ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 450

ตอนที่450 สิ่งที่ควรมาได้มาถึงแล้ว

ปกติแล้วสิ่งที่เธอกังวลที่สุดคือเธอจะบอกกับเขาเรื่องการไปตรวจสอบอย่างไร ทุกครั้งเธอเหมือนผู้ร้าย ที่แกล้งทำท่าทางปกติ ในขณะที่กำลังปรึกษาปรัณในเรื่องของอาการถอนยา

ตอนนี้เขาเป็นคนพูดออกมาเอง แต่ในใจนัชชากลับไม่ได้มีความสุข

“โอเค ฉันจะไปกับคุณ” แม้ว่าจะไม่แน่ใจ แต่เธอรู้ว่าตัวเองไม่มีทางปฏิเสธ

อาการติดยาที่กำเริบมาอย่างไว และเหมือนมีเมล็ดฝังอยู่ก้นบึ้งหัวใจของทั้งสอง เป็นอันตรายที่แฝงอยู่ระหว่างพวกเขา

นัชชารู้ว่านี่คือระเบิดเวลา ต้องมีวันหนึ่งที่มันจะระเบิด แต่เธอนอกจากจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ก็เหมือนกับคนที่ถูกตัดสินโทษประหาร เธอรู้ว่าวันหนึ่งเตชิตจะต้องค้นพบ เธอทำได้เพียงยื้อไว้เปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ไม่ได้

ดีที่สุดคือก่อนหน้าที่เขาจะรู้ อาการเสพติดจะต้องถอนออกได้ทั้งหมดแล้ว แต่ความอัศจรรย์นี้จะเกิดขึ้นจริงๆไหม?

เธอไม่รู้ เพียงเพ้อฝันว่ามันจะเป็นเช่นนี้

“ไปเถอะ ผมไปส่งคุณกลับบ้าน” เตชิตคลายอารมณ์ลง ยืนขึ้นหยิบเสื้อคลุมบนโซฟาขึ้นมา

นัชชาอยู่ด้านหลังเขา เห็นรอยเหงื่อบนเสื้อเชิ้ตเขา และมีรอยยับเป็นจำนวนมาก ไฟตรงทางเดินสะท้อนอยู่ด้านบนศีรษะเขา เกิดเป็นเงาโดดเดี่ยว

‘กลับบ้าน’ สองคำนี้ส่งเข้ามาในหู ในที่สุดบรรยากาศทั้งร่างก็ไม่ได้เย็นชาขนาดนั้น เธอก้าวไปข้างหน้าสองเก้าแล้วจูงมือใหญ่ที่อยู่ลำตัวของเขา ก้าวนิ้วมือทั้งห้าเชื่อมกันอย่างไม่รู้ตัว รีบออกแรงคว้ามือเธอไว้อย่างรวดเร็ว

……

เช้าวันต่อมา หลังจากเตชิตตื่นนอน ข้าวเช้าไม่ต้องกิน รีบบึ่งไปที่โรงพยาบาลของปรัณ การตรวจร่างกายถ้าไม่กินข้าวไปจะแม่นยำที่สุด

ตอนถึงโรงพยาบาลยังไม่เก้าโมง นัชชาตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับปรัณ ตอนนี้ได้เจอหน้ากันตรงๆ เธอค่อนข้างตื่นตระหนก แต่ยังดีที่ปรัณแสดงออกปกติ ก็ตามขั้นตอนที่ตรวจเช็คก่อนหน้านี้ให้เขาทำการตรวจร่างกายทั้งหมด

เครื่องมือของโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณในอุตสาหกรรมเดียวกันนั้นถือว่าทันสมัยที่สุด ข้อมูลการตรวจสอบร่างกายในทุกส่วนถูกปริ้นท์ผ่านเครื่องมือออมากโดยทันที

นัชชามองใบผลสรุปที่ออกมาสดๆร้อนๆในมือของเขา ในใจก็บีบรัดขึ้นมา ปรัณเห็นท่าทางของเธอ ก็แกล้งแหย่งอย่างจงใจ “ไม่ต้องห่วง ผลสรุปเป็นปกติ”

ได้ยินประโยคนี้ นัชชาก็แอบโล่งใจเงียบๆ รู้ว่าปรัณได้เตรียมทุกอย่างไว้อย่างเหมาะสม

“รบกวนพี่แล้ว พี่ปรัณ”

“ที่ไหนล่ะ คนกันเอง”

เตชิตมองใบผลสรุปในมือ ขมวดคิ้วขึ้นมา ค่าตัวเลขด้านบนขึ้นลงไม่ต่างจากผลก่อนหน้านี้มากนัก แต่ร่างกายเขานั้นชัดเจน อาการเมื่อวานเป็นไปได้หรอที่จะไม่มีผลอะไรเลย

“ผลไม่ได้ผิดพลาดใช่ไหม?” น้ำเสียงสงบนิ่งแทรกเข้ามาในบทสนทนาของทั้งคู่

ปรัณยกมือขึ้นตบบ่าเขา “เตชิต เกิดอะไรขึ้นกับนาย รู้จักกันมานานไม่เชื่อใจฉันหรอ?”

ร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตรของทั้งสอง ยืนข้างกันแล้วมีออร่าที่แปลกๆ เป็นเพื่อนกันมานานแค่มองตาก็รู้สึกถึงกันและกัน

เตชิตรู้ ตนไม่กล้าถามอะไรปรัณที่นี่ ขมวดคิ้วแล้วนำใบผลสรุปยื่นให้นัชชาข้างๆ “ไม่เป็นไรแล้ว ช่วงนี้ร่างกายจะแปลกๆหน่อย อาจจะเป็นเพราะฉันอ่อนไหวเกินไป”