ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 394

ตอนที่394 มีรูปเธออยู่ในกระเป๋าสตางค์

เตชิตพาทั้งสองไปที่ร้านอาหารบริเวณเชิงเขา ร้านเป็นสไตล์จีน ที่ประตูทางเข้ามีสระหินอยู่ ตรงกลางเป็นน้ำพุ ทั้งสองด้านเป็นป่าไผ่เทียม ตกแต่งได้สวยงาม มองดูแล้วสดชื่น

แต่เมื่อนัชชาเห็นเมนูของร้าน ก็รู้สึกประหลาดใจที่นี่เป็นร้านหรูของเขา อาหารส่วนมากเป็นผักทอด มีระดับกว่าร้านพื้นบ้าน แต่กลับไม่มีอาหารระดับสูง

นัชชาสั่งสตูว์ที่ทำจากไก่ป่า เธอชอบซุปไก่เป็นการส่วนตัว และชอบทานสัตว์ปีก

เตชิตยังคงสั่งผักเป็นหลัก สำหรับเด็กเธอสั่งผลิตผลจากผักสองจานที่มีรสชาติเปรี้ยวหวาน

กับข้าวห้าอย่างซุปหนึ่งอย่าง ห้องส่วนตัวบนชั้นสองมีหน้าต่างมองเห็นวิวสีเขียวที่เชิงเขา นัชชากำลังดื่มซุปไก่ในชาม มีชั้นน้ำมันสีเหลืองเลยอยู่ แต่มันไม่ใช่น้ำมัน แต่มันเป็นเนยที่เป็นเอกลักษณ์ของไก่ป่า ไม่เหนียว รสชาติกลมกล่อมมาก

เมื่อได้ทานอาหารในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ อาหารมื้อนี้ช่างน่าเพลิดเพลินนัก

เห็นได้ชัดว่าธีมนต์กำลังหิว ทานข้าวหมดหนึ่งชาม น้ำซุปหนึ่งชาม ทานอิ่มแล้วก็เริ่มเดินวนไปรอบๆห้อง ไม่นานนักหนังตาก็เริ่มหนักขึ้น ง่วงแล้ว

ปีนเขามานานมาก มันเหนื่อยจริงๆ

นัชชาทานข้าวช้า แต่เพื่อต้องการที่จะดูแลลูกจึงต้องเร่งความเร็วของตัวเอง เมื่อเตชิตเห็นเข้า “ทานช้าๆหน่อยก็ได้ ไม่ต้องรีบ”

เธอไม่ได้พูดอะไร หยิบชามขึ้นมาซดน้ำซุป เอากระดาษทิชชู่เช็ดปาก เธอลุกขึ้นและพยายามจะจับชายร่างเล็กให้นั่งที่เก้าอี้ แต่กลับถูกมือทั้งสองข้างของเขาปัดเอา

เธอเงยหน้าขึ้นมอง เตชิตอุ้มเด็กขึ้นมากอด “กระเป๋าสตางค์อยู่บนโต๊ะ ผมอุ้มเขาขึ้นรถก่อน คุณเช็คบิลนะ”

เมื่อพูดจบเขาก็อุ้มออกไปโดยไม่หันมาอีกเลย

นัชชาเห็นกระเป๋าสตางค์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ได้แต่หยิบเพื่อเอาไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์แต่โดยดี ทั้งหมดห้าร้อยเจ็ดสิบแปดเหรียญ นัชชาเปิดปากกระเป๋าต้องการจ่ายด้วยเงินสด สายตาก็เหลือบไปเห็นรูปภาพที่มุมซ้ายล่างของกระเป๋า

เป็นรูปที่เขาถ่ายเธอตรงระเบียงเมื่อห้าปีก่อน

เธอกำลังนอนอ่านหนังสือบนเก้าอี้โยก อาจจะง่วงนอนหลับไป หัวยุ่งกระเซิงเล็กน้อย ดวงตาปิดอยู่ แสงแดดตกลงที่เธอสะท้อนให้เห็นสีสดใส

มีคำพูดที่ไม่รู้จะพูดเช่นไร อยากรู้ว่าผู้ชายคนหนึ่งรักเธอไหมให้ดูว่าในกระเป๋าสตางค์ของเขามีรูปเธออยู่หรือไม่

ประโยคนี้ฮิตมาก อย่างไรก็ตามในปีที่ผ่านมาโทรศัพท์มือถือมีการพัฒนาอย่างรวดเร็ว หลายคนจึงไม่ใส่ใจมากกับสิ่งนี้ แต่ในเวลานี้เธอกลับคิดถึงมันขึ้นมา

มือของนัชชาหยุดชะงัก แสบจมูกขึ้นเล็กน้อยในทันที

“สวัสดีค่ะ นี่เงินทอนนะคะ” เสียงของพนักงานนำเธอกลับสู่ความเป็นจริง

นัชชาสูดลมเข้าจมูก ยื่นมือไปรับและพูดเบาๆ “ขอบคุณค่ะ”

…

เมื่อกลับถึงรถ นัชชาคืนกระเป๋าสตางค์ให้กับเขา ระหว่างที่คืนก็พูดว่า “ทั้งหมดห้าร้อยเจ็ดสิบแปดบาทค่ะ ฉันใช้เงินสดจ่ายไปนะ”

“อื้อ” ชายคนนั้นสตาร์ทรถ เขาจับพวงมาลัยด้วยมือทั้งสอง ปรากฎเป็นภาพโค้งเว้าที่น่ามอง

นัชชาอดทนไว้ ไม่ได้ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องรูปถ่ายนั้น แต่ว่าเปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นแทน “ธีธีหลับแล้วหรอคะ”

“อื้อ ดูเหมือนจะเหนื่อยมากนะ” เวลาที่พูดถึงธีมนต์สายตาเขาอ่อนโยนมาก ราวกับถูกเปลี่ยนเป็นน้ำ

โดยปกติแล้ว เขาจะไม่มีความอดทนกับเธอเช่นนี้ มักจะทำอะไรอย่างรีบร้อน ยากที่จะให้เธอยอมรับบางสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้

จนวันหนึ่งที่ได้กลายเป็นพ่อแม่คน ทุกอย่างก็สามารถเปลี่ยนไปได้

นัชชาดึงสายตากลับมา หันมองออกไปนอกหน้าต่าง รถขับออกไปทางสวนสวย ถนนบริเวณใกล้เคียงเห็นสีเขียวค่อนข้างน้อยแล้ว กลายเป็นพ่อค้าแม่ค้าซะส่วนใหญ่ อารมณ์ของนัชชาเริ่มตกลง

ทันใดนั้นมือของเธอที่วางอยู่บนหน้าขาก็ถูกฝ่ามือใหญ่ของชายคนนั้นกุมเอาไว้

เธอรีบหดมือทันทีโดยจิตใต้สำนึก แต่ชายคนนั้นกลับพูดด้วยเสียงสงบนิ่ง “อย่าหาเรื่อง ขับรถอยู่นะ”

“ฉันไม่ได้หาเรื่อง” เด็กยังคงหลับอยู่ เธอเถียงด้วยเสียงเบาๆ