ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 396

ตอนที่396 ในทะเลแห่งดอกไม้

ไม่ว่าจะโอเคหรือไม่โอเคแต่เป็นเช่นนี้แล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนได้ในเวลาอันสั้น

ตรัณขึ้นไปด้านบนเพื่อที่จะหารืออีกสองสามเรื่องเกี่ยวกับเรื่องการจัดงาน เขาเห็นเตชิตยืนอยู่หน้ากระจกไม่ขยับเคลื่อนไหว

ในที่สุดก็ทนไม่ไหวเอ่ยปากถามออกไป “ประธานเตชิต คุณตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือครับ”

“ไร้สาระ!” เตชิตไม่ได้ปกปิดและยอมรับมัน “สั่นขนาดนี้ไม่ตื่นเต้นได้ยังไง!”

“คุณให้ความสำคัญกับคุณนัชชามาก”

ให้ความสำคัญรึ?

เตชิตตกใจเล็กน้อย คิดทบทวนว่าอารมณ์ทั้งหมดที่เขาเป็นอยู่ก็เพราะหญิงสาวตัวเล็กๆบ้านๆคนนี้ สายตาของเขาก็อ่อนโยนขึ้น “ไม่มีทางเลือก ผู้หญิงนี่ยุ่งยากจริงๆ”

ปากพูดอย่างไม่เต็มใจ แต่ถ้าหากว่าไม่เต็มใจจริงๆแล้วล่ะก็ จะมีความคิดริเริ่มที่จะทำสิ่งนี้เพื่อเธอได้อย่างไรกัน

เมื่อเห็นว่าเวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว ตรัณเตือนสติชายที่ตื่นเต้นจนเกือบจะลืมเวลา “คุณเตชิต คุณไปควรเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วนะครับ”

เตชิตเลยนึกขึ้นมาได้ หลังจากได้ฟังประโยคนั้นเขาก็รีบร้อนลงบันไดไป

เขาแต่งชุดสูทสีเทาเข้ม แตกต่างจากเสื้อโค้ทปกติ เพิ่มเสื้อกั๊กตรงกลาง สอดรับกับรูปร่างที่เห็นกล้ามเนื้อบริเวณเอวและหน้าอก กางเกงสแล็คยาวถึงข้อเท้า จับคู่กับรองเท้าสีกาแฟเข้ม ด้วยความสงบและท่าทีที่สง่างาม ดูราวกับเป็นเจ้าชายอย่างนั้น

เมื่อเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกไป ทีมงานจำนวนไม่น้อยก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองกันยกใหญ่ ช่างดูมีราคาและน่ามองยิ่งนัก

ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะถูกจัดวางอยู่ที่ไหนก็เป็นสินค้าคุณภาพสูง ไม่สามารถละสายตาได้ แค่ช่วงขาและเอวก็ทำให้ผู้หญิงหลงใหลได้แล้ว

“หล่อมาก!” ผู้หญิงที่กำลังจะถูกขอแต่งงานนั้นน่าอิจฉามาก นี่คือที่สุดของกาแล็กซี่! พนักงานหญิงต่างพากันกระซิบกระซาบด้วยความริษยาและความตื่นเต้นก็ไม่สามารถซ่อนจากน้ำเสียงได้

อีกคนถึงแม้จะตื่นเต้นเล็กน้อย แต่เมื่อมีวัยวุฒิมากขึ้นก็สามารถรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ได้ “เสียงซุบซิบ ฟังแล้วเหมือนโดนนินทา”

แต่มันไม่สำคัญในสายตาเตชิต ความกังวลทั้งหมดของเขาอยู่ที่การสารภาพทั้งหมดต่อหญิงสาวในคืนนี้ เรื่องอื่นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา

เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไป ฉากถูกปิดและทุกอย่างพร้อมแล้ว เตชิตหาโทรศัพท์และกดเบอร์ของนัชชาเพื่อโทรหา

ในสายได้ยินเสียง ตู๊ด ตู๊ด เขาฟังไปใจก็เต้นตึกตัก รอสักสองสามวินาทีก็ได้ยินเสียงที่ชัดเจนพูดขึ้นมา

“ฮัลโหล”

ธีมนต์นั่นเอง

ชายแก่หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ “ธีมนต์ แม่ล่ะ”

“ไม่อยู่ในห้องครัว กำลังปอกผลไม้ให้ผมครับ” ตุ๊กตาน้อยตอบอย่างฉะฉาน เมื่อพูดก็หันไปมองทางห้องครัวด้วย แน่นอนว่ากำลังมองหาว่านัชชาอยู่ที่ตรงไหน

เตชิตถอนหายใจ “คนดี เอาโทรศัพท์ไปให้แม่หน่อยนะครับ ลุงมีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”

“อ้อ ครับ รอสักครู่นะครับ”

“ไม่รีบครับ”

ตามมาด้วยเสียงเด็กวิ่งดังเข้ามาในไมโครโฟน “ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง” จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่บอกกล่าวคู่สนทนา “แม่ครับ สายจากคุณลุง บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”

“คุณลุงรึ คุณลุงไหนล่ะ”

“เตชิต!”

