ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 369

ตอนที่369 หมายขู่จากทนาย

สองพ่อลูกพูดคุยกันตลอดทาง พอถึงหน้าทางเข้าบ้าน ก็มีรถสีดำจอดขวางไว้

ป้ายทะเบียนรถที่เขารู้จัก คือประทิน

เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ประทินรอเขามานาน ผู้รักษาความปลอดภัยหน้าวิลล่าไม่ให้เธอเข้าไป เขาเลยจอดรถรอเขาที่ข้างๆ

สองชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดเขาก็กลับมา

ประทินปลดเข็มขัดออก เปิดประตูเดินลงจากรถเข้าไปทางเขา ตั้งแต่หลังวันงานเธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย เธอคิดถึงเขาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากดักรอเขา

นึกไม่ถึง เธอได้เจอเขาจริงๆด้วย

เตชิตนั่งอยู่ในรถ มองดูเธอผ่านกระจก แต่พอเห็นเธอกำลังเดินมา เขารีบเหยียบคันเร่ง หักพวงมาลัยตีรถกลับ

ประทินวิ่งไล่ตาม “เตชิต เตชิต............”

เขาได้ยินเสียงเรียกของเธอ แต่ไม่สนใจ เขาขับรถอ้อมไปเข้าประตูข้างๆ

ไม่สนว่าเธอจะวิ่งไล่เขา มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา ถ้าปกติไม่ได้อะไรแต่วันนี้ลูกอยู่ ถ้าลูกเห็นจะรู้สึกยังไง

เขาไม่อยากผิดใจกับลูก

ประทินเห็นรถขับหายไปต่อหน้าต่อหน้า เขาขับเร็วมาก เธอเริ่มเจ็บเท้าเพราะใส่ส้นสูงวิ่ง

เธอหยุดอยู่กับที่ ไม่เชื่อตาตัวเอง รถหายเข้าไปกับตา ถ้าไม่ใช่เพราะเขาวิ่งตามรถคงคิดว่าเมื่อกี้คงตาฝาดไป

เธอมั่นใจว่าเตชิตต้องเห็นเธอแน่นอน ระยะแค่นี้ไม่มีทางที่จะมองไม่เห็น และอีกอย่างถ้าไมเห็นเขาคงไม่ตีรถกลับไปเข้าประตูอีกฝั่งหรอก

ถ้าเขาเห็นเธอไม่ลงรถ แต่กลับขับรถหนีไปเลย

เหมือนโดนทำลาย ประทินยืนงง พอนึกถึงเรื่องวันนั้น ตอนอยู่ต่อหน้านัชชาเขาพูดหวานทำดีกับเธอ เขาทำไปเพื่อต้องการจะใช้เธอเป็นเครื่องมือยั่วโมโหนัชชาหรอ

ประทินไม่อยากยอมรับ ที่ผ่านมา เธอคิดว่าตัวเองมีโอกาส เป็นเธอเองหรอที่คิดไปเอง

เธอนึกถึงเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเขา ถึงจะเห็นหน้าไม่ชัด แต่น่าจะเป็นเด็กอายุสี่ห้าขวบ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเตชิตไม่เคยมีเด็กอายุเท่านี้อยู่ข้างกายมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นของเพื่อนหรือคนในครอบครัวของเขาก็ตาม ไม่เคยมีเด็กที่สามารถพากลับบ้านได้ น้อยมาก

ประทินนึกถึงลูกของเขาและนัชชา หน้าเสีย เธอได้ยินเรื่องแบบนี้มามาก พ่อแม่กลับมาคืนดีกันเพราะลูก แต่เด็กคนนี้มาไม่ถูกเวลา

ประทินกำมือแน่น จ้องมองประตู ทำให้ผู้ดูแลงง “คุณครับ ถ้าไม่ได้พักอยู่ที่ไหนรบกวนขยับรถหนีให้หน่อยครับ”

เสียงดังขึ้น ประทินตกใจ เธอมองแรงเขา หันหลังเดินจากไป

เขาไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อน ไม่มีมารยาท ด่าอยู่ในลำคอ

....................

