ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 444

ตอนที่444 ต่อจากนี้ฝากเตชิตไว้กับเธอด้วย

นัชชาหายใจเข้าลึกๆ กดฝ่ามือที่กำเริบ แล้วแผดเสียงตะโกนเรียกชื่อเขา “เตชิต!”

“หืม?” เปล่งคำเดียงออกมาจากโพรงจมูกอย่างเอื่อยเฉื่อย

“อย่าแกล้งสิ พี่ปรัณพูดแล้วว่าตอนนี้ร่างกายคุณน่ะ......ไม่อนุญาต” สุดท้ายก็เขิน จึงพูดออกมารวมๆ

เขาจึงตั้งใจแหย่เธอ แน่นอนว่าเธอหน้าบาง แหย่เธออย่างกระตือรือร้น “ไม่อนุญาตอะไร? ผมทำอะไร?”

นัชชากัดฟัน ไม่รู้ทำไมหน้าเขาได้หนาขนาดนี้ เขาไม่ได้ทำอะไร แต่ถ้าไม่หยุดไว้ หยุดไม่อยู่จะเป็นยังไงล่ะ!

“คุณอย่าแกล้งฉัน” ประโยคเดิมวนไปเวียนมาอยู่ที่ริมฝีปาก สุดท้ายก็วนกลับมาที่สี่พยางค์นี้

เตชิตเห็นว่าใบหูของหญิงสาวแดงขึ้นมา ฉวยโอกาสระหว่างที่เธอเบนความสนใจ ฝ่ามือใหญ่ก็ออกแรงเลื่อนขึ้นไป “ภรรยาตัวเองก็กอดไม่ได้แล้วหรอ?”

กินก็ไม่ได้จับก็ไม่ให้จับ ความยุติธรรมยังมีอยู่ไหม?

ฝ่ามืออุ่นแห้งแนบเนื้อ ไม่มีผ้ากั้น ก็ยิ่งรู้สึกจริงมากขึ้น เธอหายใจทุ้มต่ำ “โอ้ย! คุณอย่า......คุณเอาออกมาเลย!”

เตชิตสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงอ่อนโยนของเธอข้างหู จะเอาออกไปได้ที่ไหนล่ะ ออกแรงบีบที่เอวเธอ ทำให้ผู้หญิงอ่อนไหวในอ้อมอกเขาสั่นเทิ้ม เขาไม่ชอบ โน้มศีรษะลงมาเอาปากงับใบหูเล็กของเอ พูดออกมาไม่ค่อยชัดเจน “คนดี อย่าขยับไปมา ผมไม่รับประกันว่าจะไม่ทำอย่างอื่นนะ”

ใบหูคือส่วนอ่อนไหวของนัชชาอยู่แล้ว ตอนนี้ถูเขางับเข้าเบาๆ ร่างก็สั่นเทิ้ม ใบหน้าเล็กเห่อแดง ในขณะที่ ‘ข้อหา’ ที่เขาทำนั่นมากมาย ความเชื่อถือในประโยคนั้นแทบเท่ากับศูนย์

“คุณปล่อยฉันไปก่อน พวกเราจะได้ดูโทรทัศน์ได้ คุณทำแบบนี้ต่อไปตัวเองจะลำบากนะ” เธอพยายามโน้มน้าวอย่างมีเหตุผล เป็นห่วงร่างกายเขาจริงๆ

เตชิตเลียริมฝีปากล่าง ดวงตาปิดเบาๆเพียงครู่ แต่ตอนปิดตาลง จมูกก็ได้กลิ่นกลายเธอชัดเจน ให้ตายเถอะ ทนไม่ได้เกินความคาดหมาย

บรรยากาศค่อนข้างดื้อดึง ความสัมพันธ์แนบชิดระหว่างทั้งสองก็เคยทำมาแล้ว ร่างที่รู้สึกคุ้นเคยกันและกัน ตอนนี้แนบชิดราวกับกดปุ่มสวิตช์ กระตุ้นประสาทสัมผัสทั้งห้า

ในใจนัชชาไม่ได้ขึ้นๆลงๆ เผชิญหน้ากับผู้ชายที่ตนรักจะไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบสักนิดได้อย่างไร แต่ไม่ถูกเวลา เธอมีความคิดแบบนี้จึงทำได้เพียงแกล้งทำว่าไม่รู้สึกอะไร ไม่สามารถเล่นไปตามน้ำกับเขาได้

ไม้แข็งไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้อ่อน เตชิตบ่อยครั้งจะเป็นคนที่ขี้เล่น เพียงแค่ลูบหัวเขาหน่อย

สถานการณ์ตรงหน้านี้......เธอทำได้เพียงยอมแพ้

นัชชาหายใจเข้าทางปาก ยกสายตาสบเข้ากับดวงตาดำสนิทที่บ่งบอกถึงความปรารถนา เสียงเล็กๆสั่นเหมือนปีกยุง ถ้าไม่ตั้งใจฟังจะฟังไม่รู้เรื่อง “คุณเชื่อฟังนะ รอจนร่างกายหายดีแล้ว......”

พูดจนถึงตรงนี้ เธอก็หยุดลง ฟันขาวเป็นระเบียบก็ขบริมฝีปากก่อนจะพูดว่า “ฉันจะชดใช้ให้คุณเป็นสองเท่า”

พูดประโยคนี้จบ ก็ก้มศีรษะลงไปที่อ้อมอกเขา

เธอไม่ค่อยพูดจาแบบนี้มาโดยตลอด เตชิตเกือบนึกว่าตัวเองได้ยินผิด แต่พอเห็นหน้าที่เดิมทีแดงตอนนี้เกือบจะร้อนผ่าวทั้งหน้า เขาก็ยิ่งรู้ว่าตัวเองได้ยินไม่ผิด

ชายแก่ถามอีกครั้งอย่างตีสองหน้า “คุณว่าไงนะ? พูดดังหน่อย ไม่ได้ยิน”

นัชชารู้ว่าเขาตั้งใจ ตอนแรกต้องใช้ความกล้าอย่างมากในการพูดออกมา พูดครั้งที่สองไม่ได้หรอก “ไม่ได้ยินก็ช่างมันเถอะ ฉันไม่ได้พูดอะไร!”