ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 449

ตอนที่449 จูบอันคุกคาม

นัชชาถูกเขาถามจนใจเต้น ‘ตึกตัก’ สบตากับเขา ในใจเต้นจนสับสน “ก่อนหน้านี้พี่ปรัณเคยบอก......”

เธอพูดไปพลางเบนสายตาหนี กลัวว่าจะเผยความร้อนรนออกไป

เตชิตจับคางเรียวสวยของเธอไว ใช้แรงเพียงนิดเดียวให้เธอขยับไปไหนไม่ได้ ทำได้แต่ทนกับนัยน์ตาดำที่ชัดเจนของเขา นัชชาทำได้เพียงทำหน้าให้นิ่งปกติที่สุด แต่เผชิญหน้ากับชายผู้ที่ทำให้คนกดดันเป็นสองเท่า ก็ทำไม่ได้อย่างที่ต้องการ

ครึ่งนาทีผ่านไป นัชชาถูกเขามองจนขนหัวลุกเกรียว ยกมือขึ้นกุมฝ่ามือเขาแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “เตชิต คุณเป็นอะไร?”

“นัชชา” เขาตะโกนเรียกชื่อเธอในทันที ความกดดันทางสายตาทำให้อากาศรอบข้างเบาบางลง “คุณปิดบังผม?”

“เปล่านะ!” นัชชาไม่อยากจะปฏิเสธ พูดจบก็พว่าท่าทางของตนนั่นโอเวอร์เกินไป ยิ่งทำให้น่าสงสัย จึงรีบเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว “ฉันอยู่บ้านกับคุณทุกวัน จะไปบิดบังอะไรคุณ?”

“ผมเป็นโรคอะไรกันแน่” เขาตั้งใจจะซักถาม ภาพที่เกิดขึ้นวันนี้ที่ห้องประชุมโดยฉับพลันทำให้เขารับรู้ว่าเหตุการณ์มันไม่ได้ปกติอย่างที่นัชชาและปรัณได้เคยบอกไว้

ร่างกายของเขาเกินกว่าที่ยาจะคุมอยู่ กระอักกระอ่วนต่อหน้าทุกคนและต่อหน้าเธอ บางครั้งยังทำร้ายเธอด้วย แม้ว่าจะไม่ร้ายแรง แต่สำหรับเตชิตแล้วมันคือการทรมาณอย่างหนึ่ง

“ก็อย่างที่พี่ปรัณบอก การฟื้นฟูต้องมีวิธีดำเนินการ ระยะสุดท้ายร่างกาย สิ่งที่บรรจุในร่างกายจะหนักหน่อย ตอนนี้คุณอยู่ในลำดับนี้ แต่มันเป็นเรื่องปกติ ฉันเข้าใจว่าคุณเจ็บปวดมาก แต่มันไม่มีเหตุผลอื่นจริงๆ” นัชชา กัดริมฝีปากยังไงเธอก็บอกเขาไม่ได้ว่าเป็นเพราะติดยา เพราะเธอรู้ว่าถ้าหากพูดออกไป ชายคนนี้จะต้องตัดสินใจทำในสิ่งที่เธอไม่อยากจะเห็น

เขาเห็นใบหน้าเล็กซีดเซียวเล็กน้อย ก็ยิ้มเยาะออกมา “ร่างกายขาดการควบคุมนี่คือปฏิกิริยาปกติหรอ?”

นัชชารู้ว่าในใจเขาสงสัย อยากจะเบี่ยงเบนความสนใจเขา ยื่นมือไปจับฝ่ามือใหญ่ของเขา เอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เคลื่อนศีรษะเข้าไปใกล้ริมฝีปากเขา

คิดไม่ถึงว่าพอเธอเข้าไปใกล้ เขาก็ขยับลำตัวออกไปด้านหลังเล็กน้อย หลีกเลี่ยงจูบของเธอ

ขนตานัชชาสั่นไหว เห็นท่าทางเลี่ยงของเขา นึกถึงตั้งแต่ช่วงนี้กลัวว่าจะถูกเขามองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ไม่รู้ทำไม ในอกก็ท้วมล้นไปด้วยความน้อยใจทันที ขอบตาเต็มไปด้วยความพร่ามัวอย่างรวดเร็ว เธอก้มศีรษะหมายจะถอยหลัง แต่กลับถูกเขาล็อคศีรษะไว้

เตชิตลดสายตาลงมองขอบตาแดงของเธอ ความโกรธก็หายไปในพริบตา “ร้องไห้ทำไม”

“ไม่ได้ร้อง”

เขาขมวดคิ้ว เปิดเผยคำพูดปดที่ชัดเจนของเธอ “ไม่ได้ร้องแล้วทำไมตาแดง?”

“......คุณไม่เชื่อใจฉัน”

“ไม่ใช่ไม่เชื่อใจ” เขาโน้มศีรษะลงมาเข้าใกล้ให้เธอมองเห็นดวงตาเขา “แต่ร่างกายมันผิดปกติเกินไป ผมค่อนข้างกังวล”

“ฉันเคยถามพี่ปรัณ เขาบอกว่าพวกนี้คือปฏิกิริยาที่อาจจะเกิดขึ้น ฉันไม่ได้พูดเล่นกับสุขภาพของคุณ” เธอยกสายตาสดใสขึ้นมองเขา ดวงตาดำสนิทราวกับถูกชำระล้าง

เธอเป็นห่วงสุขภาพตนมาก ไม่ต้องพูดเตชิตก็รู้ และไม่เคยสงสัยในข้อนี้มาก่อน เขาเพียงสงสัยเกี่ยวกับสภาพของตน

บรรยากาศค่อนข้างเคร่งเครียด ตอนนี้ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของนัชชาก็พลันดังขึ้นมา

เสียงสั่น ‘ครืดๆ’ ทำลายความนิ่งของเวลานี้ เธอถอนหายใจกำลังจะยกขึ้นมา หยิบขึ้นมาพอดูหน้าจอก็เป็นชื่อของปรัณอย่างคาดไม่ถึง