ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 366

ตอนที่366 ใส่เสื้อผ้าแล้วไสหัวออกไป

นัชชาหัวหนัก ไม่มีสติคิดอะไรมาก ร่างกายถูกเขาครอบครอง เธอน้ำตาใกล้จะไหล “อย่า อย่าเรียกฉันแบบนั้น.............”

“นัช ที่รัก” เขาไม่สนใจที่เธอห้าม มองดูใบหน้าที่แดงๆของเธอ อารมณ์เพิ่มมากขึ้น “ฉันคิดถึงเธอมาก อยากโอบกอดเธอ อยากทำให้เธอเป็นของฉันคนเดียว”

“หยุด หยุดพูด..........” นัชชาส่ายหน้า ไม่รู้จะเผชิญหน้ายังไง เธอเขินอาย ได้แต่หลับตาลง

เตชิตก้มจูบเปลือกตาเธอ “ที่รัก ลืมตามองฉัน ฉันอยากให้เธอมองฉัน”

ว่ากันว่าผู้หญิงทุกคนจะเห็นแค่ผู้ชายคนนั้นอยู่ในสายตา เขาอยากให้เธอมองเขาแค่คนเดียว

นัชชาไม่สนใจ พูดเร่งเขา “คุณไม่ต้องพูด เร็วๆหน่อย”

“เร็วๆหรอ” เขายกยิ้ม ตัวแข็งทื่อ เลือดแทบพุ่ง เขาพูดเตือน “เธอขอเองนะ อย่ามาเสียใจทีหลัง”

ไม่นาน เขาก็ทำให้เธอรู้จักคำว่าเสียใจ

เสียงเตียงสั่นเสียงดัง ในห้องสว่างมาก เห็นทุกอย่างชัดเจน ม่านสีขาว ทำให้เห็นตัวนัชชาที่แดงได้อย่างชัดเจน

เธอทนไม่ไหวกับแรงที่เขามอบให้ เธอเอื้อมมือกอดไหล่เขาไว้ เธอออกแรงจิกทิ้งรอยให้เขา

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน นัชชาเหมือนกำลังจะแตกสลาย ผู้ชายที่อยู่บนร่างก็หยุดลง

เมื่อทำเรื่องอย่างว่าเสร็จ ต่างคนต่างหมดแรง เขาล้มลงนอนข้างๆเธอ มือก็ยังจับไว้ที่เอวของเธอ เขาทำเธอสติหลุดลอย ไม่นานเธอก็ได้สติกลับมา

ตรงหน้าเป็นเรือนร่างเปลื่อยเปล่าของเขา ห้องเต็มไปด้วยกลิ่นไอความร้อนแรงเมื่อครู่

นัชชาหน้าเริ่มขาวซีดจากเดิมเป็นแดง เธอเสียสติไปแล้วแน่ๆ ทำเรื่องบ้าๆแบบนี้กับเขา ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นผัวเมียกัน ไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่กลับทำเรื่องอย่างว่ากัน

นัชชารู้สึกตลกตัวเอง หัวเราะเยาะตัวเองที่พ่ายแพ้ให้กับเขาตลอด

เตชิตไม่รู้ว่าเธอกำลังอารมณ์ไม่ดี เขายังรู้สึกดีใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขากำลังเงยหน้าจะหอมหน้าผากเขา เธอเอียงหน้าหนี

เขาชะงักค้าง งงกับการกระทำของเธอ “เป็นอะไร”

เขาอารมณ์เสีย นัชชารู้สึกแปลกๆ เธอลุกขึ้นจากเตียง เอื้อมไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่อย่างรีบเร่ง

เตชิตขมวดคิ้ว เอื้อมมือไปดึงชุดเธอมา กลั้นความโกรธเอาไว้ “เป็นอะไร”

นัชชาสูดหายใจเข้า พูดอย่างไม่แคร์ “อะไรเป็นอะไร คุณอยากฉันก็ปล่อยให้คุณทำแล้วไง ฉันจะไปดูลูก หรือยังไม่พอใจจะทำต่อหรอ”

เธอรังเกียจตัวเองและรังเกียจเขา เธอใช้วิธีนี้ทำให้ดูเหมือนตัวเองหมดความรู้สึก และมันก็ได้ผลเขารู้สึกได้ถึงแบบนั้น

เธอทำสำเร็จ

ได้ยินดังนั้น เตชิตเงียบไปนาน เขาจ้องหน้าเธอ หน้าที่เมื่อกี้ยังแดงๆอยู่ตอนนี้เต็มไปด้วยความรังเกียจ

