ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 388

ตอนที่388ความคิดถึง5ปีที่ไม่เคยขาด

นัชชาหายใจเข้าลึกๆกลั้นความอยากร้องไห้ไว้เงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดานไม่ว่าจะลืมตาโตขนาดไหนก็ยังมองไม่ชัดอยู่ดี

ที่จริงเธอดูออกว่า5ปีที่ผ่านมาของในบ้านที่เธอเคยใช้เก่าและเปลี่ยนสีเครื่องสำอางก็หมดอายุแล้วเขาคนนั้นรอคอยอย่างทรมานมา5ปี

5ปีเลยนะเวลานานขนาดนั้นจะมีความอดทนมากขนาดไหนถึงจะทำให้เขาทำให้คนที่มองไม่เห็นในช่วงเวลาที่หมดหวังทำเรื่องทุกอย่างเพื่อผู้หญิงที่ตายไปแล้ว

“คุณนัชชาโทรศัพท์เก่าที่คุณเคยใช้คุณชายก็ยังเก็บไว้มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำในยามดึกเดินผ่านห้องของคุณชายเห็นคุณชายกำลังพูดกับโทรศัพท์อยู่คนเดียว”

นัชชาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของตัวเองยังไงแล้วเธอเดินไปข้างเตียงเปิดลิ้นชักในนั้นมีโทรศัพท์ที่นอนอยู่นิ่งๆจริงนี่คือโทรศัพท์เมื่อ5ปีก่อนแม้กระทั่งสติ๊กเกอร์ที่ติดไว้ก็ไม่ได้เอาออก

มือของเธอสั่นจนแทบจะจับโทรศัพท์ไม่ไหวต้องใช้มือ2ข้างถึงจะจับโทรศัพท์ได้กดที่ปุ่มเปิดเครื่องไม่นานจอก็สว่างขึ้นความเร็วในเปิดเครื่องก็ไม่ช้าคงจะเป็นเพราะมีคนใช้ตลอดเวลา

นัชชาเปิดไปที่ประวัติการสนทนาดูจากบนไปถึงล่างสุดมีแต่สายเข้าทั้งหมดและเป็นเบอร์เดียวกันทุกครั้งที่โทรคุยจะอยู่เวลา10นาทีกว่าๆการโทรคุยครั้งสุดท้ายดู1เดือนก่อนถ้านับดูเวลาแล้วคงเป็นหลายวันก่อนที่พวกเราจะเจอกันที่อังกฤษ

ดังนั้นตลอดจนถึงไปเจอเธอที่อังกฤษผู้ชายคนนี้ใช้โทรศัพท์อีกเครื่องโทรหาเครื่องนี้ตลอด

นัชชาอดที่จะร้องไห้ไม่ได้เธอกดไปที่ข้อความแต่ละข้อความเรียงติดกันเขาเป็นคนส่งเองทุกวันทุกวันไม่เคยขาด

‘นัชชาวันนี้ฝนตกด้านนอกหนาวมากฉันเอาผ้าพันคอที่เธอมาให้ฉันมาใส่รู้สึกอุ่นขึ้นไม่น้อยเลยฉันไม่มีความรู้สึกแบบนี้มานานแล้ววันนี้อยากจะอยู่กับเธอนานหน่อยไม่รู้ว่าเธอจะหนาวไหม’

‘วันนี้คือวันที่30เมษายนเป็นวันสุดท้ายของเดือนนี้นับเป็น1,000วันที่เธอไปจากฉันไม่เป็นไรไม่ต้องกลัวฉันจะรอเธอต่อฉันเชื่อว่าเธอจะกลับมาในอีกไม่นานใช่ไหม’

‘นัชชาฉันไปลงทุนProjectหนึ่งสำเร็จแล้วไม่นานบริษัทก็จะขึ้นตลาดมีนักข่าวคนหนึ่งที่ถามคำถามฉันนามสกุลของเขาเหมือนกับเธอเธอก็รู้ว่านามสกุลนี้มีน้อยฉันก็เลยนึกถึงเธอได้เธอคงไม่หึงหรอกใช่ไหม’

‘นัชชาฉันรู้สึกเศร้ามากเลยฉันคิดถึงเธอ’

พอเห็นข้อความนี้นัชชาก็ไม่ไหวอีกต่อไปเธอร้องไห้เงียบๆไม่ให้เสียงตัวเองดังขึ้นน้ำตาหยดลงไปบนจอโทรศัพท์ทีละหยดทีละหยดเธอรีบใช้เสื้อไปเช็ดแต่ยังไงก็เช็ดไม่หมด

ในระหว่างนั้นเธอรีบปิดเครื่องโทรศัพท์แล้วใช้โทรศัพท์มากอดไว้ที่หน้าอกไหล่เริ่มสั่นทั้งๆที่ในห้องนี้ไม่เย็นเลยแต่เธอรู้สึกว่าตัวเองหนาวและเย็นมาก

อยู่ดีๆก็มีมือมาจับที่ไหล่เธอไม่ให้สั่นความอบอุ่นจากฝ่ามือส่งต่อไปที่ร่างกายเธอทีละนิดทีละนิด

นัชชาอึ้งไปสักแป๊บต่อด้วยน้ำตาไหลเยอะมากกว่าเดิมยังไม่รู้ว่าจะต้องสู้หน้าเขายังไงก็โดนดึงเข้าไปในอ้อมกอดแล้ว

เขากอดตัวเธอจากด้านหลังมือไปจับที่เอวของเธอคางอยู่บนไหล่เธอแล้วถามขึ้นมาว่า“ร้องไห้ทำไม?”

