ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 396

ตอนที่396 ในทะเลแห่งดอกไม้

ไม่ว่าจะโอเคหรือไม่โอเคแต่เป็นเช่นนี้แล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนได้ในเวลาอันสั้น

ตรัณขึ้นไปด้านบนเพื่อที่จะหารืออีกสองสามเรื่องเกี่ยวกับเรื่องการจัดงาน เขาเห็นเตชิตยืนอยู่หน้ากระจกไม่ขยับเคลื่อนไหว

ในที่สุดก็ทนไม่ไหวเอ่ยปากถามออกไป “ประธานเตชิต คุณตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือครับ”

“ไร้สาระ!” เตชิตไม่ได้ปกปิดและยอมรับมัน “สั่นขนาดนี้ไม่ตื่นเต้นได้ยังไง!”

“คุณให้ความสำคัญกับคุณนัชชามาก”

ให้ความสำคัญรึ?

เตชิตตกใจเล็กน้อย คิดทบทวนว่าอารมณ์ทั้งหมดที่เขาเป็นอยู่ก็เพราะหญิงสาวตัวเล็กๆบ้านๆคนนี้ สายตาของเขาก็อ่อนโยนขึ้น “ไม่มีทางเลือก ผู้หญิงนี่ยุ่งยากจริงๆ”

ปากพูดอย่างไม่เต็มใจ แต่ถ้าหากว่าไม่เต็มใจจริงๆแล้วล่ะก็ จะมีความคิดริเริ่มที่จะทำสิ่งนี้เพื่อเธอได้อย่างไรกัน

เมื่อเห็นว่าเวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว ตรัณเตือนสติชายที่ตื่นเต้นจนเกือบจะลืมเวลา “คุณเตชิต คุณไปควรเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วนะครับ”

เตชิตเลยนึกขึ้นมาได้ หลังจากได้ฟังประโยคนั้นเขาก็รีบร้อนลงบันไดไป

เขาแต่งชุดสูทสีเทาเข้ม แตกต่างจากเสื้อโค้ทปกติ เพิ่มเสื้อกั๊กตรงกลาง สอดรับกับรูปร่างที่เห็นกล้ามเนื้อบริเวณเอวและหน้าอก กางเกงสแล็คยาวถึงข้อเท้า จับคู่กับรองเท้าสีกาแฟเข้ม ด้วยความสงบและท่าทีที่สง่างาม ดูราวกับเป็นเจ้าชายอย่างนั้น

เมื่อเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกไป ทีมงานจำนวนไม่น้อยก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองกันยกใหญ่ ช่างดูมีราคาและน่ามองยิ่งนัก

ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะถูกจัดวางอยู่ที่ไหนก็เป็นสินค้าคุณภาพสูง ไม่สามารถละสายตาได้ แค่ช่วงขาและเอวก็ทำให้ผู้หญิงหลงใหลได้แล้ว

“หล่อมาก!” ผู้หญิงที่กำลังจะถูกขอแต่งงานนั้นน่าอิจฉามาก นี่คือที่สุดของกาแล็กซี่! พนักงานหญิงต่างพากันกระซิบกระซาบด้วยความริษยาและความตื่นเต้นก็ไม่สามารถซ่อนจากน้ำเสียงได้

อีกคนถึงแม้จะตื่นเต้นเล็กน้อย แต่เมื่อมีวัยวุฒิมากขึ้นก็สามารถรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ได้ “เสียงซุบซิบ ฟังแล้วเหมือนโดนนินทา”

แต่มันไม่สำคัญในสายตาเตชิต ความกังวลทั้งหมดของเขาอยู่ที่การสารภาพทั้งหมดต่อหญิงสาวในคืนนี้ เรื่องอื่นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา

เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไป ฉากถูกปิดและทุกอย่างพร้อมแล้ว เตชิตหาโทรศัพท์และกดเบอร์ของนัชชาเพื่อโทรหา

ในสายได้ยินเสียง ตู๊ด ตู๊ด เขาฟังไปใจก็เต้นตึกตัก รอสักสองสามวินาทีก็ได้ยินเสียงที่ชัดเจนพูดขึ้นมา

“ฮัลโหล”

ธีมนต์นั่นเอง

ชายแก่หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ “ธีมนต์ แม่ล่ะ”

“ไม่อยู่ในห้องครัว กำลังปอกผลไม้ให้ผมครับ” ตุ๊กตาน้อยตอบอย่างฉะฉาน เมื่อพูดก็หันไปมองทางห้องครัวด้วย แน่นอนว่ากำลังมองหาว่านัชชาอยู่ที่ตรงไหน

เตชิตถอนหายใจ “คนดี เอาโทรศัพท์ไปให้แม่หน่อยนะครับ ลุงมีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”

“อ้อ ครับ รอสักครู่นะครับ”

“ไม่รีบครับ”

ตามมาด้วยเสียงเด็กวิ่งดังเข้ามาในไมโครโฟน “ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง” จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่บอกกล่าวคู่สนทนา “แม่ครับ สายจากคุณลุง บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”

“คุณลุงรึ คุณลุงไหนล่ะ”

“เตชิต!”

นัชชาเช็ดน้ำในมือให้สะอาดและรับโทรศัพท์มา “ฮัลโหล คุณหาฉันหรอคะ”