ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 405

ตอนที่405 บอกให้ชัดว่าคุณเป็นผู้หญิงของใคร

คำพูดเช่นนี้เมื่อเป็นชนุดมที่เป็นคนพูด อย่าว่าแต่เป็นปี แม้แต่ในห้าปีก็นับได้น้อยครั้งมาก ปฏิกิริยาแรกหลังจากนัชชาได้ยินก็คือ เขาเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า

มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า

เธออดไม่ได้ที่จะกังวล “ชนุดม คุณเป็นอะไรรึเปล่า”

ผู้ชายคนนี้เป็นบุคคลที่สำคัญมากสำหรับนัชชาและธีมนต์ นัชชาเคยคิดว่า ถ้าหากว่าเธอไม่ได้พบกับเตชิตคนที่ทำให้เธอลืมไม่ลงคนนี้ บางทีเธออาจจะตกหลุมรักเขาก็เป็นได้

แต่ว่าโลกนี้มันช่างไร้เหตุผล ไม่มีคำว่า “ถ้าเกิดว่า” ไม่มีคำว่า “บางทีอาจจะ”

เป็นอย่างไรบ้าง

สายตาของชายคนนั้นทอดลงบนตึกอาคารด้านล้านซึ่งมองเห็นเป็นเพียงจุดดำๆมากมาย เขาได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อหักห้ามใจ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร”

ทุกวันคิดถึงเธออยู่เสมอ เมื่อเห็นแก้วน้ำที่เธอใช้ก็คิดถึง เมื่อเห็นอาหารที่เธอชอบทานก็คิดถึง แม้แต่ได้ยินคำที่ฟังดูแล้วคล้ายชื่อเธอก็ยังคิดถึง

แน่นอนว่าก่อนหน้านี้เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่อังกฤษเป็นเวลาห้าปี ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์หรือว่าวันหยุดเทศกาลถึงจะมีเวลาใช้ชีวิตด้วยกัน เขาไม่เคยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนเช่นตอนนี้

เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนป่วย ป่วยจนเกินจะเยียวยา

นัชชาฟังเสียงของเขาดูเหมือนไม่มีอะไร ในใจยิ่งกลับกังวล “ไม่สบายรึเปล่า หรือว่าเพราะเรื่องงาน”

ไม่ใช่

ไม่เรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องสุขภาพ มีแค่เรื่องเธอเท่านั้น

ชนุดมคิดอยู่เงียบๆ ยากที่จะพูดประโยคนี้ เขาไม่รู้วิธีแสดงความรู้สึกของเขา แต่เขามั่นใจมากว่าเขากำลังจะเสียเธอไป

ความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ระหว่างเขาและเตชิตก็คือ ในความรู้สึกอีกครั้ง เขาเป็นคนที่มั่นใจในตนเองสูง แต่ชายคนนั้นกลับไม่เคยจะมีความมั่นใจต่อความรู้สึกที่เธอมีให้จนต้องพยายามเก็บเธอเอาไว้เป็นเชลยอยู่รอบๆตัวเขา

สำหรับนัชชาแล้ว เธอรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ ไม่มีความกล้าที่จะเผชิญกับการเริ่มต้นใหม่ สิ่งที่เธอต้องการก็คือเมื่อเธอรู้สึกลังเล แล้วได้รับความเด็ดเดี่ยวจากอีกฝ่ายหนึ่ง แทนที่จะรอให้เธอตัดสินใจด้วยตัวเอง

การกลับไปที่เมือง J คือความผิดพลาด การปล่อยให้เธอติดต่อกับชายคนนั้นยิ่งเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง

แค่เสียดาย เขารู้ว่ามันสายเกินไปแล้ว

และคำสารภาพนี้ ที่จริงแล้วเขาต้องการขอโทษตัวเอง ทันใดนั้นเขาก็ไม่สามารถทนพูดต่อไปได้ “เดี๋ยวผมมีประชุม ไว้ดึกๆค่อยคุยกัน”

นัชชาอ้าปากค้าง ยังต้องการที่จะถามอะไรต่อแต่ว่าไม่ทันแล้ว ทำได้แค่รีบพูดก่อนที่เขาจะวางสาย “ดูแลตัวเองดีๆนะคะ อีกสองวันฉันจะกลับไป”

การตอบสนองต่อเธอ กลับกลายเป็นเสียงสายโทรศัพท์ไม่ว่าง

เขาวางไปแล้ว

นัชชาขมวดคิ้ว ดูโทรศัพท์ที่อยู่ในมือเห็นหน้าจอเป็นสีดำ ในใจมีความกังวลอยู่บ้าง

“แกร๊ก”

ที่ด้านหลัง ประตูคลายเกลียวออกจากทางด้านนอก เมื่อหันมาก็เห็นชายคนนั้นก้าวเท้าเข้ามา “ผมทำโจ๊กไว้ ลงไปทานสิ”

นัชชามองเขา หูยังดังก้องไปด้วยคำพูดของชนุดม

เตชิตเดินไปถึงข้างหน้าเธอ มองไปที่สีหน้าท่าทางของเธอ เขาใช้ฝ่ามือใหญ่ของเขาเขย่าเธอ “คุณคิดอะไรอยู่ ทำไมเหม่ออย่างนี้”