นัชชาใจหาย กำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ แต่เขากลับยกยิ้ม

เขาเงียบไปสักพัก แล้วมองเธอด้วยสายตาเย็นชา พูดขึ้น “ใช้ร่างกายเธอเป็นข้อแลกเปลี่ยนหรอ”

เป็นคำที่น่าเกลียดมาก แต่มันเหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้มาก ถ้าไม่รู้การสทนาเมื่อครู่ พวกเขาสองคนเหมือนกำลังเจรจาต่อรองซื้อขายกันอยู่

เขาเต็มไปด้วยความโกรธ ภายในห้องผิดปกติ เธอเห็นเขากำมือไว้แน่น นัชชาไม่กล้ามองหน้าเขา กลัวจะโดนเขาต่อย

แต่สิ่งที่เธอกังวลไม่เกิด กับเธอ ไม่ว่าเขาจะโกรธแค้นแค่ไหนก็ทำร้ายเธอไม่ลง

เขาแค่เพียงใช้คำพูดทำร้ายเธอ ให้เธอลิ้มรสของความเจ็บ

“ปีหน้าเธอก็สามสิบแล้ว ไม่ใช่สาวๆแล้ว มั่นใจในตัวเองขนาดนั้นเลยหรอ แค่ยอมให้ฉันเอารอบเดียวแล้วฉันจะยกลูกให้หรอ ที่ฉันพูดพร่ำอะไรไปเรื่อยบ้างตอนอนู่บนเตียงตลอดห้าปีที่ผ่านมาฉันยังไม่รู้ตัวเลย แล้วอย่าฝันว่าฉันจะยกลูกให้เพราะฉันไม่เคยพูด” เขาพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “ฉันยอมรับว่าเธอมีผลต่อร่างกายฉัน แต่นั่นมันไม่ได้หมายความว่าฉันจะไปเอาคนอื่นไม่ได้”

นัชชารู้ว่าเขาต้องพูดแบบนี้ แต่พอเขาพูดออกมาจริงๆเธอก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดหัวใจ

รังเกียจที่เธออายุเยอะหรอ แล้วใครสาว คุณประทินหรอ

“เออ ไม่ใช่สิ แต่เธอก็มีความโดดเด่นอยู่ เธอเป็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ ห้าปีที่แล้วเธอเอาลูกไปโดยที่ไม่ถามฉันสักคำ ห้าปีต่อมาเพื่อลูกเธอยอมทำทุกอย่าง ถึงแม้อยู่ในโรงพยาบาลเธอก็ยอมให้ฉันเอาจนเสร็จ...............”

ทุกคำพูดของเขาเหมือนมีดที่ทิ่มแทงหัวใจเธอ นัชชายอมได้ทุกอย่าง มีเรื่องเดียวที่ยอมไม่ได้คืดเรื่องลูก เธอโกรธหน้าแดง มันเจ็บกว่าโดนคนตบหน้า

เธอตาเริ่มแดง แต่ถ้าเขาใจร้ายขึ้นมาก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เตชิตกำชุดในมือแน่น พยายามกดกลั้นอารมณ์ เขาโยนชุดใส่หน้าเธอ “ใส่เสื้อแล้วไสหัวออกไปซะ”

นัชชาพูดไม่ออก เธอไม่ยอมเปิดปาก ถ้าเธอเอ่ยปากเมื่อไหร่สิ่งที่ทำมาก็จะเสียเปล่า

บรรยากาศเปลี่ยนเป็นความอึดอัด

เตชิตเป็นผู้ชาย มันเป็นเรื่องง่าย เขามองเสื้อที่ถูกเธอกระชากขาด เขาเปิดตู้หยิบเสื้อคนไข้มาใส่ ไม่สนว่าคนอื่นจะมองเขายังไง ใส่เสื้อคนไข้กับกางเกงสูท พอใส่เสร็จเขาก็เดินออกจากห้องไป

นัชชามองดูแผ่นหลังของเขาเดินจากไป ร่างกายยังหลงเหลือความรู้สึกที่เขามอบให้ เธอปวดเมื่อยร่างกาย เหลือเธอคนเดียวในห้อง

ตู้เสื้อผ้ามีเงาเธอตกกระทบ เธอนั่งอยู่บนเตียง อย่างโดดเดี่ยว

เธอพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหล แต่ก็กลั้นไว้ไม่ไหว เธอใช้ผ้าห่มปิดปากเอาไว้ ไม่ให้ร้องออกมาเสียงดัง