เขาก็หันมามองเธอแล้วพูดขึ้น “มันไม่น่ารังเกียจใช่มั้ย งั้นก็อย่าทำ”

“ฉันน่ารังเกียดหรอ” นัชชายกมือชี้ไปทางประตู “คุณสะอาดมากว่างั้น”

เขายิ้มมุมปาก “ทำไม เธอสนใจด้วยหรอ”

“ฉันไม่สนใจ คุณจะรักกับใครหรืออยู่กับใครเรื่องของคุณ แต่ฉันจะเอาลูกกลับ มีแม่เลี้ยงแบบนี้ฉันไม่มีทางยกลูกให้คุณ”

ได้ยิน ‘แม่เลี้ยง’ เขารู้สึกแปลกใจ ที่เห็นเธอมีปฏิกิริยาแบบนี้ เขาพูดขึ้น “เธอไม่ยอมกลับมาอยู่กับฉัน แล้วยังจะมาสนใจเรื่องที่ฉันจะหาผู้หญิงแบบไหนหรอ”