ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 431

ตอนที่431 ในที่สุดก็ช่วยไว้ได้

ปฏิกิริยาโต้ตอบแบบนี้กะทันหันเกินไปจริงๆ เกินขีดความอดทนปกติของร่างกายโดยสิ้นเชิง หัวใจเต้นเร็วเป็นพิเศษ จนหน้าอกเต้นโครมครามเหมือนกับขุดหลุม ด้านหลังของศีรษะเหมือนถูกคนทุบอย่างแรง เจ็บเหมือนโดนคนจับไว้แน่น

“นี่คุณทำอะไร?!” เตชิตก็สังเกตเห็นความแตกต่างทันที มือข้างหนึ่งยันกำแพงแล้วจ้องประทินที่อยู่ไม่ไกล

ประทินไอสองที เพราะถูกเขาคว้าไว้อย่างรุนแรงจนทำลายเส้นเสียง เสียงที่พูดออกมาก็แหบพร่าไม่เป็นคำพูด “เตชิต ฉันจะให้คุณหนีไปได้ง่ายๆได้ยังไงล่ะ? ทุกอย่างที่ฉันทำลงไปก็เพื่อให้ได้คุณมา คุณเข้าใจไหม?”

ระหว่างที่พูดอยู่ เธอก็เดินเข้าไปข้างกายเตชิตอย่างหยั่งเชิงและระมัดระวัง ท่าทางเขาที่ดูโหดร้ายเมื่อครู่ทำให้ประทินค่อนข้างหวาดกลัว กลัวฤทธิ์ยาไม่เพียงพอ สิ่งที่บรรจุอยู่ในขวดสีเงินคือยาอีที่ระเหยได้ เธอใช้ความพยายามอย่างมากในการหาคนขายในอินเตอร์เน็ต เพียงอยู่ในห้องเกินกว่ายี่สิบนาที พอออกแรงเพียงนิดเดียวก็จะเกิดปรากฏการเหนื่อยล้าทั่วทั้งร่าง แต่ความตระหนักรู้ของคนยังมีอยู่ ซึ่งเป็นผลลัพธ์ที่เธอต้องการ

เธออยากให้เตชิตจำเรื่องระหว่างพวกเขาทั้งหมดได้อย่างชัดเจน ทำได้เพียงเบิกตาโพลงมองโดยที่รู้สึกไม่สามารถหยุดได้ เขายังลองทำดู!

เตชิตแค่รู้สึกปากแห้งลิ้นแห้ง พละกำลังของร่างกายไร้เรี่ยวแรงเหมือนกับถูกใช้ไปจนหมด ภาพตรงหน้าพร่ามัว เปลือกตาหนักอึ้งราวกับถูกถ่วงด้วยตะกั่ว แต่ความรู้สึกนึกคิดกลับชัดเจน

ประทินทำให้เขาเดินโซเซนิดหน่อย ยกศีรษะขึ้นมาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย ตอนที่รู้ว่ายาออกฤทธิ์ เธอก็เบาใจขึ้นมา หิ้วร่างสูงใหญ่ของผู้ชายอย่างใจกล้า เดินไปข้างเตียงแล้วผลักเขาลงไป แล้วค่อยหันตัวเดินไปที่ประตูทางเข้าแล้วปิดขวดสีเงินนั้นอีกครั้ง

ก่อนที่เตชิตจะมา ประทินได้ทานยาป้องกันไว้แล้วล่วงหน้า ดังนั้นมันจะไม่เป็นอะไรสักนิด มองขวดเล็กๆในมือแล้วมองผู้ชายบนเตียงที่แม้แต่จะลุกขึ้นมานั่งยังต้องใช้แรงมหาศาล เธอหัวเราะออกมา “คิดไม่ถึงว่าเจ้านี่ยังมีประสิทธิภาพจริงๆ”

เธอในตอนนั้นเพื่อป้องกันเกิดเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นได้ ไม่คิดว่าจะยังมีประโยชน์จริงๆ ถ้าไม่ใช่เหลือมืออีกข้าง เดาว่าตอนนี้เธอคงถูกเตชิตควบคุมตัวตั้งนานแล้ว

ประทินเดินกลับไปที่ข้างเตียงอีกครั้ง นำขวดเล็กสีเงินถือโอกาสทิ้งลงถังขยะ ปีนขึ้นเตียงที่เดิมทีไม่ได้ใหญ่ เธอตั้งใจเอียงไหล่ลาดเล็กน้อย ทำให้คอเสื้อตกลงมาบางส่วน มือสองข้างเตร็ดเตร่ไปทั่วร่างผู้ชายอย่างไม่รักดี “เตชิต เตชิต......”

เธอบีบลำคออย่างจงใจพลางตะโกนเรียกชื่อเขา เตชิตอยากผลักเธอออกแต่ไม่มีแรง ตามองเธอถอดเสื้อคลุมตัวเองทิ้ง กัดลิ้นแรงอย่างไม่ลังเลในภาวะล่อแหลม แรงจนมีเลือดไหลออกมาในช่องปากทันที

ความเจ็บปวดทำให้มีสติ เขาขมวดหว่างคิ้วแน่น สะบัดมือเธอออกไป “ไสหัวไป!”

เฝ้าคอยมาเวลานี้มาตลอด ประทินจะยินยอมง่ายๆได้อย่างไร? เธอยิ้มพลางปลดเสื้อท่อนบนเขา ถอดเสื้อเชิ้ตเขาออกไป มองร่างกายกำยำของผู้ชาย เธอเกือบละสายตาออกไปไม่ได้ เสพสุขสารคีโตนที่ดีอย่างละโมบ “เตชิต ฉันรักคุณมาก คุณไม่รู้สึกเลยหรอ?”

เธอโน้มตัวลงมาราวกับเป็นศาสนิกชนผู้เคารพเลื่อมใสกำลังกราบไหว้ ไล้ริมฝีปากแตกระแหงไปบนร่างกายผู้ชายเบาๆ เธอไม่พลาดจูบในทุกๆที่บนร่าง “เตชิต คุณรู้สึกกับฉันใช่ไหม?”

“ไสหัวไป น่ารังเกียจ!” เตชิตแทรกคำพูดเธออย่างไม่ไว้หน้า ไม่มีความปรารถนาในตัวผู้หญิงที่เขาเกลียดเข้ากระดูกดำสักนิด เขาอยากผลักเธอออกไป แต่ร่างกายแม้แต่แขนก็ยกไม่ขึ้น

ประทินเคลื่อนไหวตัวไม่หยุด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดค่อยๆแทนที่ด้วยกามารมณ์ลมหายใจเธอเริ่มถี่ขึ้น ในหัวมีอยู่ความคิดเดียวเท่านั้น——คืออยากได้เขา

ไม่ว่าจะให้เธอจ่ายเท่าไหร่ แค่ได้ผู้ชายคนนี้ก็ยอมหมด