ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 420

ตอนที่420แผนการที่ค่อยๆโผล่ออกมา

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จพวกเขาก็อยู่ต่ออีกพักหนึ่งเตชิตบอกว่าช่วงบ่ายเขายังต้องกลับไปที่บริษัทอีกครั้งดูท่าทางนัชชาไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองคนชราทั้งสองก็ไม่ได้รั้งตัวไว้ก่อนที่พวกเขาจะออกมาชายชราพูดว่าชาที่นัชชาซื้อมาไม่เลวนี่หมายความว่าอะไรแน่นอนว่านัชชาเข้าใจ

ระหว่างทางกลับนัชชามองภาพที่สวนทางกันที่นอกหน้าต่างรถไม่ได้พูดอะไร

ชายหนุ่มหันไปมองที่เธอมองเห็นคางแหลมๆกับใบหน้าที่นุ่มนวลหัวใจของเขาก็อ่อนลง"เป็นอะไรเหรอ?"

เมื่อได้ยินนัชชาก็ได้สติก้มหน้ามองไปที่มือที่วางไว้ตรงหน้าตักของตน"ไม่มีอะไรฉันกำลังคิดถึงเรื่องคุณตาคุณยายของคุณอยู่"

ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย"เธอคิดถึงพวกเขาเรื่องอะไร?"

นัชชาอยากจะพูดแต่ก็กลับเงียบไปชั่วครู่สักพักเธอถึงพยายามพูดออกมาประโยคหนึ่ง"เมื่อก่อนฉันคิดว่าพวกเขาไม่ดีเอามากๆแต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว"

มันก็เหมือนคนที่เรารู้สึกว่าเขาแย่มาโดยตลอดแต่สิ่งที่เห็นไม่เหมือนกับสิ่งที่เราคิดไว้ล้มล้างความคิดเก่าของเราเองเลยทำให้สับสนมาก

เตชิตมองเห็นเธอสับสนวุ่นวายใจขนาดนั้นเลยหัวเราะขึ้นมา"ห้วงความคิดของคนมันก็เปลี่ยนแปลงตามสภาพแวดล้อมที่อยู่นั้นล่ะ"

นัชชาพยักหน้า"ตามจริงก็เป็นแบบนั้นแต่ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกว่าในโลกนี้ไม่มีคนที่เลวที่สุดหรือคนที่ดีที่สุดมีแค่คนที่ทำดีกับเราหรือคนที่ทำไม่ดีกับเรา"

อันที่จริงแล้วชายชรานั้นดื้อรั้นมากแต่หลังจากที่เขาเห็นด้วยที่เขาทั้งสองจะอยู่ด้วยกันเธอก็ไม่คิดว่าเขาไม่ดีตรงไหน

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือเล็กๆที่ค่อนข้างเย็นของเธอพูดเสียงทุ้มท่าทีหยอกล้อเธอ"เอาเวลาที่เธอคิดเรื่องพวกนี้มาคิดว่าเราจะไปจดทะเบียนสมรสเมื่อไรดีกว่านะ"

จดทะเบียนสมรส

คำพูดประโยคนี้เข้าหูของนัชชาเธอสลัดมือกลับแต่สลัดไม่ออก"ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่รับปากคุณง่ายๆหรอก"

เขาทั้งสองรู้จักกันมาห้าหกปีอยู่ด้วยกันมานานรักๆเลิกๆกันบ่อยครั้งอย่างเดียวที่ไม่มีคือจดทะเบียนสมรสเมื่อคิดว่าวันนั้นกำลังจะมาถึงหัวใจของนัชชาทั้งตื่นเต้นดีใจจนไม่อาจบรรยายออกมาได้

เตชิตใช้แรงบีบมือเธอนิดๆพ่นลมออกทางจมูก"หึเธอต้องเป็นของฉันไม่ช้าก็เร็ว"

พูดจบเขาก็เบนสายตาไปมองเรือนร่างของเธอในขณะที่นัชชามองเขาอย่างไม่เข้าใจชายหนุ่มก็พูดออกมา"เธอน่ะผอมไปนะต้องกินมากๆหน่อยนะไม่อย่างนั้นไม่เต็มไม้เต็มมือ"

นัชชามองตามสายตาเขาหยุดอยู่ที่หน้าอกของเธอ...

ใบหน้าเล็กๆเปลี่ยนเป็นสีแดงทำตาโตใส่เขาอย่างโกรธๆ"คุณอย่าทะลึ่งสิ!"

"เป็นสามีภรรยากันทะลึ่งตรงไหน?"เขาไม่คิดว่าเป็นอย่างนั้นพลางถามเธอกลับ

นัชชาได้ยินก็หน้าแดง"ใครเป็นภรรยากับคุณ!"

"ไปเจอผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเรียบร้อยแล้วลูกก็มีด้วยกันแล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ?"เตชิตจอดรถที่สี่แยกไฟแดงระหว่างที่รอไฟแดงเขาเอื้อมมือไปหยิกหน้าเนียนๆของเธอ"ทำปากแข็งดีนักนะตอนที่อยู่บนเตียงไม่เห็นปากแข็งแบบนี้เลย"

แม้ว่าในรถจะมีเพียงแค่พวกเขาสองคนแต่ความคิดของนัชชาไม่ได้เปิดกว้างขนาดนั้นเธอขวยเขินตีที่มือของชายหนุ่ม"เตชิตคุณพูดอะไรก็ไม่รู้!"

เมื่อไฟเขียวรถออกตัวเตชิตก็ไม่ได้หยอกล้อกับเธออีกแต่เปลี่ยนเรื่องคุย"เธอจะกลับไปอังกฤษเมื่อไหร่?"

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาค่อนข้างร้อนใจหากเรื่องของที่นั่นยังจัดการไม่เสร็จเธอก็มีโอกาสจะเปลี่ยนใจไปจากเขา

ในช่วงนี้นัชชาวางแผนอยู่"ฉันดูตั๋วเครื่องบินไปอังกฤษวันมะรืนนี้ช่วงบ่ายน่าจะเหมาะสมกว่า"

แน่นอนว่าเขาเห็นด้วย"ฉันจะไปกับเธอถึงเวลาให้ประรมจัดการให้"

"ไม่ต้องหรอก"นัชชาปฏิเสธทันควันในใจเธอคิดมาตั้งนานแล้ว"บินไปกลับคุณจะเหนื่อยเกินไปเดินทางใช้เวลาสิบกว่าชั่วโมงฉันกลับไปเองได้"