ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 404

ตอนที่404 คุณต้องการที่จะครอบครองแม่ใช่หรือไม่

เตชิตพาธีมนต์ไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตส่งออกที่อยู่ไม่ไกลจากที่พัก ก่อนหน้านี้ทั้งสองทะเลาะกันที่บ้านเรื่องของนัชชา หากว่าเตชิตไม่ได้ดึงหน้าเขามาขอร้องแล้วล่ะก็ ไม่ว่ายังไงธีมนต์ก็ไม่ยอมออกมากับเขา

“ดูสิว่าชอบทานอะไร หนูเลือกเองได้เลย” เตชิตมองดูผักสด เขาเอนกายเข้าไปถามอย่างอดทน

แต่เดิมเป็นคำถามที่โอเคมาก แต่ว่าวันนี้ธีมนต์กลับไม่ได้ว่าง่ายเหมือนเช่นปรกติ เขายกฝ่ามือขึ้น จงใจทำหน้าจริงจังอยู่เจ็ดแปดส่วน

“ผมชอบทานอะไร คุณลุงไม่ทราบหรือยังไงครับ”

ประโยคนี้ เหมือนต้องการที่จะยั่วโมโหเตชิต

เขาไม่ได้คาดหวังว่าธีมนต์จะพูดเช่นนั้น ยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกมีความสุขเล็กน้อย การที่เด็กพูดกับเขาเช่นนี้แสดงว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเริ่มแน่นแฟ้นขึ้นอีกนิดแล้ว ปฏิบัติต่อเขาในฐานะคนใกล้ชิด

ทันใดชายคนนั้นก็รู้สึกดี ไม่ว่าเราจะรักการกินหรือไม่ พยายามลีกเลี่ยงสิ่งที่เขาไม่ชอบทาน หยิบทุกอย่างมาอย่างละนิดละหน่อย

ธีมนต์มองไปที่รถเข็นสินค้าที่ค่อยๆเต็มขึ้นเรื่อยๆ ปากน้อยๆก็ค่อยๆเผยอขึ้น ความโกรธในใจก็ค่อยๆลดลง

พ่อและลูกชายเดินไปถึงบริเวณที่ขายของทานเล่น ความจริงแล้วเป็นแค่ทางผ่าน แต่สายตาของธีมนต์กลับไม่ยอมละจากบางสิ่ง ขาก็ไม่ขยับ เป็นไปไม่ได้ที่เตชิตจะไม่สังเกตเห็น เขาจึงต้องหยุดและถามว่า “อยากทานหรอ”

“อยากทานคุ๊กกี้ช็อกโกแลตครับ”

“แม่เธอบอกว่าไม่ได้นะ”

“แต่ครั้งที่แล้วแม่เคยสัญญาว่าอีกสองวันจะซื้อให้”

“ตอนนี้ยังไม่สองวันเลย”

ธีมนต์คิดแล้วคิดอีก ดูเหมือนว่าจะจริงเช่นนั้น เขาวางคุกกี้ในมือลงอย่างไม่เต็มใจกลับไปที่แผงขายสินค้า ดวงตาคู่โตเต็มไปด้วยความเสียดาย “...อ๊ะ งั้นก็ได้”

แม้ว่าปกติแล้วเตชิตจะทำตัวเป็นพ่อที่มีเหตุมีผล แต่ในใจแล้วกลับเป็นทาสของลูกชายโดยสมบูรณ์ เมื่อเห็นว่าธีมนต์ต้องการที่จะยอมแพ้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน

แต่ปากก็ยังพูดไป “ซื้อให้เธอก็ได้ แต่ว่าต้องสัญญาก่อนนะ ลุงมีเงื่อนไขข้อหนึ่ง”

ฟังแล้วก็รู้สึกมีความหวัง ธีมนต์รีบถามขึ้นทันที “อะไรครับ”

“อีกหน่อยต้องเข้านอนเอง ช่วยเหลือตัวเอง ตอนเช้าก็เหมือนกัน ทำได้ไหมล่ะ”

สิ่งที่เขาคิดก็คือ ตราบใดที่เขาได้กินคุกกี้ช็อกโกแลต เงื่อนไขอะไรก็สามารถตกลงกันได้

แต่เมื่อเตชิตพูดคำขอของเขาออกมา ธีมนต์กลับรู้สึกลังเล

นี่ไม่ใช่เพื่อใครอื่น นี่คือการปล่อยให้เขาพาแม่ออกไปข้างนอกตอนกลางคืน ราคาของคุกกี้ช็อกโกแลตนี้สูงไปซะแล้ว

ตุ๊กตาน้อยยักไหล่ของเขาทันที “คุณไม่ยอมให้ผมนอนกับแม่ เพราะว่าคุณต้องการครอบครองแม่ไว้ใช่หรือไม่”

เตชิตไม่ได้ตอบตรงๆ แต่พูดเลี่ยงๆไป “ความจริงแล้วแม่ของเธออยากให้เธอเข้านอนด้วยตัวเอง เธอก็เกือบจะห้าขวบแล้วนะ ไม่ได้เป็นเด็กน้อยแล้ว ถ้าตอนนี้ยังนอนเองไม่ได้ อีกหน่อยจะปกป้องแม่ของเธอได้อย่างไร”

ธีมนต์รู้สึกพูดไม่ออก เขายังรู้สึกว่า ยังไม่สามารถยอมรับได้ในขณะนี้

เตชิตเห็นในแววตาแล้วว่าเป็นไปไม่ได้ เขาจึงเปลี่ยนเป็นกลยุทธ์ที่อ่อนโยนกว่านี้ “เธอลองคิดดูนะ ความจริงแล้วแม่ของเธอก็คิดจะทำเช่นนี้อยู่แล้ว ให้เธอเข้านอนเองทั้งตอนเช้าและตอนกลางคืน แต่แทนที่จะรอให้เป็นเช่นนี้ ถ้าเธอรับปากลุงตอนนี้ก็ยังจะได้กินคุกกี้ช็อกโกแลตอีกด้วย”

คนที่มีเหตุมีผลก็จะรู้คำพูดเช่นนี้มีข้อกังขาอยู่ แต่ว่าสำหรับเด็กสี่ขวบแล้ว เมื่อได้ฟังก็ติดกับเขาในทันที

โดยเฉพาะธีมนต์ผู้ซึ่งต้องการทานคุกกี้ช็อกโกแลตอยู่แล้วเป็นทุนเดิม นี่เป็นแรงจูงใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด