ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 368

ตอนที่368 รอยจูบตรงต้นคอเธอ

นัชชาใจหาย “เปล่า”

คำพูดนัชชา ชนุดมไม่เชื่อ จากที่เขาเป็นผู้ชายเหมือนกัน เขาไม่มีทางปล่อยหรือไม่ทำอะไรเธอ ยิ่งไปกว่านั้นคนคนนั้นคือเตชิต

เธอแค่ไม่อยากพูด ไม่อยากให้เขารู้

ชนุดมมีคำพูดมากมายอยากจะพูดแต่ก็ห้ามใจไว้ “ดูเสร็จแล้วรีบกลับมา”

นัชชาโล่งใจที่เขาไม่ได้ถามต่อ “อืม”

หลังจากวางสาย ภายในรถเงียบสนิท เธอยกมือเห็นตัวเองจากกระจกหลัง ผมยุ่งเหยิง เพราะเธอเงยหน้าทำให้เห็นรอยแดงตรงต้นคอเธอ เธอรีบหันไปมองทางอื่น ไม่อยากเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้

ตอนนี้ เธอย้อนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เธอเป็นคนเริ่มเรื่องอย่างว่ากับเขาก่อน...............

นัชชาเอ้ยนัชชา แกบ้าไปแล้วหรอ

เธอหลับตาลง พิงหลังไปที่เบาะ ถอนหายใจ เธอไม่สามารถสลัดภาพที่เกิดขึ้นในห้องเมื่อครู่ไม่ได้

อารมณ์ร้อนแรง เขาเรียกชื่อเธอ และภาพเหงื่อที่ไหลตามหน้าผากของเขา.......

นัชชากัดปากตัวเอง ไม่รู้เป็นอะไรห้ามไม่ให้คิดถึงเขาไม่ได้ เธอคิดไปด้วยต่อว่าตัวเองไปด้วย

เธอเหมือนคนขาดสติ ห้าปีที่ผ่านมาไม่มีใคร เลยทำให้เธอเหงามากไปหน่อย ตอนนี้ปัญหาเรื่องลูกยังไม่เคลียร์เธอคิดเรื่องพวกนี้ได้ยังไง

นัชชาลืมตา มองดูโรงจอดรถที่ว่างเปล่า เธอเริ่มลังเลกลัว เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ หลังจากนี้เธอเจอเขาแล้วต้องรู้สึกหรือทำหน้ายังไง

............................

ธีมนต์ตื่นมา เตชิตกำลังคุยโทรศัพท์กับเลขาอยู่ โครงการหนึ่งที่เขาลงทุนอยู่มีปัญหา คือผู้ร่วมลงทุนเปลี่ยนใจกะทันหัน แต่ถ้าเป็นแบบนี้ก็ขึ้นตลาดตามเป้าที่วางไว้ไม่ได้ สูญเสียค่อนข้างเยอะเหมือนกัน

เตชิตเข้าใจปัญหาแล้ว ในเวลาแบบนี้มีปัญหาเกิดขึ้น ต้องมีคนตั้งใจให้เกิด เป็นใครคงไม่ต้องเดา นอกจากชนุดมแล้วก็คงไม่มีใครกล้า

“ตามเรื่องไปก่อน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นรายงานฉันตลอด หาวิธีคุยกับผู้ร่วมลงทุนคนอื่นๆดู” เกิดปัญหาใหญ่ เขานิ่งแก้ปัญหาอย่างมีสติ ถึงแม้โครงการนี้ล่ม มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสั่นไหว เขาก็แค่เสียเงินแต่ไม่ได้มากพอที่จะทำให้เขาล้มลลายได้

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาได้มาก มันเป็นแค่เศษเงินในธนาคารเขา แต่ที่เขายอมไม่ได้คือ เขาไม่อยากแพ้ชนุดม

เขาไม่พอใจตั้งแต่ตอนเห็นอยู่กับนัชชา ถ้าเขาจะมาไม้นี้ เขาก็ร่วมเล่นกับเขาให้ถึงที่สุด

“แม่ แม่ครับ”

เตชิตกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แต่ได้ยินเสียงเด็กเรียก เขาตกใจ รีบพูดขัดขึ้น “ลูกตื่นแล้ว ไว้ค่อยคุยกัน”

พูดจบเขาก็กดวางสายอย่างรวดเร็ว

ทิ้งให้ประรมถือสายงง เขาไม่ได้เข้าบริษัทเกือบอาทิตย์ คำพูดเมื่อกี้ ‘ลูกตื่นแล้ว’ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน คนที่เย็นชาอย่างเขาไม่นึกเพื่อผู้หญิงกับเด็กคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

นี่คงจะเป็นคำที่ใช้เปรียบเทียบถูก คนเราจะเปลี่ยนไปเมื่อเจอคนที่ทำให้เรารักได้มากพอ

เตชิตรีบเปิดประตูเข้าไป ธีมนต์ลุกขึ้นนั่ง ตากลมดตทั้งคู่มองดูรอบๆห้อง “แม่ล่ะครับ”

“แม่มีธุระนิดหน่อย กลับไปแล้ว” เขาโกหกหน้าตาย

ถ้าให้ลูกรู้ว่าที่แม่ไปเพราะเขาไล่ ลูกคงไม่ยอมแน่ๆ

เขาไม่ได้ทำร้ายเธอจริงๆ แต่เป็นการทำร้ายเธอบนเตียง

ธีมนต์น้อยใจ เขาขมวดคิ้ว ก้มหน้าลง “แม่ไม่รอผมตื่นหรอ..........”

