ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 451

ตอนที่451 อาการป่วยที่แท้จริง

หลังจากที่ปริณตรวจอาการเสร็จ พอกลับถึงบ้านเตชิตก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องอาการป่วย นัชชากลัวเขาจะฝังใจ เช้าวันต่อมาก็เลยเรียกให้เขาไปส่งธีมนต์ที่โรงเรียนด้วยกัน

ธีมนต์ดีขึ้นมามาก ได้เข้ารับการปรึกษาทางจิตหลังจากเกิดเรื่องครั้งนั้น น้อยมากที่ทั้งพ่อและแม่จะมาส่งเขาไปโรงเรียนด้วยกัน เด็กน้อยดีใจมาก ตื่นเต้นดีใจตั้งแต่ตอนกินข้าวเช้าแล้ว

เตชิตมองดูหน้าตามีความสุขของลูก เขารู้สึกผิด มือใหญ่ยื่นไปลูบหัวของเด็กน้อย คิดในใจถ้าเขาสบายดีแล้วจะไปรับไปส่งลูกบ่อยๆ

“ตอนอยู่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง” เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม

ธีมนต์หันหน้ามาตอบเขา “ก็ดีครับ ทุกๆคนชอบเล่นกับผม”

“แล้วมีเพื่อนบ้างมั้ย”

“มีครับ” พูดถึงเพื่อน ตาเขาเป็นประกาย หันมาตอบเตชิตด้วยความดีใจและน้ำเสียงอ่อนหวาน ทำให้คนฟังใจละลาย

อารมณ์ไม่ดีของเตชิตก็ค่อยๆหายไปกับการดีใจตื่นเต้นของลูก “เชื่อฟังคุณครูนะครับ มีปัญหาอะไรบอกพ่อกับแม่ได้ตลอด”

“พ่อครับ ผมขอพาเพื่อนๆมาเล่นที่บ้านได้มั้ยครับ” ตอนอยู่ที่อังกฤษ โรงเรียนชอบมีกิจกรรมพบปะกันบ่อยๆ เกือบทุกอาทิตย์จะต้องมีกิจกรรมครอบครัว

การเรียนการสอนในประเทศและต่างประเทศต่างกัน ต่างประเทศจะค่อนข้างจะเน้นไปทางเดี่ยว โดยเฉพาะโรงเรียนเอกชนแพงๆ ผู้ปกครองแต่ละคนจะมีฐานะหน้าที่การงานดี ไม่มีเวลาว่างพอที่จะเข้าร่วมกิจกรรม

แต่ธีมนต์ชอบการคบหากับผู้คน ตอนนี้มีเพื่อนแล้ว เป็นธรรมดาที่เขาอยากพาเพื่อนมาเล่นที่บ้าน

เพียงแต่...........

นัชชาที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ ได้ยินดังนี้ เธอก็พูดแทรกขึ้น “ถ้าหลังจากนี้ รอให้ลูกสนิทกับเพื่อนมากกว่านี้ค่อยชวนมาก็ได้ครับ”

ธีมนต์เป็นเด็กเชื่อฟัง เขาพยักหน้ารับ “ครับ”

เตชิตเหล่มองหน้าเธอ ที่เขาพูดแบบนี้เพราะเพื่อความสบายใจของเขา เพราไม่รู้ว่าอาการของเขาจะกำเริ่มขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ได้

ขับมาส่งลูกถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย เขาลงรถไปพูดคุยกับครู ครูรับปากทันทีเพราะการที่เขามาถึงโรงเรียนไม่ใช่เรื่องที่บ่อยหนัก

มองดูธีมนต์เดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมครู เขารู้สึกหวิวๆ นัชชาชินแล้วกับภาพตรงหน้า เธอเอื้อมมือไปดึงแขนเขา “เรากลับกันเถอะ”

“อืม” ปากเขาตอบ แต่ก็ยังยืนมองจนครูพาเขาเข้าไปในห้องเรียนถึงจะยอมกลับ

ทั้งสองขึ้นมาบนรถ นัชชาบอกคนรถ “กลับไปที่วิลล่า”

ผ่านช่วงเช้ามาแล้ว รถไม่ค่อยเยอะเหมือนตอนมา เมื่อถึงหน้าวิลล่า คนรถลงมาเปิดประตูให้ ก่อนลงจากรถ เตชิตเอ่ยปากบอก “เธอกลับไปก่อน ฉันจะไปหาธนัท มีเรื่องนิดหน่อย”

ธนัทหรอ

นัชชาอึ้ง “เรื่องงานหรอ”

เธอจำได้ว่าเขายกบริษัทให้ธนัทดูแลตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้วแล้ว น้อยมากที่เขาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว

“ใช่ เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ถือหุ้น” เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ยากที่จะไม่เชื่อ

นัชชากำประตูแน่น เธอไม่อยากให้เขาไป “ไม่ไม่ได้หรอ”