ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 393

ตอนที่393 การปรากฎตัวของพ่อที่รัก

นัชชาตกใจมาก ใบหน้ายังคงขาวซีด “ไม่มีอะไร บันไดขั้นนั้นลื่นเกินไป”

“แม่ไม่เป็นไรนะครับ” ธีมนต์ก็เข้ามาถาม สายตาเต็มไปด้วยความกังวล

นัชชายิ้ม “ไม่เป็นไรจ๊ะ ธีธีต้องระวังนะครับ ยิ่งไปไกลหินก็ยิ่งลื่น”

ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไร เขาคุกเข่าและจับข้อเท้าของเธอ เมื่อเห็นว่าไม่ได้เป็นอะไรจึงค่อยวางใจ เขาจึงหันมาสอนลูกชาย “เพราะอย่างนี้ลุงถึงอยากให้หนูออกกำลังกายบ่อยๆ หนูจะได้ไม่ซุ่มซ่ามเหมือนกับแม่ไง”

ธีมนต์พยักหน้ารับคำ “ผมรู้แล้วครับ แบบนี้ผมจะได้ปกป้องแม่ได้!”

นัชชา “...”

เตชิตคุณชักจะมากไปแล้ว

ไม่รู้เขาสังเกตเห็นสายตาของเธอหรือไม่ ชายหนุ่มเมื่อได้คืบก็จะเอาศอก สลับเปลี่ยนตำแหน่ง ให้ธีมนต์จับมือนัชชาไว้ ตัวเขาเองคอยเดินตามทั้งสองอยู่ที่ด้านหลัง

ตั้งแต่เก้าโมงกว่าจนถึงจุดชมวิว ทั้งสามปีนไปถึงกลางภูเขาใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมงเศษ ตรงกลางมีที่นั่งพัก นัชชาซื้อน้ำและส้มครึ่งถุง

หลังจากพักผ่อนสักครู่ ทั้งสามก็มุ่งหน้าไปยังยอดของภูเขา ความจริงแล้วธีมนต์ยังเด็กเกินไป แม้ว่านัชชาจะจูงเขาไว้แต่ก็ต้องคอยลากดึงอยุ่ตลอดเวลา แต่ก็ยังไม่สามารถลดความเหนื่อยล้าของเขาได้

“แม่ครับ ผมเดินไม่ไหวแล้ว” ตุ๊กตาน้อยยืนนิ่งบนก้อนหิน ดูแล้วหมดแรง

นัชชาไม่ทันที่จะพูดอะไร เตชิตก็รีบพุ่งตัวไปด้านหน้า ราวกับว่ากำลังรอจังหวะเวลาเช่นนี้อยู่ เขาลดลำตัวลงครึ่งหนึ่ง เข่าข้างหนึ่งตั้งอยู่บนพื้น ตบไปที่หลังของตัวเอง “ขึ้นมาสิ ลุงอุ้มหนูเอง”

ดวงตาของธีมนต์เป็นประกายด้วยความดีใจ แต่วินาทีต่อมาก็รู้สึกลังเลและกลัวขึ้นเล็กน้อย เขายืนบิดตัวไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

เตชิตเริ่มออกอุบาย “มีเด็กจำนวนมากที่ปีนมาไม่ถึงครึ่งทาง ธีธีน่ะยอดเยี่ยมมากแล้ว ลุงนึกไม่ถึงว่าหนูจะเก่งขนาดนี้ แต่ว่าวิวบนยอดเขาน่ะสวยกว่าตรงนี้มาก ให้ลุงแบกหนูไปดีไหมครับ”

เด็กไม่ว่าจะเล็กแค่ไหน ล้วนแต่มีความเคารพตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้าเขา ธีมนต์คาดหวังว่าจะทำสิ่งที่ดีที่สุดเสมอ เตชิตมองออก และได้ให้กำลังใจ อย่างไรก็ตามความกล้าแกร่งนี้ดูเหมือนจะเป็นความท้าทายอย่างหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้มีบุคลิคที่เป็นมิตรมากนัก เลยทำให้เด็กอาจจะไม่กล้าเข้าใกล้

ธีมนต์เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ก็พยักหน้า “ถ้างั้นก็ได้ครับ”

นัชชาเห็นตุ๊กตาตัวน้อยไต่ขึ้นบนหลังเตชิต ใจก็อดกังวลไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ คุณแบกเขาไปก็ไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า”

“แต่ว่า…”

“ไม่เชื่อผมหรอ” ขณะที่พูด ชายคนนั้นก็ได้แบกเด็กน้อยขึ้นหลังไปแล้ว เขาออกกำลังกายอยู่สม่ำเสมอ ร่างกายกำยำเหมือนกับเสือดาว มีน้ำหนักในเวลานี้ เส้นกล้ามเนื้อบนร่างกายเห็นได้ชัดเจน “ผมไหวไม่ไหว คุณไม่รู้หรือยังไง”

คำพูดมาถึงปากนัชชาก็หยุดในทันที ชายคนนี้เก่งเรื่องนี้ที่สุดเรื่องบุกป่าฝ่าดง อ๊ะ จะกลับลำคำพูดยังไงดี

อย่างไรก็ตามเตชิตก็ได้พิสูจน์พลังของตนเอง จากกลางเขาแบกเด็กขึ้นไปถึงยอดเขาได้ ระหว่างทางหยุดพักสองรอบ เมื่อเกือบถึงยอดเขา เขาก็วางเด็กลง “อีกนิดเดียวก็จะถึงยอดเขาแล้ว ธีธีปีนขึ้นไปเองไหมครับ”

ระหว่างที่ธีมนต์ถูกแบกตลอดระยะที่ผ่านมานี้ก็ได้พักผ่อนจนเพียงพอแล้ว เขาพยักหน้า “ครับ!”

เตชิตยิ้มอย่างสบายๆ กำลังจะยืดตัวขึ้นตรงแต่ก็ถูกเด็กดึงแขนเอาไว้ เขางงงวยคิดว่ามีเรื่องอะไรหรือไม่ “ว่าไงครับ”