ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 419

ตอนที่419ได้รับการยอมรับ

ครึ่งชั่วโมงต่อมารถขับเข้าไปถึงหน้าบ้านตระกูลจิวะพงษ์ก่อนจะลงจากรถนัชชาตื่นเต้นจนเห็นได้ชัดเธอกดปลดล็อคเข็มขัดอยู่เป็นนานถึงได้ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกุมมือเล็กๆของเธอไว้"ไม่ต้องกังวลจะไม่เกิดเรื่องที่จะทำให้ไม่สบายใจหรอกเชื่อผมเถอะ"

หากท่าทีของคนชราทั้งสองยังคงเหมือนเดิมเขาคงไม่พานัชชามายิ่งไปกว่านั้นเขาจะไม่ยอมให้ใครกลั่นแกล้งเธอเป็นอันขาด

"สะใภ้ขี้เหร่ยังไงก็ต้องเจอพ่อตาแม่ยายเธอก็เจอตายายของฉันก่อนจะได้เป็นการอุ่นเครื่อง"เขาจงใจหยอกล้อเธอ

นัชชาผลักเขาพลางว่า"พูดไร้สาระอะไรไม่รู้"

ทั้งสองออกจากรถเตชิตรีบไปเอาชาชั้นดีกับกล่องใส่ผ้าพันคอออกมาจากท้ายรถพ่อบ้านกำลังจะช่วยถือของแต่เขาปฏิเสธ"เดี๋ยวผมจัดการเอง"

เขาส่งกล่องที่เบาๆให้นัชชาถือไว้เดินเข้าไปในบ้าน

จากสถานีตำรวจมาถึงบ้านเป็นเวลาอาหารพอดีเมื่อรู้ว่าเตชิตจะกลับมาที่บ้านก็จัดเตรียมอาหารไว้อย่างหลากหลายทั้งคาวหวานมีแต่ที่เขาชอบทานทั้งนั้น

ทันทีที่นัชชาเข้าประตูไปเธอเห็นคนชราทั้งสองนั่งอยู่ที่โซฟาไม่ได้มาสักพักแล้วรู้สึกว่าบรรยากาศในการมาครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อนเธอจับถุงใส่ของขวัญไว้แน่นในใจก็เต้นไม่เป็นระบบเธอเดินตัวตรงแด่วข้างเตชิต

“มากันแล้วเหรอ”ชายชราเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามามองสิ่งที่พวกเขาถืออยู่ในมือก็อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา"กลับก็กลับมาจะซื้อของฝากมาทำไมกัน"

ที่จริงเขาเดาว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์น่าจะเป็นนัชชาเตรียมมาเองเพราะเตชิตไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนโดยปกติงานของเขาก็ยุ่งมากอยู่แล้วอยากซื้ออะไรก็ให้คนจัดเตรียมมาส่วนเขาก็แสดงออกไม่เก่ง

แล้วก็เป็นอย่างที่เดาไว้วินาทีต่อมาเตชิตวางของลงบนโต๊ะพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"นี่เป็นชากับผ้าพันคอที่นัชชาซื้อมาฝากดูจากความชอบของคุณตาคุณยายครับ"

ชายชรามองไปที่นัชชา"มาก็มาเถอะไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรติดมือมาหรอกที่บ้านมีเยอะแยะ"

เขาก็พูดไปตามมารยาทความหมายก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะไม่รับของขวัญที่เธอซื้อมาเขาหันไปหาพี่เลี้ยงด้านข้าง"ไปชงชามาสักกาสิฉันอยากลองชาใหม่ที่ได้มา"

นัชชาโล่งอกไปได้เปราะหนึ่งเธอรู้ว่าเรื่องของธีมนต์มีครั้งก่อนคงจะติดอยู่ในใจของพวกเขาอยู่แม้ว่าเธอไม่ได้ทำผิดอะไรแต่ยังไงเธอก็เป็นผู้น้อยหากต้องการอยู่เคียงข้างเตชิตก็ต้องได้รับความเห็นชอบจากพวกเขาก่อนจะรอให้ผู้ใหญ่มาขอโทษก่อนมันก็ไม่งาม

ถอยออกมาคนละก้าวจะได้ไม่ต้องเก้อเขินในภายหลัง

เตชิตนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามคนชราทั้งสองนัชชาก็นั่งอยู่ด้านข้างของชายหนุ่มส่วนใหญ่ฟังแต่พวกเขาพูดเธอน้อยครั้งที่จะพูดแทรก

หลังจากพูดคุยกันซักพักหนึ่งคนชรานึกถึงเด็กน้อยขึ้นมา"ทำไมไม่เอาลูกมาด้วยล่ะอยู่บ้านมีคนดูแลไหม?"

"น้ารินอยู่ไม่เป็นไรหรอกครับ"พอนึกถึงธีมนต์แววตาของเตชิตก็อ่อนโยนขึ้นมาทันที"เด็กอายุยังไม่ห้าขวบดีมีผู้ใหญ่กว่าดูแลก็ไม่มีปัญหา"

พอพูดถึงเรื่องนี้ชายชราก็เลยถามต่อเรื่องเข้าโรงเรียน"จะเข้าโรงเรียนไหนคิดแล้วหรือยังรีบเข้าโรงเรียนจะได้จบเร็วๆ"

"ดูอยู่ครับกำลังปรึกษากันอยู่ตอนนี้รายชื่อในทะเบียนบ้านยังไม่โอนกลับมา"พูดจบเขาก็หันไปมองนัชชาแวบหนึ่ง

ชายชราก็มองตามเตชิตอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ"ไปทานข้าวกันก่อนเถอะเดี๋ยวอาหารจะเย็นไปเสียก่อน"

ทั้งสี่คนเดินไปที่โต๊ะอาหารชายชรานั่งหัวโต๊ะเตชิตนั่งหันหน้าให้คุณยายส่วนนัชชาด้านหน้าไม่มีใครทำให้สบายใจขึ้นนิดหนึ่ง