ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 357

ตอนที่357 อารมณ์ความต้องการพุ่งสูง

ธีมนต์มองดูผู้ชายตรงหน้า ใบหน้านี้ไม่ได้เป็นใบหน้าที่แปลกตาแต่ก็ไม่ได้เป็นใบหน้าที่คุ้นเคย เขาเห็นเตชิตยื่นมือมา แต่มันทำให้เขารู้สึกอุ่นใจ แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่เขารับรู้ได้ถึงความจริงใจของเขา

ถ้าวันนี้คนที่มารับเขาเป็นคนอื่น เขาไม่มีทางยอมมาด้วย แต่พอรู้ว่าเป็นเขา ผู้ชายที่เป็นพ่อ เขามีความรู้สึกแปลกใหม่

อยู่อังกฤษ ที่โรงเรียนเขาเห็นเด็กมากมายจับมือกับพ่อ และถูกอุ้ม เขาเคยแอบจิตนาการอยู่หลายครั้งว่าพ่อของเขาจะมีหน้าตาเป็นยังไง มีอยู่ช่วงหนึ่งเขาน้อยใจที่ตัวเองไม่มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ ไม่มีคนที่แข็งแรงคอยปกป้องเขา เขาทำได้เพียงไม่สนใจอะไรเพื่อที่ตัวเองจะได้ดูแข็งแกร่ง

แต่เขาไม่เคยหยุดคิดได้เลย ถ้าความคิดแบบนี้มากไปอาจกลายเป็นปม ใช่ เขาเคยโทษพ่อเขาว่าทำไมตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมา ทำไมไม่เคยดูแลเขากับแม่ เป็นเพราะเขากับแม่ไม่ดีพอหรอ

ธีมนต์จะอ่อนไหวกับคำว่าพ่อมา ตอนพ่อของเขาปรากฏตัวขึ้นมันเลยทำให้เขาเก็บอาการตื่นเต้นไว้ไม่ไหวถึงแม้จะพยายามแสดงออกว่าไม่ได้สนใจก็ตาม

เขาอยากอยู่กับเตชิต เขาอยากรู้ว่าพ่อเขาเป็นคนยังไง

เขาไม่รู้ว่า เตชิตดูออกในสิ่งที่เขาพยายามปกปิดเอาไว้ สายตาที่แน่วแน่และลังเลของเขา มันทำให้คนดูรู้สึกเจ็บปวด

เตชิตยกมือลูบหัวเขาอีกครั้ง “เชื่อลุงสักครั้งได้มั้ย”

เขาก้มหน้า มองดูผ้าปูเตียง ไม่ได้เป็นลายการ์ตูนเหมือนของที่บ้าน เป็นเพียงสีขาวสะอาด เขายื่นชูนิ้วก้อยออกไป พูดด้วยหน้าจริงจัง “งั้นเรามาเกี่ยวก้อย ใครเปลี่ยนใจเป็นหมาน้อย”

เตชิตมองดูมือขาวอันน้อยๆของเขา เขาใจละลาย ยื่นมือออกไปเกี่ยวก้อยกับเขา “ได้เลย”

วินาที่ที่สัมผัสกัน ในใจเตชิตเหมือนมีดอกไม้ผลิบาน เด็กตัวเล็กน่ารักที่อยู่ตรงหน้าคือลูกชายของเขา มือเขาเล็กและนุ่มมาก

แต่เสียดายที่ธีมนต์ไม่ได้ให้เขาจับมากกว่านี้ เขาจงใจดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว

การกระทำแบบนี้ในสายตาเตชิตเขาดูน่ารักมาก ตอนเด็กเขาก็เป็นแบบนี้ ความจริงอยากให้คนในบ้านสัมผัสตัวเขาอย่างมากแต่ก็แกล้งทำเป็นเก็บอาการไม่แสดงออกมา

เขารู้ว่าเวลาสี่ห้าปีที่ผ่านมาทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและพวกเธอห่างไกลกัน แต่เขาไม่สนใจ เขาจะคอยเติมเต็มส่วนที่หายไป แล้วค่อยเดินเข้าไปหาพวกเธอ

สิ่งที่เขาติดค้างพวกเธอ ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนเขาก็ต้องชดใช้คืน เขาไม่เคยกลัวการได้ทุ่มเทแต่มันไม่เคยมีโอกาสนั้น

สิ่งที่เตชิตได้เรียนรู้จากการจากลาเมื่อห้าปีที่ผ่านมานี้คือ ไม่มีอะไรสำคัญและมีความสุขไปกว่าการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้

ยิ่งอะไรที่เป็นของเขา เขายอม

......................

เช้าวันต่อมา เวลาหกโมงกว่าๆ นัชชาเดินเข้าไปในห้องน้ำ ยืนมองดูตัวเองในกระจกตาเธอแดง หน้าตาดูไม่ได้ เมื่อเทียบกับผู้หญิงที่ใส่ชุดราตรีเมื่อคืน มันช่างตกต่างกันสิ้นเชิง

เธอไม่ได้หลับทั้งคืน ในหัวคิดแต่เรื่องธีมนต์กับผู้ชายหน้าด้านคนนั้น

เธอหลับตาสูดหายใจเข้า เปิดก๊อก ใช้น้ำเย็นล้างหน้า เพื่อให้เธอตื่นตัว เธอหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดหน้าน้ำก็ไม่ทันได้อาบ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็รีบออกจากบ้าน

เธอยืมรถจากชนุดม รถสีดำ ไม่เด่นตาแต่ราคาหลายล้าน

นัชชาคาดเข็มขัดนิรภัย ตอนจะขับออกเธอเพิ่งรู้ ตอนนี้บริษัทของเขาอยู่ที่ไหน ชื่ออะไรเธอไม่ค่อยแน่ใจ

ไม่มีทางเลือก เลยขับไปที่บริษัทเตนัท