นัชชาเช็ดน้ำในมือให้สะอาดและรับโทรศัพท์มา “ฮัลโหล คุณหาฉันหรอคะ”

“คุณอยู่บ้านกับลูกใช่ไหม”

“อื้อ นอนหลับไปเพิ่งจะตื่นมาสักพักค่ะ”

“ทานข้าวรึยัง”

นัชชามองไปยังห้องครัวที่สะอาดหมดจด “ยังค่ะ น้ารินบอกว่าคุณให้หล่อนไปพักร้อน ฉันกำลังเตรียมตัวที่จะทำอาหาร….”

“ไม่ต้องแล้ว” เตชิตขัดจังหวะเธอ กลัวว่าจะไม่ทัน ในใจก็กลัวว่าจะทำพิรุธ “ผมจองร้านอาหารไว้แล้ว เดี๋ยวให้คนขับรถไปรับคุณ”

นัชชาเงยหน้าขึ้นมองเวลา จะหกโมงครึ่งแล้ว “ไม่ต้องหรอกค่ะ วันนี้ไปปีนเขามาเหนื่อยมากแล้ว คุณก็ยังไม่ได้พักผ่อนเลย ทานที่บ้านสบายๆก็พอ”

“ไม่ได้ลำบากอะไร ร้านอาหารก็จองเอาไว้แล้ว คุณรอคนขับรถไปรับก็แล้วกัน” ในตอนท้ายดูเหมือนเขากลัวว่าเธอจะปฏิเสธ ลำคอของผู้ชายทำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย “ได้ยินแล้วใช่ไหม”

“อย่างนั้นก็ได้ ฉันเก็บของนิดหน่อยก่อน”

“ในห้องแต่งตัวมีเสื้อผ้าชุดใหม่อยู่ เพิ่งจะซื้อมา คุณเลือกตัวที่คุณชอบนะ” เขาสังเกตเห็นว่าชุดที่เธอใส่วันนี้ยังเป็นชุดเมื่อวาน เมื่อพูดจบเขาก็วางสาย “เดี๋ยวเจอกัน”

นัชชาถอดผ้ากันเปื้อนออกและทำตาที่เขาบอก เธอเดินเข้าไปในห้องเสื้อผ้าชั้นบนและเห็นครึ่งหนึ่งของตู้เสื้อผ้าทั้งสามฝั่งเต็มไปด้วยเสื้อผ้าผู้หญิง อีกสามด้านเป็นเสื้อผ้าของเขา นัชชามองไม่ได้มองอะไรมาก หยิบมั่วๆได้ชุดกระโปรงยาวมาตัวหนึ่งยาวถึงข้อเข่า ร่างกายเธอค่อนข้างจะบอบบาง สวมกระโปรงตัวนี้แล้วก็ยังหลวมอยู่เล็กน้อย

เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ผ่านไปไม่กี่นาที นัชชาก็ได้รับสายจากคนขับรถบอกว่ามาถึงแล้ว เธอตกใจและสงสัยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ทำไมมาถึงเร็วเช่นนี้

เธอไม่รอรี พาธีมนต์ออกไป หลังจากขึ้นรถแล้วจึงได้รู้ว่า “คนขับรถ” ที่ว่านั้นคือตรัณนั่นเอง

หลังจากที่กลับถึงเมืองJ ทั้งคู่ได้พบกันแล้วครั้งหนึ่ง ยังกล่าวอำลากันอย่างเร่งด่วน นัชชาตกใจเล็กน้อย “เธอเองหรอ”

ตรัณเปิดประตูให้เธออย่างสุภาพและเป็นกันเอง “คุณนัชชา ขึ้นรถเถอะครับ”

ระหว่างทาง นัชชาและตรัณก็พูดคุยกัน เขาไม่ได้ถามว่าระหว่างห้าปีนี้เธอไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร และไม่ได้ถามเรื่องเกี่ยวกับเด็ก แต่กลับบอกกับเธอว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมานั้นได้เกิดเรื่องที่น่าสนใจขึ้นบ้าง ทำให้บรรยากาศนั้นค่อนข้างผ่อนคลาย

ตรัณจ้องมองที่กระจกหลัง บังเอิญเห็นใบหน้าที่ซีดเล็กของธีมนต์ ในใจก็รู้สึกดีใจกับคนทั้งคู่ “ไม่น่าแปลกใจที่ใครก็ว่าลูกชายจะเหมือนแม่ เหมือนแม่มากกว่าหน่อยจริงๆ!”