นัชชาพูดไม่ออกเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่คอทำให้เธอพูดไม่ได้ทำได้เพียงส่ายหัวแรงๆวินาทีนั้นน้ำตาของเธอก็ไปหยดลงที่มือของผู้ชาย

น้ำตาหยดนั้นเหมือนกรดที่ไปทำลายหัวใจและผิวหนังของเขาตาของเขาก็เริ่มแดงแต่ก็ยังปลอบใจเธออย่างอ่อนโยนว่า“อย่าร้องทุกอย่างมันผ่านไปแล้ววันนี้เธออยู่เคียงข้างฉันอย่างปลอดภัยแล้วฉันก็ต้องขอบคุณสวรรค์มากๆเลย”

พอนัชชาได้ยินพวกนี้ในใจไม่ใช่รู้สึกสบายแต่กลับรู้สึกทรมานมากกว่าเดิมทั้งหมดนั้นผ่านไปแล้วผ่านไปยังไง?ผ่านไปแบบนี้หรอ?

ยามดึกไม่นอนเมาจนไม่ได้สติกลับบ้านทุกคืนแล้วก็คิดว่าเธอนั้นคือโทรศัพท์เครื่องที่เย็นชาโดดเดี่ยวแล้วนั่งคุยบนเตียงคนเดียว

นัชชาไม่กล้าไปคิดภาพแบบนั้น5ปีนี้เธอควบคุมความรู้สึกของตัวเองมาตลอดไม่ไปคิดถึงเขาไม่ไปดูทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา

เขากลับตรงกันข้ามพยายามคิดถึงเธอไปเก็บทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอมาทรมานตัวเองตลอด5ปี

ปรัณเคยพูดเรื่องราวพวกนี้ของเขาไม่ว่าจะได้ยินคนอื่นจะพูดขนาดไหนก็ไม่เท่ากับที่เธอมาเห็นกับตาทำไมเขาโง่แบบนี้ไม่รู้จักปล่อยวางบ้างเลยเหรอ

“ทำไมทำไม........”นัชชาร้องไห้หนักกว่าเดิมพูดอะไรไม่เป็นคำ

เตชิตปล่อยตัวเธอแล้วอ้อมไปด้านหน้าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าร้องไห้จนตาแดงน้ำตาเต็มหน้าในใจของเขารู้สึกสงสารมากจึงยกมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอแต่ยังไงก็เช็ดไม่แห้งเขาถอนหายใจเบาๆแล้วกอดเธอเข้าไปในอ้อมกอดอีกครั้ง“ไม่ต้องร้องแล้วที่ฉันทำทุกอย่างไม่ใช่เพราะอยากให้เธอเสียใจมากกว่าเดิมนะฉันแค่คิดถึงเธอมากๆการทำแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจมากขึ้นหน่อยเลยทำเธอไม่ต้องคิดมาก”

ใช้เวลาอยู่นานมากกว่านัชชาพูดเป็นคำออกมาว่า“ระยะเวลา5ปีนี้คุณผ่านมาแบบนี้หรอ?”

เธอนึกภาพไม่ออกแม้รู้ว่าเธอไปแล้วเขาเองนั้นจะเสียใจและทรมานมากแต่พอเห็นทุกอย่างนี้เธอถึงจะเข้าใจความเจ็บปวดทรมานที่เขาได้รับรู้

ถ้าบอกว่าเธอนั้นคือคนอดทนงั้นความทรมานของเขานั้นคือการขยายกว้างไม่หยุดและทรมานตัวเองทุกเวลา

“เธอกลับมาได้ฉันก็ไม่เป็นอะไรมากแล้ว”เขาพยายามยิ้มตั้งแต่เธอกลับมาความมืดมนในเวลาช่วงนั้นก็ไม่มีค่าและไม่ต้องพูดถึงแล้ว

นัชชารู้สึกว่าตัวเองจะหายใจไม่ทันแล้วภาพเหล่านี้ที่ดูโหดร้ายอยู่ตรงหน้าเธอไม่มีทางที่จะมองข้าม“ไหนๆฉันก็ตายไปแล้วแล้วจะทรมานตัวเองแบบนี้ทำไม?”.......

แต่เขากลับไม่สนใจ“ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ฉันคงจะทนต่อไปไม่ไหว”

สำหรับเขาแล้วแค่ยังเชื่อมั่นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่และยังอยู่ในโลกใบนี้ถึงจะทำให้เขาสามารถใช้ชีวิตต่อได้ช่วงเวลานั้นที่รอคอยความสว่างของท้องฟ้าและความสุขทำให้เขามีความหวังและจำเป็นที่จะเป็นต้องเดินต่อไป

ถ้าไม่มีความเชื่อมั่นแบบนี้และไม่หลอกตัวเองแบบนี้เขาคงตายไปพร้อมเธอตั้งนานแล้ว

นัชชารู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาทุบที่หัวใจเธอต้องรักมากขนาดไหนถึงจะทำแบบนี้ได้เพราะเธอเกิดก็เลยเกิดเพราะเธอตายก็เลยตาย

เจอกับความอบอุ่นนี่เป็นครั้งแรกที่นัชชารู้สึกปวดใจความอบอุ่นนี้ไม่ได้อยู่ตรงนี้ตลอดเวลาแต่เป็นการผ่านความมืดที่หมดหวังมานานนับพันคืนผ่านความยากลำบากอดทนมามากมายจนสุดท้ายถึงมาเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุด

วินาทีนี้ทนไม่ไหวอีกต่อไปเธอยกมือไปกอดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

แยกจากกัน5ปีตรงกับคำนั้นที่เขาเคยพูดกันว่าภูเขาทะเลกั้นระหว่างความรักภูเขาและทะเลไม่เคยเท่าเทียมกันการที่ทำให้ทั้งคู่ทรมานแบบนี้ก็เพื่อที่จะพิสูจน์ความรักของทั้งสอง