ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 442

ตอนที่442 ฟื้นฟูร่างกายออกจากโรงพยาบาล

ตัวเลขนี้สำหรับนัชชาแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ความเป็นไปได้ของห้าสิบเปอร์เซ็น แสดงว่าเตชิตยังมีความเป็นไปได้อีกครึ่งหนึ่งที่จะเลิกไม่ได้ และแสดงว่าการเลิกยายากแค่ไหน

“ตอนนี้มีเพียีงเธอเท่านั้นที่สามารถช่วยเขาผ่านความยากลำบากนี้ ถึงแม้ว่าทั้งหมดนี้จะไม่ง่าย แต่ก็ดีกว่าไม่มีหวัง เตชิตเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ดี พวกเราเชื่อใจเขาสักครั้ง” ปรัณปลอบโยนเธอ แต่สีหน้าไม่ผ่อนคลายเลย

นัชชาเก็บความรู้สึกขัดแย้งกลับไปที่ห้องผู้ป่วย นั่งรถกลับบ้านกับเตชิตโดยที่สติยังไม่กลับคืนตลอดทาง

คนขับรถขับรถอยู่ด้านหน้า เตชิตกับเธอนั่งอยู่ด้านหลัง ไม่ได้ยินเสียยงผู้หญิงเจื้อยแจ้วอยู่นาน เขาหันข้างไปมอง เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างที่สวยงามของเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เครื่องหน้าสะสมไปด้วยความหดหู่

เขาขมวดคิ้ว “เป็นอะไร?”

นัชชาที่กำลังคิดเรื่องอาการป่วยของเขา ระหว่างนั้นก็ไม่ได้ฟัง เหม่อลอยอยู่

“นัชชา?”

ตะโกนเรียกเธอเป็นครั้งที่สอง ในที่สุดนัชชาก็ได้ยิน รับรู้ถึงความไม่ปกติของตัวเอง รีบปิดบังสายตาลุกลี้ลุกลน “เอ่อ เป็นอะไร?”

เขาเม้มปากบาง มองสายตาเธออย่างสำรวจ “คิดอะไรอยู่หรอ?”

จู่ๆเขาก็ถามขึ้น นัชชาก็กังวลและสับสน และรู้ว่าอาการเหม่อลอยเมื่อครู่ถูกเขาเห็นหมดเลย ทำเป็นไม่สนใจก็ไม่ได้แล้ว รีบใช้หัวสมอง ในที่สุดก็นำคำพูดของปรัณพูดให้เขาฟัง “พี่ปรัณเพิ่งบอกเรื่องที่ต้องระวังหลังออกจากโรงพยาบาล ฉันเลยค่อนข้างกังวล”

ตอนออกจากโรงพยาบาลปรัณได้บอกเขาไว้สองประโยค บอกว่าต่อไปอาจจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบทางด้านร่างกาย อาจจะลำบากหน่อย ให้เขาทำใจไว้ ตอนนี้ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอกังวลอย่างหนึ่ง

“เป็นห่วงผม?” สีหน้าท่าทางของเตชิตผ่อนคลายมาก เอื้อมมือไปเชยคางเธอ ช่วงเวลาที่ดูแลและเป็นกังวง เธอผอมลงไม่น้อย คางเธอเรียวเล็กอย่างเห็นได้ชัด “กลัวผมจะอดทนไม่ได้หรอ? ในสายตาคุณผมไร้ประโยชน์ขนาดนั้นเลยหรอ?”

นัชชาจับฝ่ามือใหญ่ของเขาไว้ “ไม่ใช่นะ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเจออะไรแบบนี้”

เตชิตลูบนิ้วโป้งเธอเบาๆ ให้พลังปลอบโยน “ตอนอยู่โรงพยาบาลผมก็ผ่านมาได้ หลังจากนี้ยิ่งไม่มีปัญหา ไม่ต้องเป็นห่วง”

เขาอยากจะปลอบโยนเธอ ใครจะไปรู้ว่าคำพูดแบบนี้ยิ่งทำให้เธอทรมาณ

เขาไม่รู้เลย หลังจากนี้คือสิ่งที่ท้ายอย่างแท้จริงรออยู่ เพียงแต่ในตอนนี้เวลานี้ สายตาที่มั่นคงของเขา นัชชาก็มีความมั่นใจเพิ่มทันที เขาไม่กลัว เธอก็ไม่มีอะไรจะต้องถอย

“ฉันเชื่อว่าคุณทำได้”

“เด็กดี” ทันใดนั้นเขาก็โน้มศีรษะลงมาจูบบนปากเธอ ด้วยความหนักแน่นแต่ก็ออกมาอย่างเร็ว ดวงตาดำลึกส่องแสงสว่างราวกับเพชร “กลับบ้านค่อยให้รางวัลคุณ”

คำพูดเขามีความหมายแฝง นัชชาเผลอหันไปมองทางคนขับรถ ปล่อยมือเขาออกอย่างตกใจ

รู้ว่าหน้าเธอบาง เตชิตเลยไม่ได้ทำอะไรเกินเลย

เดินทางโดนสวัสดิภาพ ในที่สุดรถก็ขับมาถึงหน้าประตูไวโรจน์วิลล่า คนขับรถจอดรถเสร็จ ทั้งสองยังไม่ทันลงจากรถ ประตูทางเข้าวิลล่าก็มีร่างเล็กร่างหนึ่งโผล่ออกมาที่ประตูใหญ่

หลังจากนัชชามองชัดๆแล้วก็รีบลงรถ ดึงเด็กน้อยเข้าอ้อมกอด “วิ่งช้าๆหน่อย ห้ามล้มนะ!”