ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 355

ตอนที่355 ลูกถูกขโมย

การเจรจา แยกย้ายด้วยการไม่สุขสงบ กี่ครั้งแล้วแทบจะนับไม่ถ้วน นัชชารู้สึกเพียงเหนื่อยล้า รอจนเธอทำใจได้ งานก็ดำเนินมาถึงตอนท้ายๆ เตชิตกลับไปก่อนแล้ว เธอก็ไม่มีอารมณ์อยู่ต่อ เลยกลับกับชนุดม

ตลอดทาง เธอคิดแต่เรื่องที่เธอต้องทำอะไรต่อหลังจากนี้ เธอเปิดปิดโทรศัพท์หลายครั้ง ดูข้อมูลเกี่ยวกับคดีการขอหย่า

ไม่รู้เป็นเพราะเธอตื่นกลัวเกินไป ชนุดมที่อยู่ข้างๆทนไม่ไหว ยื่นมือไปดึงโทรศัพท์มาจากมือเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเชิงออกคำสั่ง “พักผ่อนสักหน่อย ไม่ต้องคิดมาก”

เวลานี้นัชชาไม่มีกระจิตกระใจนอน พอนึกถึงการกระทำของตัวเองเมื่อครู่ เธอหัวเราะเยาะตัวเอง “การกระทำเมื่อกี้ของฉันไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่มั้ย”

มันนานมากแล้วที่ไม่ได้ยินน้ำเสียงหมดหวังแบบนี้จากปากของเธอ เขาไม่พอใจขมวดคิ้ว “อย่าพูดแบบนั้น มันไม่ใช่ความผิดของเธอ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”

“แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมใจไว้” นัชชาก้มหน้า เธอถอนหายใจ “ฉันไม่สามารถแก้ปัญหาได้”

สิ่งที่เธอกลัวสุดคือเรื่องมันจะบานปลายจนมาถึงจุดนี้ มันไม่เหมือนกับสิ่งที่เธอคิดไว้ตอนแรก เธอคิดว่าถึงระหว่างเขากับเธอจะไม่เหลือความรู้สึกอะไรแล้ว เรื่องลูกน่าจะนั่งเจรจากันดีๆได้ เธอถึงขั้นคิดหาทางออกไว้แล้วว่าจะให้เขาเข้าหาลูกด้วยวิธีไหน ค่อยบอกว่าเขาคือพ่อของลูก แต่บ้านเตชิตเข้ามายุ่งรวมถึงประทินด้วย มันทำให้ผิดแผนที่เธอวางไว้ตอนแรก

เธอเพียงอยากจะไปจากที่นี่ ไม่อยากให้ลูกรับรู้เรื่องพวกนี้

ชนุดมยื่นมือไปตบไหล่เธอ มองเธอด้วยสายตาจริงจัง “เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เธอเป็นเพียงแม่คนหนึ่ง ถ้าธีมนต์รู้ว่าเธอทำเพื่อเขามากมายขนาดนี้ เขาจะต้องซึ้งและรักเธอมากๆ”

“แต่สิ่งที่เตชิตพูดมันก็ถูก เมื่อห้าปีก่อนฉันหนีไปเอง ถ้ามีหลักฐานในชั้นสาร ฉันก็คงมีโอกาสแพ้สูง รวมถึงเรื่องการตายของโศจิรัตน์ก็ต้องรื้อขึ้นมาตรวจสอบใหม่ทั้งหมด” หน้าอกเธอหนักอึ้งรู้สึกหายใจไม่ถนัด “พอถึงเวลาก

ต้องดึงคุณเข้ามาเกี่ยว”

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่แคร์”

“แต่ฉันแคร์ มันไม่แฟร์กับคุณ ฉัน...............”

“นัชชา” ชนุดมพูดขัดขึ้น “สำหรับฉันแค่ได้ช่วยเหลือเธอมันก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน เรื่องอื่นเธอไม่ต้องเป็นห่วงหรือคิดมาก ถ้าเธออยากให้ฉันสบายใจ อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก”

ทำไมนัชชาจะไม่รู้ว่าเขาไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้ แต่ถ้าเธอยังเงียบแล้วคอยรับความช่วยเหลือจากเขาอีก มันก็คงจะทำให้เธอกดดันไม่สบายใจ

เธอไม่อยากลากชนุดมมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มันไม่มีทางเลือก นอกจากเขาก็ไม่มีใครที่จะสามารถทำให้เตชิต............. เธอเพิ่งรู้ถึงเป็นชนุดมก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

เพราะเขาน่าเกรงกลัวเกินไป และมีอีกหนึ่งสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้นั่นก็คืดเขาเป็นพ่อของเด็ก

นัชชาใจร้อน สับสน เวลาแบบนี้สิ่งที่เธอต้องหารที่สุดคือเห็นหน้าลูก มีเพียงลูกเท่านั้นที่จะทำให้จิตใจเธอสงบลงได้