นัชชาได้หมายศาลก็เช้าวันที่สองแล้ว เธอนอนตื่น อารมณ์ดีขึ้น แต่พอเปิดดูใจก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

เป็นจดหมายจากศาล ข้างในเป็นเรื่องเกี่ยวกับสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกเละรวมถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อน สิ่งที่ทำเขาโกรธที่สุดคือเรื่องรถที่ส่งตัวเธอก็ถูกรื้อขึ้นใหม่

เธอรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่หนีไม่พ้น และในศาลคนฟ้องร้องคือเตชิต เธอยิ่งโมโหมากขึ้นกว่าเดิม

เขารู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง เธอถูกใส่ร้าย ไม่มีทางเลือกเธอเลยต้องหนีไป แต่ตอนนี้มันกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่ทำให้เธอหมดสิทธิ์เรื่องเลี้ยงลูก เธอจะไม่โกรธได้ไง

และอีกอย่างเรื่องก็ผ่านมานานแล้ว ถ้าเขาไม่พูดขึ้นก็คงไม่มีคนรื้อฟื้น ตอนนี้เขาใช้เรื่องนี้มาต่อรองกับเธอ

นัชชาวางจดหมายลงบนโต๊ะ เอามือกุมหัว เครียด เจ็บปวด คิดไม่ออก

ชนุดมชงกาแฟมาให้ เขาเห็นเธอแปลกๆไป ยกหมายขึ้นมาดู

“เขาไม่มีทางฟ้องเธอจริงๆหรอก”

นัชชาไม่มั่นใจ “ใครจะรู้ เรื่องลูกเขาอาจจะฟ้องฉันขึ้นมาจริงๆก็ได้”

“ไม่มีทาง” ชนุดมคิด ถ้าเกิดเตชิตฟ้องเธอขึ้นมาจริง ก็เท่ากับว่าเขาทำลายโอกาสระหว่างเธอกับเขาลง เขาไม่มีทางทำแบบนั้น เขาไม่มีทางยอมปล่อยมือจากนัชชา “เขาไม่ยอมปล่อยมือจากเธอ ไม่มีทางทำอะไรโง่ๆแน่นอน”

นัชชาไม่กล้ามั่นใจในตัวเอง เพราะคำพูดทีเขาพูดทิ้งท้าย และยังมีผู้หญิงที่ชื่อประทินอีก “ถ้าเกิดเขาทำจริง ลูกจะตกไปอยู่ในมือใครมันพูดยาก”

เธอเคยมีประวัติ และการที่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แล้วยังมีฐานะไม่ดีเท่าเข้า มันเป็นปัญหาใหญ่

“ถ้าเขาจะฟ้องเธอจริงๆก็คงไม่ส่งหมายนี่มาให้เธอหรอก คงไปแจ้งตำรวจจับเธอไปแล้ว” ชนุดมมั่นใจ “เขาเพียงแค่ต้องการจะบังคับเธอ”

“บังคับฉันหรอ” นัชชายิ้ม “มันมีประโยชน์อะไรกับเขาล่ะ เขาจะมีความสุขที่เห็นฉันทรมานหรอ”

“เขาบังคับให้เธอยอมจำนนเขา”

“ฉันแข็งข้อกับเขาอยู่หรอตอนนี้” นัชชานึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เขาคอยบงการเธอ ถ้าเขาตัดสินใจไปแล้วเธอก็ไม่มีทางปฏิเสธเขาได้

“ใจเย็นๆก่อน รอว่าเขาจะทำอะไรต่อ” ชนุดมปากบอกให้เธอรอ แต่ในใจคิดแผนร้าย เขาต้องทำให้เตชิตเสียมากกว่านี้

ผู้ชายคนนี้รู้จักเธอดีมาก เขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่นัชชากลับไม่รู้อะไรเลย

หมายนี่เป็นเหมือนระเบิดเวลาที่เขาทิ้งไว้ให้เธอ เธอตื่นกลัว

ชนุดมให้เธอรอดู แต่เธอรอไม่ไหว เธอกลัวถ้ายังรอต่อไป ครั้งหน้าเขาอาจจะส่งจดหมายจากชั้นศาล

นัชชาไม่อยากเสียเวลานั่งรอ แต่ก็หาทางออกไม่เจอ คิดไปคิดมา คนเดียวที่ช่วยเธอได้ในตอนนี้เหลือเพียงปรัณคนเดียว

เธอคิดหนักมาก แต่สุดท้ายก็โทรหาเขา

ไม่ได้เจอกันมาห้าปี ไม่รู้ว่าเปลี่ยนเบอร์รึยัง แต่โชคดีที่โทรติด

ไม่นานก็มีคนกดรับ เธอยังไม่ทันได้คิดดีว่าจะทักทายยังไง แต่เขาพูดขึ้นก่อน “นัชชาหรอ”