ก่อนหน้านั้นนัชชายุ่งก็จริง แต่เธออยู่บ้านตลอด คอยเล่นกับเขา ตั้งแต่เด็กจนโตเธอเคยห่างจากเธอ เด็กทุกคนจะร้องหาแม่โดยเฉพาะตอนตื่น

เตชิตเดินเข้าไปข้างเตียง “เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้ว ธีต้องเข้มแข็ง และลุงจะอยู่เป็นเพื่อนเอง”

เขาเข้าใจอะไรง่าย รู้ว่าแม่งานยุ่ง เขาเลยไม่ได้ดื้อ “แล้วพวกเรากลับตอนนี้เลยได้มั้ย”

เขาไม่ชอบโรงพยาบาล

เตชิตบอกปรัณไว้แล้ว ถ้าเติมหมดเขาขอพาธีมนต์กลับบ้าน “ได้ครับ”

เด็กน้อยอารมณ์ดีขึ้น ดึงผ้าห่มออก ขาห้อยไว้กลางอากาศ

เตชิตก้มไปหยิบรองเท้ามาสวมให้เขา รองเท้าผ้าใบสีดำ เขาไม่ค่อยรู้เรื่องท่าทางเก้อก่าง

ครั้งแรกที่ได้ทำแบบนี้ แค่ใส่รองเท้าเขาก็ใช้เวลาไปเกือบสิบนาที

ธีมนต์มองดูท่าทางของเขา เขาผูกเชือกรองเท้าได้ยุ่งเหยิง น่าเกลียด แต่เห็นท่าทางตั้งใจของเขา เขาก็เอ่ยขอบคุณแปลกๆ “ขอบคุณครับ”

“ไม่ต้องเกรงใจ” หน้านิ่งแต่ในใจเขาดีใจแทบบ้า เขาเอื้อมือไปอุ้มเขาลงจากเตียง จูงมือเขาไว้ “ไป กลับบ้านกัน”

ธีมนต์กินไม่ได้อีก เตชิตก็ทำอาหารไม่เป็น เขาเลยแวะซื้อโจ๊กระหว่างทางกลับบ้าน ไว้เอากลับไปกินที่บ้าน

อยู่ด้วยกันมาสองวัน หลังจากที่เขาอธิบายให้ธีมนต์ฟัง เขาก็เริ่มเข้าใจเปิดโอกาสเขามากขึ้น พูดคุยกันมากขึ้น เขาเล่าเรื่องที่เขากับเธอใช้ชีวิตอยู่ยังไงที่อังกฤษ

เตชิตดีใจ มีความสุข “ธีชอบลุงชนุดมมากเลยหรอ”

“มากครับ เขาดีกับผมและแม่มาก ซื้อของเล่นมากมายให้ผม และลุงนุยังบอกว่าจะคอยปกป้องผมและแม่ไปตลอดชีวิต” ธีมนต์ยังไม่รู้ว่าชนุดมกับเขาไม่ค่อยถูกกัน เขารู้เพียงว่าชนุดมดีกับเขาและนัชชามาก แต่ไม่รู้ว่าจริงๆเขารู้สึกอะไรกับเธอ

เตชิตไม่พอใจ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ใครให้เขาเปิดโอกาสตลอดห้าปีนี้ให้ชนุดม

เขาเลยพูดขึ้น “แต่สักวันลุงนุก็ต้องแต่งงานมีลูก ถ้าถึงตอนนั้นจะทำยังไง”

คำถามนี้ทำให้ธีมนต์เงียบไป “แต่ลุงนุบอกว่าเขาจะอยู่กับเราตลอดไป”

คำตอบของเขาทำให้เขาใจหาย “แต่แม่เคยบอกว่าผมต้องเข้มแข็ง จะให้ลุงนุอยู่กับเราตลอดไม่ได้”

เตชิตชงัก ที่แท้..........เธอก็คิดทุกอย่างไว้แล้วหรอ

ต่อหน้าทำเป็นแสดงออกว่าสนิมสนมกับชนุดม แต่หลับหลังเธอไม่เคยคิดที่จะพึ่งใคร แต่มันก็ดีที่เธอไม่เคยคิดที่จะอยู่กับชนุดม

เตชิตอารมณ์ดีขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วง ลุงจะปกป้องเธอกับแม่เอง”

“ลุงนุด้วยครับ” ตั้งแต่เด็กเขาถูกสอนให้อย่าลืมบุญคุณที่คนอื่นเคยช่วยเหลือ

เตชิต “ก็ได้ครับ ถ้าเขาต้องการ”

ขอแค่ลูกชายเขามีความสุข ส่วนเรื่องอื่นปล่อยมันไป