ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 379

ตอนที่379การดูแล

นัชชานอนถึงตอนเย็นถึงจะตื่นมาน้ำเกลือนั้นเติมเสร็จหมดแล้วตอนที่ลืมตายยังมึนๆอยู่เธอแค่หันหน้านิดนึงก็เห็นจินต์ที่นั่งอยู่ข้างๆ

“จินต์…..”เสียงของเธอเบามากเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

จินต์เห็นมือของเธอขยับถึงจะรู้ว่าเธอนั้นฟื้นแล้ว“ตื่นแล้วหรอเป็นไงบ้างมีที่ไหนที่รู้สึกไม่สบายไหม?”

นัชชาคิดไปคิดมารู้สึกว่าไม่สบายทุกที่แต่เธอก็ทนได้อยู่“ไม่เป็นไรฉันอยากดื่มน้ำ”

“น้ำเย็นแล้วแต่ชิดเพิ่งไปเอาเธอรอแป๊บนึงนะ”

เตชิต?

พอได้ยินชื่อนี้นัชชาก็ขมวดคิ้วแน่นยังไม่ทันพูดอะไรก็เห็นเขาเดินเข้ามาจากประตูที่มือมีขวดเก็บน้ำอุ่นสีชมพูอยู่ไม่ค่อยเหมาะกับเขาเลย

เห็นเธอตื่นแล้วผู้ชายอึ้งไปสักแป๊บแล้วรีบเดินไปที่ข้างเตียงไปสบกับตาคู่นั้นที่น้ำตาคลอก้มตัวลงไปจูบที่ริมฝีปาก“เธอทำให้ฉันตกใจหมดเลย”

จินต์จะเลี่ยนตายอยู่แล้วเธอรีบมองไปทางอื่นจะได้ไม่ต้องดูจูบของทั้งสอง

นัชชาหลบไม่ทันเพราะเธอก็เพิ่งตื่นยังเบลอๆอยู่“นายมาอยู่นี่ได้ไง?”

“ตอนเช้าโทรหาเธอไม่มีคนรับสายพอถามจินต์ถึงจะรู้ว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล”เขาเหมือนมีอะไรจะพูดมากมายในตาเขากำลังลังเลอยู่สุดท้ายแค่ถามไปว่า“ร่างกายไม่สบายเมื่อคืนทำไมไม่บอก?”

นัชชาตาตกนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา

จินต์เห็นเธอไม่อยากพูดกลัวว่าทั้งสองจะทะเลาะกันอีกแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือเตชิตไม่ได้ใจร้อนกลับพูดถึงเรื่องของเด็ก

“2วันก่อนฉันเรียกน้ารินกลับมาแล้วตอนที่เด็กอยู่น้าจะได้ดูด้วยน้าอายุเยอะแล้วมีประสบการณ์ด้านนี้ด้วยเธอไม่ต้องเป็นห่วง”

พอได้ยินเขาพูดถึงเด็กสายตาของนัชชาก็มองไปที่ตาของเขาไม่คิดว่าเขาจะเรียกน้ารินกลับมาความเป็นห่วงในใจก็ลดลงนิดนึงแค่รู้สึกผิดกับเด็กมากๆ“ธีมนต์คิดถึงฉันไหม?”

“คิดถึงสิ”เขารีบตอบกลับโดยไม่ได้คิด“ถามถึงเธอตั้งหลายครั้งแหนะ”

หลังนัชชาได้ยินในใจก็รู้สึกแปลกๆอีกครั้งดีใจที่เด็กคิดถึงเธออีกทางหนึ่งก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีบ้านเป็นหลักเป็นแหล่งทำให้ธีมนต์ลำบากไปด้วย

เตชิตรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่มือหนาไปจับที่หน้าของเธอรับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอซ่อนไว้ก็เลยรีบพูดว่า“ถ้าเธอหายดีแล้วร่างกายไม่มีปัญหาฉันจะพาเธอไปเจอลูก”

นัชชาที่กำลังจะขัดขืนก็นิ่งไปเธอตกใจเกินไปคิดว่าตัวเองฟังผิด“นายพูดอะไรนะ?”

“อยากเจอลูกไม่ใช่หรือไง”

ใช่อยากเจอมากๆแต่ทำไมอยู่ดีๆเขาก็เปลี่ยนใจ

นัชชาทำตาโตค้างไม่รู้จะต้องตอบยังไงเสียงของเธอสูงขึ้นมาทันที“นายนายยอมหรอ?”

สายตาที่ไม่เชื่อถือของเธอทำให้เตชิตรู้สึกเจ็บชายเล็กน้อยก่อนหน้านี้เขาแสดงต่อต้านเยอะเกินไปถึงทำให้เธอไม่เชื่อใจในตัวเขามั้ง

“เธอเป็นแม่ของเด็กนิอะไรคือยอมไม่ยอม”

นัชชามองไปทางตาของเตชิตทั้งสองสบตากันเขาไม่กล้าเชื่อว่าคำนี้จะออกจากปากของเตชิตเริ่มตั้งแต่วันนั้นที่กลับมาในประเทศพวกเขาทะเลาะกันตลอดเพราะเรื่องเด็กเธอไม่เคยคิดว่าเขานั้นจะยอม

เตชิตหยิบแก้วน้ำมาแล้วเอาหลอดใส่เข้าไปจากนั้นยื่นไปข้างปากเธอจิตใต้สำนึกของนัชชาอยากจะซ่อนเขาจึงรีบพูดไปว่า“ดื่มน้ำน้อยจะทำให้ฉันโมโหนะ”

คำพูดของเขาเหมือนกำลังขู่แต่น้ำเสียงไม่หนักเลยสักนิดฟังแล้วไม่มีความรู้สึกว่าสั่งแต่เหมือนน้ำเสียงที่กำลังง้อเธออยู่