ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 354

ตอนที่354 ในฐานะที่ฉันเป็นพ่อของเด็ก

นัชชาได้ยินคำนี้เหมือนเขายอมรับว่าจะหาแม่เลี้ยงให้ลูก เหมือนเอาน้ำมันราดบนกองไฟ เธอนั่งตัวตรง รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ

พอนึกถึงสิ่งที่เขาเคยพูด มันเป็นเหมือนการทำร้าย เธอเองก็ยังเหมือนคนโง่ที่บินกลับมา เขาเพียงแค่ต้องการหลอกให้เธอกลับมาตั้งแต่ต้น

ถ้าไม่รักกันแล้ว จะโกหกเธอทำไม

นัชชาไม่ใช่แค่เพียงหมดหวัง แต่มันจมหายไปกับความรู้สึกกลัวที่ใช้ชีวิตอยู่ในต่างประเทศตัวคนเดียว

เธออยากหยิบน้ำบนโต๊ะสาดใส่หน้าเขา และอยากตบหน้าเขา แต่ก็ถูกชนุดมดึงจับไหล่ไว้ก่อน คอยให้พลังและกำลังใจเธอ

นัชชาหันมองหน้าเขา เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่มองหน้าแล้วปลอบโยนเธอด้วยสายตา

และภาพนี้มันทำให้เตชิตเจ็บปวด พวกเขาดูสนิทสนมกัน เตชิตรู้สึกไม่พอใจ เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วสูบ พ้นควันออกจากปาก “ก่อนหน้านั้นฉันไม่ได้พูดให้มันชัดเจน ฉันนึกว่าเธอจะเข้าใจ ถึงจะไม่เข้าใจ ฉันก็ยังให้เวลาส่วนตัวให้เธอแต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่จำเป็นแล้ว เพราะเธอไม่สนใจและตัดสินใจเอาลูกไปด้วย งั้นตอนนี้ฉันคงไม่จำเป็นต้องให้เธอแล้ว”

เขาพูดถึงตรงนี้แล้วหยุดไป นัชชาหัวใจเต้นแรง

เขาพูดขึ้น ทำให้นัชชารู้สึกตกลงไปในนรก “เรื่องลูก ฉันจะแย่งกับเธออย่างเป็นธรรม ห้าปีที่แล้วเธอตัดสินใจพาลูกจากไปโดยไม่บอกฉัน ตอนนี้ยังจะไม่ให้ฉันทำหน้าที่พ่อ ฉันก็อยากจะรู้ว่าใครจะมีโอกาสชนะสูงกว่ากัน”

“เตชิต” นัชชาทนไม่ไหว ลุกขึ้นยืน ตาเธอแดงร้อน เธอทั้งโมโหทั้งกลัว “คุณมีสิทธิอะไรมาแย่งกับฉัน”

“สิทธิหรอ” เขายิ้มเยาะ ยืนขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน แค่ความสูงก็เกินตัวเธอไปมาก “สิทธิของความเป็นพ่อ แค่นี้พอมั้ย”

เขาโหดร้ายมาก เห็นเธอเป็นแบบนี้เขายังถามไปแบบนั้น

นัชชาโกรธหน้าแดง เธอกำมือแน่น ตัวสั่น “ตั้งแต่ลูกเกิดจนถึงตอนนี้ ฉันเป็นคนที่คอยดูแลลูก ลูกชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร ชอบอะไรไม่ชอบอะไร ฉันรู้ทุกอย่าง เขาชอบอ่านหนังสืออะไร ชอบทำอะไร อนาคตอยากเป็นอะไร ฉันรู้และเข้าใจทุกอย่าง ฉันรู้ว่าควรสอนยังไง ให้ลูกเป็นคนดี แล้วคุณล่ะ คุณไม่รู้อะไรเลย แค่เป็นเพราะเขาคือลูกคุณ แล้วตอนนี้คุณก็จะแย่งลูกไป มีสิทธิอะไรทำแบบนี้”

เธอพูดเสียงดัง สิ่งที่เธอกลัวที่สุดก็กลายเป็นจริง เขาจะแย่งลูกกับเธอ และที่สำคัญคือ เรื่องนี้เขาไม่ใช่คนเดียวที่มีความผิด เรื่องที่เขาพูดทั้งหมดมันคือความจริง

ถ้าเกิดถึงขั้นสู้คดีกัน นัชชาก็ไม่มั่นใจ

เธอเป็นทนาย รู้และเข้าใจทุกอย่าง เพราะแบบนี้เลยทำให้เธอยิ่งกลัว

ความรู้สึกของคนเป็นแม่ ทำยังไงเขาถึงจะรับรู้หรอ

เตชิตได้ยินสิ่งที่เธอพูดมันไม่ได้ไม่มีความรู้สึกน้อยใจ เขาฟังออกและรู้สึกได้ เขาเสียใจ เห็นเธอที่น้ำตาจะไหล อยากดึงเธอเข้ามากอดอย่างมาก

