ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 386

ตอนที่386กลับสู่ไวโรจน์วิลล่าอีกครั้ง

รถขับตรงไปทางไวโรจน์วิลล่าถนนเส้นนี้นัชชาคุ้นเคยดียิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งชัดเจนคำพูดที่ชนุดมถูกจริงตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่เคยวางและลืมเรื่องที่ผ่านมา

คนขับรถขับรถดีมากระหว่างทางไม่มีสะดุดเลยแม้แต่น้อยทั้งสองคนนั่งด้านหลังไม่มีการสนทนานัชชาหันหน้ามองไปทางวิวข้างถนนและคนข้างๆนั้นหันมามองเธอ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถก็ขับเข้าไปในประตูวิลล่าเรื่องราวต่างๆได้กลับมาในความทรงจำที่ดีอีกครั้งในใจของนัชชาเริ่มไม่รู้จะทำยังไงแต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือตัวแข็งทื่อเหมือนมีตาข่ายมาพันตัวเธอไว้จนเถอะตัดทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย

อีกทางนึงน้ารินได้ยินเสียงรถที่ดังขึ้นทีแรกกำลังดูเด็กวาดรูปอยู่ก็รีบพาเด็กเดินไปต้อนรับที่ประตูเธอคิดว่าจะเจอแต่เตชิตกลับมาคนเดียวแต่ไม่คิดว่าจะได้เจอหน้าที่คิดถึงและคุ้นเคย

มองไปทางนัชชาที่กำลังเดินมาคนคนนี้ที่อายุครึ่งร้อยปีตาแดงไปหมด“นี่นี่คือ”……

ไม่รู้ว่าอายุเยอะแล้วหรือตื่นเต้นเธอพูดไม่ออก

นัชชามองไปทางใบหน้าที่ใจดีสำหรับเธอแล้วการกลับมาของเธอนั้นคือความยินดีและมีความสุขเธอสามารถมองเห็นผ่านตาของผู้ใหญ่ท่านนี้ได้เธออ้าแขนกว้างแล้วไปกอดเธอ“น้ารินไม่เจอกันตั้งนานนะคะ”

น้ารินไม่รู้จะทำตัวยังไงแอบเช็ดน้ำตา“นานมากแล้วจริงๆน้าคิดว่า……เฮ้อไม่พูดแล้วไม่พูดแล้วกลับมาก็ดีแล้วค่ะ”

“แม่!”ธีมนต์ที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกว่าตัวเองโดนเมินก็เลยตะโกนเรียก

นัชชาถึงจะปล่อยตัวน้ารินย่อตัวลงไปแล้วกอดเด็กน้อยเข้าไปในอ้อมกอดอ้อมกอดของเธอเต็มไปด้วยร่างเล็กๆของเด็ก“ธีมนต์คิดถึงแม่ไหมครับ?”

“คิดถึงคิดถึงมากๆด้วยครับ!”หลังจากที่พูดจบธีมนต์ก็เริ่มร้องไห้“เมื่อคืนผมฝันถึงแม่ด้วยครับ”

นัชชากอดเขาแน่นกว่าเดิมอยากจะจูบเขาแต่ก็ไม่กล้ากลัวว่าลูกจะติดหวัดของตัวเอง“เด็กดีแม่ก็คิดถึงลูกคิดถึงมากๆเลยเหมือนกัน”

มองไปทางภาพที่อยู่ตรงหน้าน้ารินก็น้ำตาไหลออกมาแต่เธอใช้มือปิดปากกลั้นไว้

เตชิตมองไปทางภาพที่แม่และลูกกอดกันนี่คือภาพที่เขาเคยฝันในวันที่หมดหวังแต่ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเป็นจริงแล้ว

วันนี้เขารอมานาน5ปีในตอนที่ไม่รู้เป็นหรือตายภาพที่เธอกลับมาที่บ้านหลังนี้เป็นเพียงความฝันแต่ตอนนี้ภาพเหล่านั้นเป็นจริงแล้วความตกตะลึงในใจมีแต่เขาเองที่รู้

เสียงของผู้ชายสั่นเล็กน้อย“เข้าไปข้างในแล้วค่อยคุยกัน”

นัชชาจูงมือเด็กน้อยและน้ารินก้าวขาเดินเข้าไปในบ้านในวินาทีนั้นใจของเธอเต้นแรงมากหลังจากที่เดินเข้าไปในห้องโถงเธอก็อึ้งไปเลย

การจัดวางตกแต่งอุปกรณ์ในบ้านเหมือนกับ5ปีที่แล้วทั้งหมดตำแหน่งของทีวีแจกันที่บนโต๊ะทั้งหมดเหมือนเดิมทุกอย่างไม่มีที่แตกต่างจากในความทรงจำเลย

แม้กระทั่งก้าวที่เธอเดินเข้ามาในประตูก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยตอนนั้นเธออายุ24เป็นช่วงเวลาที่เด็กเข้าสู่วัยเติบโตปีนั้นเธอได้พบกับเขาจากนั้นชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป

ที่นี้เธอใช้ชีวิตมา1ปีทุกซอกทุกมุมเต็มไปด้วยภาพความทรงจำเยอะจนเธอไม่จำเป็นต้องนึกเยอะก็จำเรื่องราวต่างๆได้

“คุณนัชชาคะเปลี่ยนรองเท้าก่อนเถอะค่ะเท้าจะได้สบาย”น้ารินเปิดตู้รองเท้าและเอารองเท้าผู้หญิงที่มีเพียงคู่เดียวในตู้เอาไว้ข้างเท้าเธอ

วินาทีที่นัชชามองไปทางรองเท้าตัวของเธอแข็งทื่อไปหมดรองเท้าสีชมพูคู่นี้เธอเป็นคนซื้อมาเมื่อ5ปีก่อน5ปีผ่านไปสีเดิมของรองเท้าจางลงแต่สภาพก็ยังเหมือนเดิม