ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 406

ตอนที่406 อยากผลักคุณให้ล้มลง

ธีมนต์นั่งรออยู่ที่โซฟาเป็นเวลานาน เขาพาตัวเองไปล้างมือก่อนที่พ่อกับแม่จะลงมาข้างล่าง และรีบวิ่งไปนั่งที่ห้องอาหารเป็นอย่างดี เขานั่งรอจนกว่าผู้ใหญ่จะเริ่มรับประทานอาหาร ตนเองถึงจะเริ่มรับประทานได้อย่างเด็กที่รู้ความ

นัชชาและเตชิตเถียงกันอยู่ด้านบนสองสามประโยค แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องร้ายแรงแต่ก็มีผลกับอารมณ์ นัชชารู้สึกเบื่อหน่าย เตชิตก็งอน

ทั้งคู่ไม่พูดกัน ความจริงแล้วในห้องอาหารควรมีสีสันของความมีชีวิตชีวาและความคึกคัก

ธีมนต์มองไปมาระหว่างคนทั้งคู่ด้วยดวงตากลมโต เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ชอบกลนี้ เขาเอ่ยปากเพื่อไกล่เกลี่ย “โจ๊กนี้อร่อยดีนะครับ”

เตชิตเหลือบมองไปที่ชามของลูกชายแว๊บหนึ่ง “ถ้าชอบก็ทานเยอะหน่อยนะ ทานเยอะๆจะได้สูงเหมือนพ่อ”

ตุ๊กตาน้อยมองด้วยตากลมโต “แม่ผมก็สูงเหมือนกันนะ”

นัชชาถูกลูกชายแซวก็หัวเราะแห้งๆขึ้นสองครั้ง “ลูกเป็นผู้ชาย ต้องสูงกว่าแม่หน่อยถึงจะดี”

การสนทนานั้นก็จบลงอย่างรวดเร็ว ธีมนต์เลียช้อน เมื่อเห็นว่าพ่อและแม่อยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดีไม่มีความอยากที่จะพูดคุย เขาก็เลยเงียบและไม่พยายามพูดอีกต่อไป

ก่อนที่จะทานอาหารเสร็จ ไม่มีการสื่อสารใดๆระหว่างคนทั้งสอง

น้ารินไม่อยู่ นานๆครั้งที่เตชิตจะเข้าครัว นัชชาก็รู้สึกละอายที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย เธอรีบนำจานชามเข้าไปวางในอ่างล้างจานอย่างกระตือรือร้น

จำนวนจานชามมีไม่มาก ไม่อยากใช้เครื่องล้างจาน เธอจึงเปิดก๊อกน้ำ ใช้ฟองน้ำและน้ำยาล้างจานเพื่อล้าง

เสียงน้ำไหลกระทบหูอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทันใดนั้นที่ประตูห้องครัวก็มีเงาร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ ห้องครัวเปิดอยู่ครึ่งๆกลางๆ ไม่ถือว่าเล็ก แต่นัชชากลับรู้สึกว่าคนคนนี้น่าจะยืนเถิบไปหน่อย ที่ว่างมันมีไม่มาก

เธอเปิดม่านบังแดดขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอเห็นคนคนนั้นหยิบน้ำแข็งในตู้เย็นแล้วใส่ลงไปในแก้วน้ำหลังจากนั้นก็หันมามองที่เธอ

เมื่อเธอรู้ว่าถูกมองก็รีบชักสายตากลับในทันที หูของเธอแดงขึ้น “คุณ คุณเข้ามาทำไม”

เตชิตไม่ได้เยาะเย้ยเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอยังโมโหเธออยู่ เสียงหนักแน่น “ตอนบ่ายออกไปกับผมหน่อย”

มีเรื่องอะไร

นัชชาใส่ชามใบสุดท้ายที่เพิ่งล้างเสร็จลงในเครื่องอบ “ไปไหนคะ”

“โรงเรียน” เขาดื่มน้ำเข้าไปหนึ่งอึก ริมฝีปากบางๆอยู่ที่ปากแก้ว และเงยหน้าขึ้นมอง ลูกกระเดือกขึ้นลงสองสามครั้ง ช่างเป็นภาพการดื่มน้ำที่น่าจดจำ “จะไปดูโรงเรียนอนุบาลให้ธีมนต์”

ตั้งแต่กลับประเทศมาจนถึงตอนนี้ส่วนมากธีมนต์อยู่แต่ในบ้าน ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนก็ได้ก้าวไปข้างหน้าแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้เด็กอยู่เฉยๆ

นัชชายังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่ว่า….

“เร็วไปรึเปล่าคะ”

เร็วไปรึ

เตชิตวางแก้วน้ำไว้ที่ด้านหนึ่งของเคาน์เตอร์ “เด็กไม่ไปโรงเรียนวันวันเอาแต่เล่น วันหนึ่งก็เสียไปเปล่าๆ เร็วหรอ”

นี่เป็นเพียงข้อแก้ตัวของเธอ