แต่เขาทำไม่ได้ ถ้าเขาอ่อนโยนกับเธอเดี๋ยวเธอก็จะไป และพาลูกจากไป เขาไม่มีทางเลือก

เขายกบุหรี่ขึ้นมาสูบ อย่างอารมณ์เสีย แล้วพ้นควันออกมา “ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธยังไง ฉันก็คือพ่อของเด็ก นั่นคือความจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนได้ เพราะฉะนั้นนัชอย่าทำอะไรที่ไม่มีประโยชน์แบบนี้ จะไม่เป็นผลดีกับลูกและกับเธอ”

“แล้วทำยังไงมันถึงจะมีประโยชน์ ปล่อยให้ลูกหาแม่เลี้ยงที่ไม่ได้รัก หรือให้ลูกเติบโตในสภาพแวดล้อมที่เขาไม่มีความสุขหรอ ครอบครัวของคุณไม่ได้รักเขา รักเพียงสายเลือดที่อยู่ในตัวเขาเท่านั้น คุณดูไม่ออกหรอ” เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยากให้เขาเห็นมัน

“เธออย่าเพิ่งร้อง” เขาเห็นน้ำตาเออล้นในตาเธอ ขมวดคิ้วละสายตาออกจากเธอ กลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน เขากัดฟันแน่น “เธอไม่อยากให้ลูกมีแม่เลี้ยง แล้วคิดว่าฉันอยากให้ลูกเรียกคนอื่นว่าพ่อหรอ”

สิ่งที่เธอเป็นกังวล เขาก็กังวลเหมือนกัน เธอยังยอมปล่อยมือไปไม่ได้ แล้วเขาจะยอมรับมันได้ยังไง

เขารักเธอมากแค่ไหน เธอไม่จำเป็นต้องรู้ อย่างน้อยตอนนี้ไม่ต้อง แต่ถ้ามันจะทำให้พวกเขาอยู่ต่อ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เขาจะทำทุกอย่างทุกวิธีทาง

ชนุดมที่นั่งดูพวกเขาเจรจากัน จะพูดแทรกเป็นครั้งคราว ตอนนี้เห็นนัชชาตาแดง เขาก็นั่งดูเฉยๆไม่ไหว เขาลุกขึ้นยืน ต่างกับเตชิตที่ดูเรียบๆหรูๆ ตัวเขาจะค่อนข้างดิบเถื่อน ถึงแม้เขาจะพยายามปกปิด แต่ก็ปิดไว้ไม่มิด

“ถ้าคุณเตไม่ยอม งั้นก็คงช่วยอะไรไม่ได้” เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้นัชชา ด้วยความดูแลเอาใจใส่ “กลัวเพียงเมื่อถึงเวลาแพ้คดีไม่ได้เด็ก แล้วยังต้องมาทำร้ายความรู้สึกกัน”

“นั่นเป็นปัญหาของฉันกับพวกเขาสองแม่ลูก คนนอกไม่ต้องยุ่ง” พูดจบ เขาก็กดบุหรี่ลงจานรอง มองไปทางนัชชาด้วยสายตากดดัน “ครั้งนี้ฉันจะไม่ให้เวลาเธออีก”

เขาไม่ได้อยากอยู่ พูดจบเขาก็เดินไปดึงประตูเปิดออกแล้วเดินจากไป

นัชชาสามารถได้ยินเสียงที่พวกเขาพูดคุยจากข้างนอก แต่พูดอะไรกันเธอฟังไม่ชัด

หลังจากพูดจบเขาก็เดินจากไป ทิ้งให้เธอหวาดกลัว

นัชชาหมดแรง เหมือนถูกดูดวิญญาณ เธอล้มตัวลงนั่งบนโซฟา เธอยกมือกุมหัวตัวเอง “ทำไงดี ฉันต้องทำไง...............”

ชนุดมรู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้ เป็นผู้ชายเหมือนกันเขารู้ว่าเขาต้องตัดสินใจทำแบบนี้

ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะยอมยืนดูผู้หญิงที่ตัวเองรักจากไปเฉยๆโดยที่ไม่ทำอะไรเลย

แต่ดูเหมือนนัชชาจะนึกไม่ถึง เธอไม่รู้ตัวว่าเธอและลูกสำคัญกับเขามากแค่ไหน

เขานั่งอยู่ข้างๆเธอ แตะหลังปลอบประโลมเธอ “ไม่ต้องกลัว ฉันไม่มีทางยอมให้เขาแย่งเด็กไปได้”

นัชชาไม่สบายใจ เธอรู้สึกได้ว่าครั้งนี้มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น “ชนุดม เขาตัดสินใจที่จะแย่งลูกกับฉันแล้ว”

“ฉันรู้” ชนุดมมองดูที่จานรองตอนนี้ยังมีกลิ่นไอความร้อนของบุหรี่ “ครั้งนี้ฉันก็จริงจังเหมือนกัน”