เมื่อกี้ณัชชนม์โทรมาบอกว่าเด็กหลับไปแล้ว เมทนีอยู่บ้านคนเดียวเลยขอกลับไปดูแลเขาก่อน นัชชาคำนวณเวลาอีกไม่ถึง20เธอก็คงถึงบ้านแล้ว เลยตอบตกลงไป

แต่ที่นึกไม่ถึงคือ 20นาทีนี้จะทำให้เธอรู้สึกเสียใจ

กลับถึงบ้านพร้อมชนุดมก็ประมาณเกือบสี่ทุ่ม ท้องฟ้ามือสนิท นัชชาเปลี่ยนรองเท้า แล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของลูก

และแล้ว เธอผลักประตูเข้าไปตกใจ

ไม่มีใคร

บนเตียงที่ยุ่งเหยิง เห็นได้ชัดว่าเคยมีคนนอนไว้ก่อนหน้านั้น แต่ตอนนี้กลับไม่มีใคร

เกิดอะไรขึ้น แล้วลูกล่ะ

นัชชาหน้าซีด เธอรีบวิ่งไปดูในห้องน้ำ เปิดประตู ก็ไม่มีใคร

ในใจเธอเหมือนโดนบางอย่างทุบเข้าไปในหัวใจ รู้สึกเจ็บปวด

เธอเปิดดูทุกห้อง รวมถึงห้องครัว แต่ก็ไม่มีร่องรอยของเด็กเลย เธอมึนตึบทำอะไรไม่ถูก

ชนุดมเห็นเธอแปลกๆ กำลังจะเปิดประตูวิ่งออกไปเขารีบคว้ามือเธอไว้ “มีอะไร”

“ธี........” นัชชาหายใจไม่ทัน เสียงสั่น “ธีหายตัวไป”

ได้ยินดังนี้ เขาขมวดคิ้ว ช่วยหาอีกรอบ แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยใดๆ

“เธอใจเย็นๆก่อน ลองโทรถามคุณน้าดูก่อน”

เธอก็นึกขึ้นได้ รีบโทรไปหาณัชชนม์ เธอกดรับ “ฮัลโหล นัช ลูกถึงบ้านแล้วหรอ”

นัชชาพยายามทำให้เสียงเป็นปกติ ไม่อยากให้เธอเป็นห่วง “แม่ ธีนอนไปนานแค่ไหนแล้ว หนูเห็นลูกหลับลึกมากเลย”

“สามทุ่มยังไม่ครึ่งก็หลับไปแล้ว เล่นมาทั้งวันก็คงจะเหนื่อย ลูกไม่ต้องปลุก” ณัชชม์ไม่มีความผิดปกติใดๆ น้ำเสียงปกติ

นัชชาใจหาย มันก็หมายความว่าลูกหายไปหลังจากนั้น เพราะดูเหมือนณัชชนม์ไม่รู้เรื่อง

เธอนึกถึงคำพูดที่เตชิตทิ้งท้ายเอาไว้ ‘ฉันจะไม่ให้เวลาเธออีก’

ตอนนั้นเธอไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอตอนนี้นึกย้อนเธอขนลุก หรือเขาตัดสินใจจะเอาลูกไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

ปลายสายเห็นเธอไม่ตอบ เธอพูดทักขึ้น

นัชชาเพิ่งรู้ตัว “หนูรู้แล้วแค่นี้ก่อนนะ แม่รีบพักผ่อนเถอะ หนูก็จะเข้านอนแล้ว ฝันดีค่ะ”

หลังจากวางสาย เธอเปิดรายชื่อ มือสั่น กดผิดปุ่ม

‘ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง’

เสียงปลายสาย นัชชาล้มตัวลงข้างโซฟา ตะโกน “ไอ่ชั่ว”

มือทั้งสองข้างกุมขมับ เธอเป็นห่วงลูก และโกรธมาก จนน้ำตาไหลไม่ออก เธอใจเต้นเร็วทำอะไรไม่ถูก

ไอ่ผู้ชายเลว เขากล้าเอาลูกไปทั้งๆที่ไม่บอกไม่กล่าว

แล้วมันต่างอะไรกับสิ่งที่ตายายของเขาเคยทำ

มันก็จริง เขาพูดขนาดนั้นก็คงไม่แปลกถ้าทำแบบนี้ เขาคงอยากให้เธอหวาดกลัว ไปขอร้องอ้อนวอนเขา

นัชชามองดูนาฬิกา ดึกขนาดนี้ และไม่รู้ว่าเขาจะพาลูกไปไหน ไปบ้าน ไปที่อื่น หรือพาไปโรงแรมล่ะ

ลูกจะคุ้นชินมั้ย จะกลัวรึเปล่า จะนอนหลับรึเปล่า จะแอบร้องไห้รึเปล่า ลูกจะร้องหาเธอมั้ย

ทั้งหมดนี้ นัชชาไม่รู้ ยิ่งไม่รู้เธอก็ยิ่งเป็นกังวล

ตอนนี้ นอกจากโทรหาเขา เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เธอรู้ว่าเขาตั้งใจใช้วิธีนี้มากดดันเธอ แต่เขาไม่รับสาย