ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 357

ตอนที่357 อารมณ์ความต้องการพุ่งสูง

ธีมนต์มองดูผู้ชายตรงหน้า ใบหน้านี้ไม่ได้เป็นใบหน้าที่แปลกตาแต่ก็ไม่ได้เป็นใบหน้าที่คุ้นเคย เขาเห็นเตชิตยื่นมือมา แต่มันทำให้เขารู้สึกอุ่นใจ แต่เขาก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่เขารับรู้ได้ถึงความจริงใจของเขา

ถ้าวันนี้คนที่มารับเขาเป็นคนอื่น เขาไม่มีทางยอมมาด้วย แต่พอรู้ว่าเป็นเขา ผู้ชายที่เป็นพ่อ เขามีความรู้สึกแปลกใหม่

อยู่อังกฤษ ที่โรงเรียนเขาเห็นเด็กมากมายจับมือกับพ่อ และถูกอุ้ม เขาเคยแอบจิตนาการอยู่หลายครั้งว่าพ่อของเขาจะมีหน้าตาเป็นยังไง มีอยู่ช่วงหนึ่งเขาน้อยใจที่ตัวเองไม่มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ ไม่มีคนที่แข็งแรงคอยปกป้องเขา เขาทำได้เพียงไม่สนใจอะไรเพื่อที่ตัวเองจะได้ดูแข็งแกร่ง

แต่เขาไม่เคยหยุดคิดได้เลย ถ้าความคิดแบบนี้มากไปอาจกลายเป็นปม ใช่ เขาเคยโทษพ่อเขาว่าทำไมตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมา ทำไมไม่เคยดูแลเขากับแม่ เป็นเพราะเขากับแม่ไม่ดีพอหรอ

ธีมนต์จะอ่อนไหวกับคำว่าพ่อมา ตอนพ่อของเขาปรากฏตัวขึ้นมันเลยทำให้เขาเก็บอาการตื่นเต้นไว้ไม่ไหวถึงแม้จะพยายามแสดงออกว่าไม่ได้สนใจก็ตาม

เขาอยากอยู่กับเตชิต เขาอยากรู้ว่าพ่อเขาเป็นคนยังไง

เขาไม่รู้ว่า เตชิตดูออกในสิ่งที่เขาพยายามปกปิดเอาไว้ สายตาที่แน่วแน่และลังเลของเขา มันทำให้คนดูรู้สึกเจ็บปวด

เตชิตยกมือลูบหัวเขาอีกครั้ง “เชื่อลุงสักครั้งได้มั้ย”

เขาก้มหน้า มองดูผ้าปูเตียง ไม่ได้เป็นลายการ์ตูนเหมือนของที่บ้าน เป็นเพียงสีขาวสะอาด เขายื่นชูนิ้วก้อยออกไป พูดด้วยหน้าจริงจัง “งั้นเรามาเกี่ยวก้อย ใครเปลี่ยนใจเป็นหมาน้อย”

เตชิตมองดูมือขาวอันน้อยๆของเขา เขาใจละลาย ยื่นมือออกไปเกี่ยวก้อยกับเขา “ได้เลย”

วินาที่ที่สัมผัสกัน ในใจเตชิตเหมือนมีดอกไม้ผลิบาน เด็กตัวเล็กน่ารักที่อยู่ตรงหน้าคือลูกชายของเขา มือเขาเล็กและนุ่มมาก

แต่เสียดายที่ธีมนต์ไม่ได้ให้เขาจับมากกว่านี้ เขาจงใจดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว

การกระทำแบบนี้ในสายตาเตชิตเขาดูน่ารักมาก ตอนเด็กเขาก็เป็นแบบนี้ ความจริงอยากให้คนในบ้านสัมผัสตัวเขาอย่างมากแต่ก็แกล้งทำเป็นเก็บอาการไม่แสดงออกมา

เขารู้ว่าเวลาสี่ห้าปีที่ผ่านมาทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและพวกเธอห่างไกลกัน แต่เขาไม่สนใจ เขาจะคอยเติมเต็มส่วนที่หายไป แล้วค่อยเดินเข้าไปหาพวกเธอ

สิ่งที่เขาติดค้างพวกเธอ ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนเขาก็ต้องชดใช้คืน เขาไม่เคยกลัวการได้ทุ่มเทแต่มันไม่เคยมีโอกาสนั้น

สิ่งที่เตชิตได้เรียนรู้จากการจากลาเมื่อห้าปีที่ผ่านมานี้คือ ไม่มีอะไรสำคัญและมีความสุขไปกว่าการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้

ยิ่งอะไรที่เป็นของเขา เขายอม

......................

