ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 440

ตอนที่440 ปล่อยวางลงตรงนี้

นัชชาเห็นทั้งสองโต้ตอบกันอย่างเป็นมิตร ในใจก็เหมือนฟองน้ำชุ่มน้ำ ไม่รู้ขอบตาร้อนผ่าวตอนไหน ความสุขแบบนี้ไม่ได้มาง่ายๆ เธอรอมานานแสนนาน

ธีมนต์และคุณหมอช่วยกันพยุงเขากลับไปที่ห้องผู้ป่วย เขากลัวลูกจะออกแรงมากเลยไม่ได้ใช้แรงอยู่ตลอด เมื่อนอนลง นัชชาก็ไปหยิบผ้าอุ่นมาเช็ดเหงื่อที่ศีรษะเขาทันที “ทำกายภาพกินแรงเลยล่ะสิ?”

“ยังทนได้” เขาพูดเสียงเรียบ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรมาก ราวกับว่าคนที่กัดฟันกรอดใช้แรงเมื่อครู่ไม่ใช่เขา

นัชชารู้ว่าเขารักศักดิ์ศรี ในใจต้องเข็มแข็ง และไม่ได้พูดอะไร

“พ่อครับ พ่อปวดตรงไหน เดี๋ยวผมนวดให้” ธีมนต์ไม่รู้ว่าเตชิตไม่สบายตรงไหน เพียงแต่จำตอนดูละครโทรทัศน์ได้ว่าทำนวดแบบนี้แล้วจะสบาย

นัชชากำลังจะพูด ไม่รอให้พูดก็ถูกเสียงนุ่มของเขาขัดขึ้น “งั้นหนูช่วยพ่อนวดนิ้วแล้วกัน”

ตอนนี้ทั้งร่างเขารู้สึกไม่ค่อยสบาย มีเพียงนิ้วมือเท่านั้นที่ให้เขาเล่นได้

เด็กน้อยพยักหน้าทันที เคลื่อนตัวมาที่หัวเตียง สองมือเล็กยังใหญ่ไม่เท่าฝ่ามือใหญ่ แม้ว่าท่าทางจะเงอะงะแต่ก็นวดให้เขาอย่างระมัดระวัง

เตชิตมองใบหน้าที่เหมือนพิมพ์แบบมาจากเขา ความรู้สึกอัศจรรย์ใจไหลมาในสายเลือดเขา

ความกตัญญู อย่างนั้นล่ะมั้ง

ภายนอกห้อง ชนุดมยืนอยู่ข้างห้องผู้ป่วย เพิ่งเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า สามคนพ่อแม่ลูกมีความสุข แม้ว่าจะถูกกั้นด้วยบานประตูที่หนา แต่เขาก็รู้สึกถึงความอบอุ่นอันแสนหวานอย่างเคย แต่มันไม่เกี่ยวข้องกับเขา

อิจฉาหรอ?

คงไม่มีใครไม่อิจฉาหรอกมั้ง แต่อิจฉาแล้วอย่างไรล่ะ ไม่ใช่ของของเขาไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่ใช่ของของเขา

วันนี้จริงๆแล้วจะไปเยี่ยมธีมนต์ที่ไวโรจน์วิลล่า ไปถึงถึงจะรู้ว่านัชชาพาเด็กมาที่โรงพยาบาล เขาก็รีบมาอย่างไม่สบายใจ ได้เห็นภาพภายในห้องผู้ป่วย ก็รู้สึกเจ็บชาในใจ

ความรู้สึกที่มีต่อนัชชา ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็ช้ากว่าหนึ่งก้าว เตชิตกลายเป็นคนที่ตรานาบในใจเธอไปแล้ว ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่อาจลบออก

ชนุดมรู้มาตลอด เพียงต่เขาไม่ยอมรับให้มันผ่านไป

“จะเข้าไปไหม?”

ขณะที่เขากำลังหมกมุ่นในใจ ก็มีเสียงอ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้นมาข้างกาย

ชนุดมหันร่างไปมองหญิงที่สวมชุดกาวน์ตัวยาวสีขาวด้านหลัง ผมเธอถูกสางมาทั้งหมด เผยเห็นใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ เครื่องหน้าสละสวย ตรงหน้าอกมีป้ายติดเขียนสามพยางค์——สุวีรา ด้านล่างคือตำแหน่งเธอ ศัลยแพทย์

เขาขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ความคุ้นเคยองระบบประสาทเตรียมพร้อมป้องกันก็คลายลงเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ครับ”

สุวีรารู้จักเขา แม้ว่าไม่เคยพบมาก่อน แต่เมื่อก่อนเคยได้ยินนัชชาพูดถึง เธอเดินผ่านแถวนี้ แต่ถูกร่างใหญ่ดึงดูดสายตาอย่างไม่คาดคิด

อาจจะเป็นเพราะไหล่ที่กว้างเกินไป แต่ทั้งร่างมองดูแล้วเศร้าๆ

เธออดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้า มองใบหน้าด้านข้างของเขาชัดๆ ประจวบเข้ากับชื่อที่เธอเคยได้ยินมา มีผู้ชายคนที่นิสัยโอหังแบบนี้ ก็คือชนุดมนั่นเอง

“คุณมาหาเธอ ทำไมไม่เข้าไป?” สุวีราค่อนข้างไม่เข้าใจ เขาไม่ควรมาเสียเวลาบมองไกลๆแบบนี้หรือเปล่า?