ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 387

ตอนที่387ตอนที่เมาก็เรียกชื่อของเธอ

เด็กคิดไปคิดมาแต่ก็ไม่ได้ใช้เวลานานเขาใส่หัวแล้วพูดว่า“ไม่ครับผมจะอยู่กับแม่”

ถึงแม้ปากของเขาบอกว่าไม่แต่ความเศร้าในใจก็ปกปิดไม่ได้นัชชาก็ดูออกเหมือนตอนนี้เธอกำลังบังคับให้เด็กเลือก

ที่จริงนี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรคิดในอายุช่วงนี้แต่ตอนนี้จำเป็นต้องคิด

“แกงไก่มาแล้วค่ะ”น้ารินยกแกงไก่มาไว้ตรงหน้าเธอแกงมีสีที่สดใสและกลิ่นหอมแค่มองนัชชาก็รู้สึกหิวข้าวแล้ว

เธอใช้ช้อนไปตักมาแล้วมาเป่าสองสามทีแล้วยื่นไปทางธีมนต์“จะกินดูไหม?”

“ผมกินไปเมื่อตอนเที่ยงแล้วแม่กินเถอะครับ”พูดเสร็จก็ลงมาจากตัวเธอแล้วไปนั่งข้างๆไม่รบกวนเธอกินข้าว

นัชชาดืมน้ำแกงไปด้วยแล้วคิดถึงคำพูดที่เด็กพูดเมื่อกี้แม้กระทั่งเตชิตลงมาเมื่อไหร่เธอเองก็ไม่รู้

ตอนกลางวันเขาก็ยังไม่ได้กินข้าวน้ารินเอาช้อนจานมาให้เขาอีกชุดหนึ่งผู้ชายจับช้อนขึ้นแล้วไปสัมผัสกับจานทำให้มีเสียงดังขึ้นเล็กน้อยนัชชาได้ยินเสียงถึงจะได้สติกลับ

พอสบกับตาคู่นั้นเขาพูดเบาๆว่า“คิดอะไรอยู่?”

นัชชาก้มหน้าจนหน้าจะเข้าไปในถ้วยอยู่แล้ว“ไม่ได้คิดอะไร”

“รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ?”

“ดีมากเลยค่ะ”

“งั้นก็กินเยอะๆนะคะดึกๆจะได้ไม่หิวที่บ้านไม่มีของขบเคี้ยวค่ะ”

พอธีมนต์ได้ยินแบบนี้ก็รีบไปฟ้องกับนัชชาว่า“ใช่ครับแม่แม่ต้องกินเยอะๆนะที่บ้านลุงไม่มีขนมขบเคี้ยวเลยและเขาก็ไม่อนุญาตให้ผมกินด้วยครับ”

ถ้าเมื่อก่อนบอกว่าห้ามกินทุกครั้งที่นัชชามาบ้านเตชิตก็คงจะไม่กินแล้วแหละแต่เด็กยังไงก็ชอบกินขนมขบเคี้ยว

ที่เตชิตทำแบบนี้เพราะฝังใจจากอาหารครั้งที่แล้วเขากลัวเด็กอ้วนมากแล้วจะไม่สบายอีกครั้งและอีกหนึ่งเหตุผลคือขนมขบเคี้ยวไม่มีสารอาหารถ้าไม่กินได้ก็ไม่ต้องกิน

“ซื้อผลไม้มาให้แล้วไม่ใช่หรอผลไม้อร่อยกว่าขนมขบเคี้ยวอีกนะ”

ธีมนต์เบะปาก“ผมอยากกินช็อกโกแลตโดนัทและสตรอเบอร์รี่พุดดิ้งครับ”

“ลูกกินหวานมากไม่ได้นะ”ยากที่นัชชากับเตชิตจะคิดเหมือนกันถึงแม้ในใจเธอจะไม่ยอมรับแต่ปากก็พูดออกมาแล้ว“ที่บ้านเรายังมีขนมแต่ลูกยังอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไม่ใช่หรอ?”

