ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 448

ตอนที่448 เริ่มสงสัย

‘ประธานเตชิตเพิ่งเข้าประชุมจู่ๆร่างกายก็กระตุกเกร็ง การประชุมเลยหยุดชั่วคราว ตอนนี้อยู่ที่ห้องทำงานไม่ให้ใครเข้าไป’

เสียงของประรมดังก้องอยู่ข้างหู ตีอยู่ในแก้วหูนัชชา หัวใจก็เต้นตึกตัก ไม่ทันได้คิดอะไรมาก นัชชาก็รีบเข้าโรงจอดรถแล้วขับรถออกไป เหยียบคันเร่งไปยังที่บริษัทเตชิต

บนถนน นัชชาผ่าไฟแดงไปสองทีโดยไม่มีเวลามาสนใจ เมื่อนึกถึงว่าเตชิตอาจจะเกิดอะไรอันตราย ใจเธอก็เหมือนถูกย่างในชั้นร้อนๆ

ในที่สุด รถก็มาถึงโรงจอดรถของบริษัท ลงรถก็ขึ้นลิฟต์มายังห้องทำงาน ภายนอกประตูไม้ที่ดูเคร่งขรึม ประรมก้าวเท้าเข้ามาอย่างกังวล เห็นเธอเดินมาเหมือนเห็นพระผู้เป็นเจ้า ก็รีบต้อนรับ “คุณนัชชา!”

นัชชาพยักหน้าเบาๆบ่งบอกว่าได้ยินแล้ว เดินตรงเข้าไปหน้าประตูห้องทำงาน เห็นประตูใหญ่ที่ปิดสนิท และมีเลขาที่มีสีหน้าหวาดกลัวข้างๆ เธอเคาะประตูทันที “เตชิต เปิดประตู”

ด้านในไม่มีคนตอบกลับ ประตูก็ยังปิดสนิท

ก้นบึ้งหัวใจของนัชชาดิ่งลงมา หันไปทางเลขา “เอากุญแจมาให้ฉัน”

เธอไม่มีเวลารอ เดาว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ หนึ่งนาทีกว่าผ่านไป เธอก็ยิ่งไม่สบายใจ

สีหน้าของเลขาค่อนข้างรู้สึกแย่ ไม่กล้าบอกนัชชาโดยตรง แต่มองไปทางประรมข้างๆ “คือ คือว่านี่มันขัดกับกฎของทางบริษัท......”

“กฎอะไร?” นัชชาที่เดิมทีกระวนกระวายใจอยู่ โทนเสียงจึงกังวลและรำคาญอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ถ้าเตชิตเป็นอะไรอยู่ในห้องทำงาน เธอจะรับผิดชอบไหม?”

สำหรับคนอื่น ผู้ชายคนนี้คือผู้นำ คือเจ้านาย แต่สำหรับนัชชา เขาเป็นผู้ชายของเธอ เป็นพ่อของลูกเธอ อย่างอื่นเธอไม่สนใจหรอก

ประรมก็คิดเหมือนกัน จึงตำหนิตอกย้ำเข้าไป “ตอนนี้ใช่เวลามาพูดเรื่องกฎไหม รีบไปเอากุญแจเร็วเข้า!”

เลขาตระหนักถึงความรุนแรงของปัญหา ก็เปิดลิ้นชักหยิบกุญแจออกมายื่นใส่มือนัชชาทันที “อันนี้ค่ะ”

นัชชารับมา เดินไปที่หน้าประตูนำกุญแจเสียบรู แต่ว่ามือสั่นเกินไป ลองเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ ประรมข้างๆทนมองต่อไปไม่ไหว เลยรับกุญแจมา “ผมเอง”

เสียงดัง ‘กริ๊ก’ ในที่สุดประตูใหญ่หนาก็เปิดออก นัชชาแทรกตัวเข้าไป หันศีรษะไปมองแล้วสั่งประรมหนึ่งประโยค ว่าไม่ให้คนอื่นตามมา

ภายในห้องทำงานใหญ่โตเงียบสงบ บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความนิ่งงันสุดขีดบนโซฟาเนื้อดีที่กลางห้อง เขาโค้งตัวนอนอยู่บนนั้น แม้แต่ตอนที่เธอเข้ามาเขายังไม่ยกหัวขึ้นสักนิด

นัชชาเหมือนถูกบีบหัวใจอย่างแน่น อย่างเจ็บปวด รีบเดินเข้าไปย่อตัวข้างๆแล้วเรียกเขา “เตชิต?”

เขายังปิดตาสนิทอย่างเดิม ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ

นัชชายื่นฝ่ามือไปที่หน้าผากเขา หลังจากเช็ดเหงื่อออกทั้งหมด ก็ลองวัดอุณหภูมิในร่างกายเขา ค่อนข้างสูงกว่าปกติ เธออดไม่ได้ที่จะเร่งเสียงขึ้น “เตชิต คุณตื่นขึ้นมาก่อนดีไหม?”

คราวนี้ ราวกับว่ารู้สึกถึงมีคนขยับตัวอยู่ข้างๆ ในที่สุดคนบนโซฟาก็ลืมตาขึ้นมา นัยน์ตาดำลึกรู้สึกจนมุม มองเธอตอนนี้สายตาเหมือนสูญเสียจุดรวมแสง “นัชชา?”

“ฉันเอง ฉันมาแล้ว”

ได้ยินเสียงเธอที่คุ้นเคย เตชิตจึงมั่นใจว่าเธอมาแล้ว ยื่นมือโอบเธอเข้าอ้อมอก แรงของอาการติดยานั้นหยาบคายและรุนแรง มือที่กดไหล่เธอราวกับว่าจะหักกระดูกเธอออกเป็นเสี่ยงๆ

เธอกัดฟันทนไม่เปล่งเสียงอะไรออกมา น้ำเสียงนุ่มนวลปลอบประโลมเขา “เป็นเป็นไรแล้ว มันผ่านไปแล้ว”