ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 443

ตอนที่443 อย่าขยับถูให้เกิดไฟ

ผู้ชายหายใจรดบริเวณคอเธอ เธอหดตัวอย่างช่วยไม่ได้ มองร่างที่เกือบจะแนบชิดกันในกระจก กดเสียงต่ำพูด “คุณเขยิบไปข้างๆนิดนึง”

เตชิตเหมือนจะไม่ฟัง แขนยาวยื่นข้ามด้านหลังเธอไปที่อ่างล้างมือ ท่าทางเหมือนว่ากำลังโอบกอดเธอจากด้านหลัง หลังจากมือชุ่มน้ำแล้ว เขาก็บีบสบู่แล้วจับมือเธอมาถูด้วยกัน

ความรู้สึกเปียกลื่นส่งผ่านระหว่างมือทั้งคู่ ด้วยอุณหภูมิกันและกัน เขา ‘ช่วย’ เธอล้างมือราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่พรากสักรายละเอียดเดียว ล้างไปก็ถอนหายใจไป “ทำไมมือคุณนุ่มและเล็กขนาดนี้?”

เขาจับมือเธอเบาๆเกือบจะกุมทั้งมือเธอได้ทั้งหมด

นัชชามองขนตายาวของเขาที่แผ่ลงมาในกระจก แสงไฟบนศีรษะกระทบลงมา ขนตาทิ้งเงาลงมา ทำให้ดวงตาเขาดูลึกซึ้ง ทิ้งความดุเดือออกไป

“ฉันล้างเองได้” เสียงเล็กๆของเธอเตือน

แต่เตชิตไม่สนใจ เปิดก๊อกน้ำ น้ำอุ่นไหลลงมา หลังจากเกิดการเสียดสีที่หลังมือ เขาถึงดึงผ้าข้างๆมาเช็ดมือเธอให้แห้ง เหล่ตาสบสายตาเขินๆของเธอ “ดูแลผมตั้งหลายวัน ให้ผมบริการคุณกลับบ้าง”

เสียงเขาทุ้มต่ำในลำคอ ส่งมายังใบหูราวกับโจมตีเข้าผนังหู สั่นเทิ้มจนจะเป็นลม

นัชชามองมือทั้งสองข้างที่สะอาดหมดจด ในใจก็มีความสุขพองโต “คุณรู้ด้วยหรอว่าวันพวกนั้นฉันลำบากมาก”

ปกติแล้วเขาไม่พูดสักคำ ทุกวันนอกจากตรวจสอบแล้วก็คือทดสอบใหม่ เดิมทีไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่เก็บไว้ในใจทั้งหมด

“ผอมอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้ ผมไม่รู้ได้ยังไง?” ร่างกายเธอปกติก็ไม่ค่อยมีเนื้ออยู่แล้ว ตอนนี้ก็ผอมลงอย่างเห็นได้ชัด เขาเห็นด้วยตาแต่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงให้ตนจับไว้แน่นๆ

การเอ่ยด้วยปากไม่ใช่สไตล์ของเขา แทนที่จะให้พูดจาเอาอกเอาใจ ไม่สู้การกระทำให้มากดีกว่า

รู้ว่าตนถูกเขาใส่ใจ นัชชายิ้มหวานปลอบใจเขา “ฉันไม่เป็นไร อ่อนแอที่ไหนล่ะ”

“ผู้หญิงของผมอ่อนแอบ้างก็ดี” เตชิตยื่นมือไปรวบเอวเธอเข้ามา “ผมไม่ชอบผอมเกินไป เหมือนโครงกระดูก ทุกวันนี้ไม่มีอะไรก็อยู่บ้าน ให้น้ารินคอยบำรุงคุณ”

ถ้าไม่มีครึ่งประโยคแรก นัชชาคงรู้สึกประทับใจ แต่พอได้ยินคำว่า ‘กระดูก’ สองพยางค์ ความประทับใจก็ไม่เหลือ

โอบล้อมที่อกเขาเบาๆ “คุณจริงจังหน่อยได้ไหม!”

ไม่รอให้เตชิตได้พูด เสียงตะโกนเรียกของธีมนต์ดังเข้ามาจากประตูทางเข้า “พ่อครับแม่ครรับ มาทานข้าวกันเร็ว ผมหิวจนจะเป็นลมแล้ว!”

ที่บ้านธีมนต์สอนมาดีมาก ถ้าทุกคนยังไม่นั่งกันพร้อมหน้าก็ห้ามขยับตะเกียบเด็ดขาด นัชชาค่อนข้างใส่ใจกับมารยาทละเอียดละออพวกนี้ ดังนั้นก็เลยให้ความสำคัญกับการสอนเรื่องพวกนี้ตั้งแต่ยังเด็ก

ได้ยินดังนั้น ผู้ใหญ่ทั้งสองก็มองกันในห้องน้ำอย่างช่วยไม่ได้ ยิ้มไร้เสียงออกมา เตชิตนำออกไปก่อน ทำตัวเป็นพ่อแม่ที่ซื่อตรง “มาแล้วครับ”

นัชชามองร่างสูง อดไม่ได้ที่จะแอบวิพากษ์วิจารณ์ในใจ “หน้าซื่อใจคด!”

หลังจากกินอิ่มมื้อหนึ่งแล้ว ก็ไปพักผ่อนกันเล็กน้อย น้ารินก็พาธีมนต์ออกไปเล่นแถวบ้านเพื่อย่อยอาหาร ในตอนแรกนัชชาค่อนข้างกังวล ถึงอย่างไรเกิดอุบัติเหตุมา ในใจเธอก็คงหดหู่