ธีมนต์ยกนิ้วขึ้น“ถ้าแม่ให้ผมกินขนมผมก็จะกลับครับ”

นัชชา“............”

เตชิต“.............”

ก็ดีเขายังไม่ทันดีใจก็เหมือนโดนน้ำสาดจนหมดอารมณ์ซะละ

เพื่อที่จะเอาขนมก็เลยทิ้งพ่อไปเก่งมากเลยลูก

นัชชารู้สึกว่าตัวเองหึงเพราะเรื่องกินขนมเหมือนเป็นเรื่องตลกเลยที่แท้มันก็สับเปลี่ยนง่ายขนาดนี้นี่เอง……

เธอกระแอม“ขนมกินได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้รอ2วันแม่จะพาเธอไปซื้อนะ”

“จริงหรอครับ?”นัยน์ตาของธีมนต์เหมือนมีดาวพันดวงที่ส่องแสงสว่างออกมาคนที่ไม่รู้เรื่องคงจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาคงจะได้สมบัติอะไรที่พิเศษมาก

นัชชาพยักหน้า“จริงสิกินของหวานเยอะไปฟันจะร่วงแล้วจะฟันผุลูกอยากให้ฟันดำๆหรือ?”

พอได้ยินแบบนี้ธีมนต์จึงรีบส่ายหัว“ไม่อยากครับ”

“งั้นก็ต้องเชื่อฟังแม่ดีๆนะครับ”

“ผมจะเชื่อฟังครับ”ธีมนต์เบะปากถึงแม้จะไม่ค่อยพอใจแต่ก็ไม่ได้ดื้อที่จะขออะไรต่อ

หลังจากที่กินข้าวเสร็จนัชชากำลังคิดอยู่ว่าจะพูดเรื่องกลับไปกับเตชิตยังไงเธอไม่รู้ต้องพูดยังไงถ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อนเธอบอกว่าไปก็คือไปแล้ว

แต่ตอนนี้เด็กอยากจะอยู่ต่อและเขาก็ไม่อยากบังคับเด็กถ้าเธอขืนทำแบบนั้นต่อก็กลายเป็นเหมือนคนร้ายไปเลย

นัชชาคิดไปตั้งนานช่วงโอกาสที่เด็กขึ้นไปเอาของก็ตะโกนเรียกเตชิตไปที่ห้องโถง“เดี๋ยวฉันจะพาธีมนต์กลับไปแล้ว”

“กลับไปไหน?”

“ไปอยู่ที่จินต์หรือทางพ่อแม่ฉัน”

เตชิตยักคิ้วดีที่ไม้ได้บอกว่าไปที่ชนุดลไม่อย่างนั้นเขาคงจะเอาตัวเธอไปมัดอยู่ที่เตียงไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น

“เด็กอยากอยู่ต่อไม่ใช่หรอจะรีบกลับไปทำไม”

นัชชากัดริมฝีปากกำลังลังเลอยู่“ออกมานานขนาดนี้ก็ควรจะกลับแล้วคงไม่ใช่อยู่ที่คุณไปตลอดธีมนต์แค่ติดเล่นผ่านไปสักแป๊บนึงก็คงดีแล้ว”

“นี่เป็นสิ่งที่ลูกพูดกับเธอหรือเธอคิดเอง?”คำถามของเขาแต่ละอย่างทำให้เธอไม่รู้จะตอบยังไง“ไม่ต้องใช้วิธีการคิดของเธอไปคิดแทนเด็กถ้าไม่ได้ลำบากใจมากนักเราจะไปขัดขืนความอยากของเด็กทำไม”

“แต่ว่า......”

