ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 372

ตอนที่372คุณเตชิตมาเล่นเหรอครั้บ?

MD-CLUB?

ชื่อนี้ปรัณคุ้นเคยดีถ้าร้านซีไมเนอร์คือที่ๆหรูที่สุดงั้นMD-CLUBก็คงเป็นที่ๆค่าใช้จ่ายเยอะที่สุด

เขาจะให้นัชชาไปหาเขาตรงนั้นแต่ที่นั่นมันคือที่อะไรล่ะ?

ปรัณกำลังจะว่าเขาแต่เขาเหมือนจะรับรู้ก็เลยรีบวางสายไป

ฟังเสียงที่วางสายไปแล้วไปสบกับตาของนัชชาที่เต็มไปด้วยความหวังปรัณรู้สึกท้อแท้“วางสายไปแล้ว”

“ฉันคิดแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้”นัชชาไม่รู้สึกประหลาดใจเลยแม้แต่น้อยถ้าเขาพูดง่ายขนาดนี้เธอคงจะหาคนเจอตั้งนานแล้วแหละ“เขาไม่อยากเจอฉันไม่ใช่หรอ?”

ปรัณรู้สึกลำบากใจ“วันนี้เขาจะไปที่MD-CLUB”

นัชชารู้จักMD-CLUB5ปีก่อนที่เธอไปจากเมืองก็รู้แล้วว่าCLUBนี้มีชื่อเสียงมากแต่ไม่คิดว่า5ปีผ่านไปก็ยังจะมีชื่อเสียงเหมือนเดิม

นึกถึงสภาพแวดล้อมและเสียงไฟที่อยู่ในคลับนัชชาก็ขมวดคิ้วแต่ไม่นานเธอก็ปลอบใจตัวเอง“ขอบคุณนะคะพี่ปรัณ”

ปรัณรีบยกมือปฏิเสธ“เธออย่าพูดแบบนี้สิฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยนะ”

เขาทนดูต่อไม่ไหวแล้วก็เลยเตือนเธอว่า“สถานที่แบบนั้นมันอันตรายเธอไม่ต้องไปหรอกรออีก2วันนะเดี๋ยวเขาก็มาหาเธอเอง”

นัชชาไม่รู้จะทำยังไงก็เลยส่ายหัว“ถ้าเป็นเรื่องของฉันฉันคงจะรอไหวแต่ตอนนี้เด็กอยู่ที่เขาฉันไม่ไว้ใจ”

ในโลกใบนี้ทุกคนที่เป็นแม่ก็เป็นอย่างนี้แหละถ้าเด็กไม่อยู่ข้างๆก็จะไม่สบายใจตลอดเวลาถ้าเธอไม่สนใจจริงๆก็คงไม่มาหาปรัณให้ชนุดมช่วยเลยก็ได้

แต่เธอรอไม่ไหวแล้วอยากจะพบเด็กทันที

ทั้งสองพูดคุยกันอีกสักแป๊บปรัณอยากจะเลี้ยงข้าวเธอแต่พอเห็นนัชชาไม่มีอารมณ์แบบนี้ก็เลยไม่ได้ชวน

ทั้งสองออกจากโรงแรมพร้อมกันรถของปรัณจอดอยู่ที่หน้าโรงแรมนัชชามองไปทางหลังของเขายิ้มแล้วโบกมือให้กับเขา“ไปก่อนเลยพี่ปรัณระหว่างทางก็ระวังหน่อย”

ปรัณนั่งมองผู้หญิงที่ผอมแห้งที่อยู่ตรงหน้ายกมือแล้วกอดเธอแน่นๆ“หวังว่าครั้งต่อไปที่เราเจอกันเวลาจะไม่ห่างกันขนาดนี้”

ในใจของนัชชารู้สึกซึ้งมากหลับตาแล้วพูดว่า“มันจะเป็นอย่างนั้นค่ะ”

สถานการณ์เริ่มซึมเศร้าแต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ปรัณต้องการเขาถอยห่างแล้วเข้าไปในรถจากนั้นลดกระจกลง“ไปแล้วนะ”

นัชชาพยักหน้า“บ๊ายบาย”

มองไปทางรถที่ขับไปแล้วภายใต้แสงสว่างไฟกระพริบจนรู้สึกแสบตาจนกระทั่งรถหายไปในสายตานัชชาถึงจะหันหลังแล้วเดินไป

ในสมองมีแต่คำว่าMD-CLUBตลอดเวลา

……

เวลาสามทุ่มตรงหน้าประตูMD-CLUBนัชชาไม่รู้ว่าเขาจะมากี่โมงก็เลยมารอตั้งแต่ร้านเปิด

เธอนั่งอยู่ในรถลดกระจกรถลงแล้วมองไปทางประตูที่มีไฟสีแดงสีเขียวและมีพนักงานที่ใส่สูทดำเริ่มเข้าใจว่าทำไมผู้ชายชอบสูบบุหรี่ในรถ

ตอนที่เธอกำลังรอคอยทั้งตื่นเต้นและกลัวแล้วก็จะมีความรู้สึกที่อึดอัดและความอึดอัดแบบนี้ใช้อารมณ์ควบคุมไม่ได้สูบบุหรี่อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เธอไม่มีนิสัยนี้หาทั้งรถก็ไม่เจอบุหรี่สักแท่ง

เธอก็รอแบบนี้จนกระทั่งรอถึงสี่ทุ่มครึ่งผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงที่ประตูก็มีร่างของคนคนนั้นที่คุ้นเคย

รถสีดำ2คันจอดอยู่ที่หน้าประตูหลังจากที่ผู้จัดการเห็นก็รีบเข้าไปต้อนรับแตกต่างกับคนเมื่อสักครู่มาก