เมื่อได้ยิน นัชชาก็หันตัวไปมองหน้าธีมนต์ชัดๆ ที่จริงก็เหมือนเธอมากกว่านิดหน่อยไม่ผิด แต่ถ้ามองอย่างละเอียดแล้ว ก็จะเห็นว่าตาและคิ้วนั้นเหมือนกับเตชิตมาก ความเป็นจริงแล้วตอนที่เขายิ้มแล้วองศามุมปากที่ยกขึ้นมานั้น เหมือนกับคนคนนั้นมาก รายละเอียดนี้ค้นพบได้จากการสังเกตเท่านั้น

คุยกันตลอดทาง อยู่ๆก็ถึงที่หมายโดยไม่ทันรู้ตัว เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถก็เห็นร้านอาหารที่สวยงาม นัชชาปลดเข็มขัดนิรภัยออก เธอรู้สึกแปลกเล็กน้อย

วันนี้ใช้พละกำลังไปมาก วันนี้เขายังมีแรงที่จะตระเตรียมดินเนอร์ที่โรแมนติกอีกหรือนี่

ระหว่างที่เธอคิดพิจารณาอยู่นั้นตรัณก็ได้เปิดประตูออกให้ “คุณนัชชา เชิญข้างในครับ ส่วนเด็กผมจะดูแลให้ครับ”

นัชชาเลิกคิ้วเล็กน้อย “เด็กไม่ได้ไปด้วยกันหรอคะ”

“ไปด้วยกัน แต่ว่าต้องรอสักครู่ครับ ประธานเตชิตบอกว่าให้คุณเข้าไปก่อนครับ”

เขาพูดปิดๆบังๆฟังแล้วดูมีลับลมคมใน แต่ว่ามีเรื่องอะไรปิดบังหรอ ไม่น่าจะใช่เรื่องร้ายแรงอะไร เรื่องนี้เธอค่อนข้างไว้ใจเตชิต

ที่จริงตรงนั้นก็ยังมีคนอื่นอีก ไม่ใช่เขาเพียงคนเดียว ถ้าไม่ยอมให้เด็กไป นั่นก็อาจไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน ไม่น่าจะต้องกังวลอะไรมาก

เมื่อนัชชาคิดถึงข้อนี้ เธอก็ได้แต่เลิกคิ้ว ความจริงแล้วมันเป็นปัญหาเรื่องของการดูแลเด็ก ทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปมากในสองวันนี้ ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้

คิดไม่ตก คิดไม่ตกจริงๆ แต่ว่าถึงตอนนี้ เธอก็ไม่ได้ปิดกั้นมาก เธอก้มหัวมองตุ๊กตาน้อย “ธีธี หนูไปกับคุณลุงก่อน อีกครู่ค่อยตามมาหาแม่ ได้ไหมครับ”

ธีมนต์ไม่มีปัญหาอะไรเลย เขาถูกดึงดูดด้วยไฟ LED หน้าร้าน “แม่วางใจเถอะครับ!”

นัชชายืดตัวขึ้น มองไปทางตรัณ “รบกวนคุณด้วย ฟ้ามืดแล้ว อย่าเดินไปไกล ถ้ามีเรื่องอะไรรีบโทรบอกฉันนะคะ”

“คุณวางใจได้ครับ”

นัชชาหันกลับมาและเดินไปที่ประตูร้านอาหาร เธอเดินไปไม่กี่ก้าวเต็มไปด้วยความคิด ใจไม่สามารถสงบได้ เดินไปถึงประตูอย่างยากลำบาก มือของเธอเอื้อมออกไปเพื่อดันที่ประตู เมื่อผลักประตูออกเธอก็ได้แต่ตกตะลึง

ชั้นหนึ่งทั้งหมดไม่ได้มีรูปลักษณ์ของร้านอาหาร แต่เต็มไปด้วยทะเลดอกไม้….