ทีแรกเตชิตอยากจะบังคับให้เธออยู่ต่อแต่พอนึกถึงคำพูดที่เธอพูดในโรงพยาบาลก็เลยกลั้นไว้พูดอย่างไม่มีหัวไม่มีหางว่า“ไหนๆก็มาทั้งทีขึ้นไปดูที่ชั้นบนก่อนไหม”

“ฉัน........”เธออยากจะพูดอะไรต่อแต่เขาหันหลังแล้วเดินเข้าไปที่ห้องน้ำชั้น1ก่อนแล้ว

นัชชาไม่รู้ทำยังไงก็เลยขึ้นไปที่ชั้น2ตามที่เขาพูดจริงๆเธอไม่ได้คิดอะไรแค่ทำตามที่เขาขอเพื่อที่จะได้ไปจากที่นี่แต่พอตอนที่เธอเดินขึ้นไปถึงชั้น2เธอก็อึ้งไปเลย

สิ่งที่เข้าตาคือทุกอย่างที่คุ้นเคยพรมที่อยู่บนพื้นไฟที่ติดกับกำแพงลายดอกไม้ที่อยู่บนเพดานบานประตูห้องที่ตรงกลางไม่เคยเปลี่ยน……

ในใจของนัชชามีคลื่นพันๆคลื่นเท้าเหมือนมีเหล็กพันกิโลกรัมเธอใช้ความกล้ามากมายถึงจะเดินไปตรงหน้าประตูห้องนอนได้ประตูห้องไม่ได้ปิดมิดน้ารินเก็บของในห้องอยู่เธอเปิดประตูเบาๆก็เห็นทุกอย่างที่อยู่ในห้อง

ทุกอย่างเหมือน5ปีก่อนแม้กระทั่งเครื่องสำอางของเธอที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งก็ไม่เคยเปลี่ยนถ้าไม่มีใครรู้ว่าเธอไปจากที่นี่5ปีคนอื่นคงจะเข้าใจผิดว่าที่นี่มีผู้หญิงใช้ชีวิตมาตลอด

บ้านที่เป็นสีขาวผ้าปูที่นอนที่สีเข้มและโซฟาที่อยู่ข้างๆพร้อมกับหมอนที่เป็นหมอนคู่ผ่านไปเป็นร้อยๆวันร้อยๆคืนที่พวกเขากอดกันนอนในห้องนี้บนเตียงนี้

เธอไปจากที่นี่นานขนาดนี้แล้วเขายังมีหมอนไว้อยู่2อันแปลว่าอะไรคงไม่ต้องพูดแล้ว

ตอนที่นัชชาเห็นพวกนี้เธอยกมือขึ้นปิดปากทันทีกลัวว่าตัวเองจะส่งเสียงอะไรขึ้นมาภาพตรงหน้าเริ่มมัวน้ำตาคลอเบ้า

น้ารินที่อยู่ข้างๆก็เอ็นดูเธอไม่สนความแตกต่างของฐานะเดินไปตบที่ไหล่เธอเบาๆ“ตอนนั้นที่คุณเกิดเรื่องฉันอยู่ที่บ้านอีกสักพักหนึ่งหลังจากนั้นคุณชายถึงจะให้ฉันไปฉันก็ได้พบเจอชีวิตที่มืดมนที่สุดของเขาที่น้ามาพูดแบบนี้กับคุณมันดูไม่เหมาะสมแต่คุณชายรักคุณมากตอนนั้นที่คุณเกิดเรื่องเขาไปที่ข้างแม่น้ำทุกวันไป1ครั้งก็ไปเป็นวันกลับมาตอนกลางคืนก็เมาตลอดทุกครั้งที่เมาก็เรียกแต่ชื่อของคุณนัชชา”

น้ารินอายุเยอะแล้วความรู้สึกต่างๆก็จะมากกว่าคนปกติพูดถึงเรื่องที่ซึ้งๆน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา“ตอนนั้นมีคนมากมายบอกให้คุณชายย้ายไปอยู่ที่อื่นกลัวว่าสติของเขาจะเกิดปัญหาแต่คุณชายมั่นใจว่าจะอยู่ที่นี่ต่อเขาบอกว่าถ้าวันไหนคุณกลับมาจะหาเขาไม่เจอของก็ไม่ให้ทิ้งบอกว่าถ้าคุณกลับมาอีกจะได้ใช้ต่อ............”