ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 412

ตอนที่412มาให้ฉันดูหน่อยสิหน้าแดงหรือเปล่า

เตชิตอุ้มธีมนต์ขึ้นรถคาดเข็มขัดนิรภัยให้ไม่เห็นเด็กน้อยพูดอะไรเลยพูดกับเด็กน้อยอย่างอดทนว่า"ควรพูดว่ายังไง?"

สีหน้าของธีมนต์รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย“ขอบคุณครับคุณลุง”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว"เรียกฉันว่าลุงหรอ?"

ผู้ชายสองคนผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งอากาศที่วนเวียนระหว่างพวกเขาซับซ้อนแต่ใบหน้าที่ดื้อรั้นของทั้งสองนั้นคล้ายกันมาก

ดวงตาทั้งสี่จ้องกันอยู่พักหนึ่งธีมนต์แพ้ราบคาบดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจแท้จริงแล้วเขาอายพลางพูดว่า"ขอบคุณครับพ่อ"

เตชิตถึงจะรู้สึกพอใจยิ้มพลางลูบหัวเด็กน้อย"เด็กดี"

ในที่สุดก็เรียกพ่อห้ามเปลี่ยนกลับเชียวไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะได้ยินอีกเมื่อไร

เตชิตปิดประตูรถเห็นนัชชาถือกล่องอาหารอยู่ในมือเลยรับจากมือของเธอ"ข้างในนี้เป็นอะไรหรอ?"

"เกี๊ยว"

"แม่ให้ฉันมา"

"ท่านบอกว่าเอามาให้คุณลองทานดู"

ทันทีที่พูดจบเท้าของเขาที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้าก็หยุดชะงัก"อะไรนะ?"

"แม่บอกว่าให้คุณลองชิมดู"นัชชาพูดออกมาเสียงเบาๆนึกถึงการกระทำของณัชชนม์อย่าพูดแต่เตชิตเลยแม้แต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นใจมาก"คุณทานอะไรมาหรือยัง?"

ที่จริงก่อนที่จะมารับเธอกับลูกเตชิตและธนัททานที่ร้านอาหารชั้นล่างของบริษัทแล้วตอนนี้ไม่รู้สึกหิวแต่เมื่อเขาได้ยินดังนั้นหิวไม่หิวก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว

เขามองกล่องอาหารในมือแม่ว่าตอนนี้จะดึกมากแล้วแต่ความรู้สึกของเตชิตเหมือนอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าที่สดใสในฤดูใบไม้ผลิตลอดห้าปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับณัชชนม์และเมทนีไม่ดีมาโดยตลอดทั้งสองมองเขาเหมือนเป็นศัตรูไม่ว่าเขาจะส่งอะไรมาให้ทำดีเพื่อแก้ไขเท่าไรพวกเขาก็ไม่รับทั้งสิ้น

แต่ตอนนี้กลับ...

เขาบีบกล่องอาหารแน่นพูดด้วยเสียงแหบ"ขึ้นรถก่อนเถอะ"

นัชชาพยักหน้าและขึ้นไปนั่งในรถ

เตชิตเดินอ้อมไปตรงที่นั่งคนขับเปิดประตูแล้วขึ้นรถตามไปติดๆกล่องอาหารวางอยู่ที่คอนโซลกลางระหว่างคนสองคนระหว่างทางกลับธีมนต์ทนง่วงไม่ไหวนอนหลับไปแล้วกลัวจะเสียงดังรบกวนลูกทั้งสองจึงไม่ค่อยพูดอะไรกัน

รถหยุดที่ประตูของไวโรจน์วิลล่าน้ารินเตรียมรับตั้งแต่ตอนเย็นแล้วเมื่อเห็นพวกเขากลับมาก็รีบวิ่งไปต้อนรับเตชิตอุ้มลูกส่งให้น้ารินส่วนเขาก็หิ้วกล่องอาหารมือหนึ่งอีกมือหนึ่งจูงมือนัชชาเดินตามหลัง

หลังจากเข้าไปในบ้านเขายังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเดินตรงไปห้องอาหารนั่งที่โต๊ะกินข้าวเปิดกล่องอาหารออก

เกี๊ยวไม่ได้แยกกันตัวๆแล้วเวลายิ่งนานก็ยิ่งทำให้ผิวเหนียวติดกันณัชชนม์ใส่มาให้เยอะแยะมีหลายชิ้นที่ติดกันมีอีกสองสามอันที่ไส้เกี๊ยวทะลักออกมาข้างนอกไส้แครอทกับเนื้อแพะไหลออกมาดูแล้วก็ตลกดี

นัชชาเหลือบมองเขาพลางพูดว่า"เดี๋ยวฉันเอาไปอุ่นให้ก่อน"

เธอเอื้อมมือจะไปหยิบกล่องเกี๊ยวแต่เขากั้นไว้"ไม่ต้อง"

วินาทีต่อมาเขาหยิบตะเกียบขึ้นแล้วคีบเกี๊ยวใส่เข้าไปในปากไม่ว่ามันจะร้อนหรือเย็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย"แม่ของเธอฝีมือดีจัง"

ส่วนใหญ่เขาทานอาหารหรูในภัตตาคารน้อยมากที่จะชมเชยใครตอนที่นัชชาถือกล่องเกี๊ยวกลับมาก็ไม่ได้คิดอะไรมากตอนนี้ถึงได้รู่ว่ากล่องเกี๊ยวนี้ทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้าตื้นตันใจได้ขนาดนี้

"เตชิต..."เธอเรียกเขาเสียงเบาเห็นเขากินอะไรได้อย่างเอร็ดอร่อยเป็นครั้งแรก

"บ้านของฉันชอบทำเกี๊ยวทุกเทศกาลเป็นความเคยชินของคนรุ่นก่อนแต่ไม่มีครั้งไหนที่ฉันรู้สึกอร่อย"เขาพูดขึ้นมาเบาๆนึกถึงเกี๊ยวที่ถูกทำในช่วงเทศกาลของที่บ้านไม่ใช่ว่ารสชาติไม่อร่อยและก็ไม่ใช่ว่าเกี๊ยวที่ณัชชนม์ทำจะรสชาติดีเลิศอะไรแต่นั่นเป็นน้ำใจ

มีเพียงไม่กี่คนที่อยากทำอาหารให้เขาทานอย่างจริงใจอาหารบางทีมันก็เป็นเพียงสัญลักษณ์หลายปีที่ผ่านมาเขาเพิ่งจะรู้สึกอบอุ่นในสายสัมพันธ์ทางสายเลือดได้ตอนนี้นี่เอง