ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 389

ตอนที่389การวางแผนที่เซอร์ไพรส์

ใจของนัชชาอยู่นิ่งไม่ได้สักทีน้ารินออกไปจากห้องเมื่อไหร่ก็ไม่รู้คงกำลังดูแลเด็กอยู่เตชิตไม่ได้พูดอะไรอยู่นิ่งๆและกอดเธอไว้แบบนี้

อารมณ์ของเขาก็ไม่ได้นิ่งเหมือนที่เห็นเขารอคอยอ้อมกอดนี้มานาน5ปี5ปีไม่ใช่พูดง่ายๆอย่างนั้นไม่ใช่แค่กะพริบตาก็ผ่านไปนี่คือเวลาที่เขาอดทนและใช้ชีวิตอย่างทรมานถึงจะได้มา

“ไม่ต้องร้องแล้วลูกยังอยู่ด้านนอกอยู่ถ้าเห็นเธอเป็นแบบนี้คงจะมาเคลียร์กับฉันอีก”เสียงของผู้ชายอ่อนโยนและละมุนผสมกับการง้ออยู่

นัชชาปล่อยมือที่กอดเขาอยู่และถอยออกห่างจากอ้อมกอดของผู้ชายเมื่อกี้ร้องไห้อย่างหนักตอนนี้ต้องเผชิญกับการทำตัวไม่ถูกอีกครั้งแต่เธอก็ยังแกล้งทำหน้าปกติได้อยู่นิดนึง“อืม”

เธอเช็ดน้ำตาแล้วไปกะพริบตาหน้าพัดลมแน่ใจว่าตาและจมูกไม่ได้แดงขนาดนั้นก็เดินออกจากห้องนอน

เป็นอย่างที่เตชิตพูดเธอเพิ่งเดินไปถึงปากประตูชั้น2ก็ได้ยินเสียงของเด็กที่ตะโกนเรียก“แม่พวกเราจะไปอยู่ไหมแล้วแม่ไปทำอะไรมาเนี่ย?”

นัชชาเดินเข้าไปลูบหัวของเขาย่อตัวลงเล็กน้อยผ่านไปซักแป๊บถึงจะพูดต่อว่า“พรุ่งนี้อยากไปปีนเขากับคุณลุงไหมครับ?”

ธีมนต์ทำตาโต“อยากครับแต่พวกเราจะกลับบ้านแล้ว.........”

นัชชามองไปทางหน้าตาของเด็กที่ลังเลและเสียใจ“ถ้าลูกอยากไปก็นอนต่อที่นี่อีกคืนหนึ่งก็ได้ครับ”

“ดีเลย!”เด็กน้อยได้ยินก็ตบมือดังแต่วินาทีต่อไปก็ลังเลขึ้นมาอีก“ถ้าแม่ไม่อยู่ที่นี่ผมก็ไม่อยู่แล้วครับผมอยากอยู่กับแม่”

เธอเพิ่งนึกคำถามที่ตัวเองถามในห้องอาหารเมื่อกี้ได้นัชชาก็เลยอดที่จะเอ็นดูเด็กไม่ได้“แม่ก็จะอยู่ด้วยแม่จะอยู่เป็นเพื่อนของลูกครับ”

“จริงจริงหรอครับ?”เด็กน้อยทำตาโตค้างรอคำตอบจากเธอ

นัชชาพยักหน้า“จริงครับแม่จะเกี่ยวก้อยสัญญากับลูกนะ”

“เย้!”ธีมนต์ดีใจจนวิ่งวนในห้องโถงไปจูงที่มือของน้ารินแล้ววิ่งต่อแล้วพูดอย่างมีมารยาทว่า“ยายรินครับแม่ผมบอกว่าวันนี้ให้ผมนอนที่นี่อีกหนึ่งคืนครับผมจะได้กินอาหารที่ยายทำอีกแล้วครับ”

เพราะน้ารินได้ยินแบบนี้ในใจก็ดีใจมากเมื่อกี้ก่อนจะขึ้นไปชั้นบนนัชชาตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไปตอนนี้ลงมาแล้วเปลี่ยนความคิดต้องเป็นเพราะคุณชายพูดอะไรแน่ๆและเธอก็ฟังเข้าหูด้วย

คนแก่ยิ้มทันที“ดีแล้วดีแล้วยายจะทำอาหารให้เต็มโต๊ะเลยแล้วทำปีกไก่ที่หลานชอบกินด้วย!”

นัชชามองไปทางธีมนต์ที่มีความสุขความกดดันในใจก็หายไป“วิ่งช้าหน่อยลูกเดี๋ยวยายรินล้มนะ”

เธอมองดูทั้งสองไปเล่นชิงช้าแล้วสายตาเธอมองไปทางชั้น2เธอลงมาได้สักพักหนึ่งแล้วไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ชั้นบนไม่ลงมาสักที

กำลังแอบร้องไห้อยู่หรอ?

เพิ่งมีความคิดนี้ในสมองของนัชชาเธอก็ลบความคิดนี้ทิ้งทันทีเมื่อกี้เธอร้องไห้หนักขนาดนี้เขายังไม่ร้องเลยตอนนี้คงไม่มีเหตุผลที่จะร้องต่อ

ช่างเถอะนานขนาดนี้แล้วเธอเองยังไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้ดีๆเลยเรื่องพวกนี้มาทรมานสมองตัวเองชัดๆ

……

ชั้น2เตชิตไม่ได้ร้องไห้จริงเดินไปทางระหว่างห้องนอนกับห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าถึงจะโทรไปหาตรัณ

ไม่นานก็มีคนรับสายเสียงของตรัณดังขึ้นมา“ครับคุณเตชิต?”

น้ำเสียงของเขารู้สึกประหลาดใจไม่คิดว่าเตชิตจะโทรหาเขาในเวลานี้

“ตรัณ”เขาเพิ่งพูดคำแรกก็ทำให้ตรัณตกใจ

ต้องรู้ไว้ว่าเป็นเพื่อนกันมาหลายปีทุกครั้งที่เขาเรียกแบบนี้มีเรื่องเกิดขึ้นทุกครั้ง

เขามีความรู้สึกที่ไม่ดีว่า“มีอะไรเหรอครับคุณเตชิต?”