เช้าวันต่อมา เวลาหกโมงกว่าๆ นัชชาเดินเข้าไปในห้องน้ำ ยืนมองดูตัวเองในกระจกตาเธอแดง หน้าตาดูไม่ได้ เมื่อเทียบกับผู้หญิงที่ใส่ชุดราตรีเมื่อคืน มันช่างตกต่างกันสิ้นเชิง

เธอไม่ได้หลับทั้งคืน ในหัวคิดแต่เรื่องธีมนต์กับผู้ชายหน้าด้านคนนั้น

เธอหลับตาสูดหายใจเข้า เปิดก๊อก ใช้น้ำเย็นล้างหน้า เพื่อให้เธอตื่นตัว เธอหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดหน้าน้ำก็ไม่ทันได้อาบ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็รีบออกจากบ้าน

เธอยืมรถจากชนุดม รถสีดำ ไม่เด่นตาแต่ราคาหลายล้าน

นัชชาคาดเข็มขัดนิรภัย ตอนจะขับออกเธอเพิ่งรู้ ตอนนี้บริษัทของเขาอยู่ที่ไหน ชื่ออะไรเธอไม่ค่อยแน่ใจ

ไม่มีทางเลือก เลยขับไปที่บริษัทเตนัท

ตลอดทางเธอรู้สึกไม่สบายใจ ขึ้นลิฟท์ไปที่บริษัทที่เธอคุ้นเคย พนักงานต้อนรับเป็นคนใหม่ เธอไม่รู้จักเธอ ถามแบบมีมารยาท “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ”

นัชชาพูดหน้านิ่ง “ฉันอยากเจอคุณเต”

คุณเตหรอ

เธอคิด ที่นี่มีเพียงคนเดียวที่ชื่อเต เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของที่นี่ แต่เขาไม่เคยมาที่นี่ แทบจะไม่เคยเห็นหน้าเลย กลับมีคนมาถามหาเขาหรอ

“ขอโทษนะคะ คุณเตไม่อยู่ ถ้าต้องการจะพบคุณต้องนัดล่วงหน้า”

เธอรู้ว่าเธอต้องตอบแบบนี้ “งั้นคุณช่วยตามคุณธนัทให้หน่อย บอกเขาว่าคนชื่อนัชต้องการพบ”

เตชิตไม่อยู่ ธนัทก็คงต้องอยู่แหละ

และแล้วความหวังของเธอก็ถูกทำลายลง

“ขอโทษนะคะ เมื่อวานคุณธนัทไปดูงาน ถ้าไม่ได้นัดไว้ล่วงหน้าก็คงไม่ได้เจอ”

นัชชาขมวดคิ้ว “ไม่อยู่ทั้งสองเลยหรอ”

“ใช่ค่ะ”

นัชชาไม่เชื่อเธอมองเข้าไปในบริษัท “เธอแน่ใจหรอว่าคุณธนัทไม่อยู่”

เธอเห็นนัชชาไม่ยอมไปทั้งๆที่ไม่ได้นัดล่วงหน้า เธอรู้สึกรำคาญ แต่ก็ต้องตอบกลับด้วยน้ำเสียงมีมารยาท “ใช่ค่ะ ทำไมฉันต้องโกหกล่ะคะ”

เธอเลยไม่มีทางเลือก ต้องเดินจากมา

ลงลิฟท์มาถึงห้องจอดรถ เธอกังวลใจ ไม่รู้จะไปเขาได้ที่ไหน เหลือเพียงที่วิลล่า ถ้าเขาไม่อนุญาตให้เธอเข้าไป มันก็ไม่มีประโยชน์

ทำยังไงดี

ตอนเธอกำลังเคร่งเครียด ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังมาจากกระเป๋า

นัชชาหยิบออกมา เป็นสายเข้าจากเตชิต เธอรีบกดรับสาย ถามด้วยน้ำเสียงใจร้อน “ลูกอยู่ไหน”

“แม่ครับ ผมเอง” ปลายสายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

นัชชาสบายใจขึ้น น้ำตาไหล “ธีหรอ ตอนนี้ลูกอยู่ไหน กินข้าวรึยัง คิดถึงแม่มั้ย”

“ผมอยู่บ้านลุงเต เมื่อคืนเขามารับผม” เขาตอบกลับทุกคำถาม “ผมกินข้าว แล้วก็คิดถึงคุณแม่ด้วย”

“ดี ดีมากครับ” นัชชาโล่งใจ กลัวว่าลูกจะรู้ว่าเธอร้องไห้ “ลูกเอาโทรศัพท์ให้ลุงเต แม่ขอคุยกับลุงหน่อย”

ธีมนต์พยักหน้า ถึงแม้นัชชาจะไม่เห็นเธอก็ตาม เขายื่นไปให้เตชิต “แม่ผมจะคุยด้วย”

น้ำเสียง สีหน้า มันเหมือนถอดแบบมาจากเขา

เตชิตรับมาด้วยอารมณ์ดี เพียงแค่ตอบรับ ก็ถูกเธอตวาดกลับเสียงดัง

“เตชิต คุณเอาลูกไปไว้ที่ไหน”