ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 454

ตอนที่454 ตอนฉันไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆ

เตชิตเดินมาถึงชั้นสอง เขาไม่ได้ไปที่ห้องตัวเอง แต่ไปหาธีมนต์ที่ห้อง

เปิดประตูออก ธีมนต์กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่บนพรหมกับน้าริน เขาเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน ยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดออก เห็นเขาเข้ามา เขารีบวิ่งเข้าไปหาเขา “พ่อครับ”

เข่าของเขาถูกธีมนต์กอดไว้แน่น สัมผัสนี้ทำให้เขาตาเริ่มแดง เขาส่งสายตาให้น้าริน น้ารินพยักหน้ารับแล้วเดินออกมาพร้อมกับปิดประตูลง

“พ่อครับ ทำไมวันนี้ไม่ไปรับผมที่โรงเรียนล่ะครับ” เขาเงยหน้าถามด้วยสายตาใสซื่อบริสุทธิ์

เตชิตย่อตัวนั่ง มองหน้าเด็กน้อย หน้าตา70%เหมือนเขามาก อีก30%ได้นัชชามา ตอนนี้ พอนึกถึงเวลาอีกครึ่งปีหรืออาจจะไม่ได้เจอลูกอีกเลย มันทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก

“ทำไมคุณพ่อไม่พูดอะไรเลยล่ะครับ” ธีมนต์งงทำไมเขาเอาแต่จ้องหน้าเขา

การที่ลูกเรียกเขาว่าพ่อมันทำให้เขารู้สึกผิด เขายังไม่ได้รับส่งลูกไปโรงเรียนเลย ยังไม่ทันได้พาเพื่อนๆของเขามาเล่นที่บ้าน ยังอยากได้ยินเขาเรียกว่าตัวเองพ่อ ยังมีความรักอีกมากมายที่อยากมอบให้เขา แต่เขาไม่สามารถทำมันได้ เพื่อเป็นการที่เขาจะไม่ถูกเขาทำร้าย เตชิตต้องคอยอยู่ห่างจากพวกเขาสองแม่ลูก

“ลูกคิดถึงพ่อมั้ยครับ” เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ธีมนต์ไม่เข้าใจว่าเขาถามทำไม แต่ก็พยักหน้าตอบออกมาตามความจริง “คิดถึงครับ”

เพียงประโยคเดียว เตชิตกลั้นไว้ไม่อยู่ เขาเอนหน้าหนี ก้มไปหยิมของเล่นขึ้นมา “ชอบของเล่นมั้ย ยังมีอะไรที่ลูกชอบอีกมั้ย”

“มีรถของเล่น ก่อนหน้านั้นลุงชนุดมเคยซื้อให้ผมเยอะมาก............” ธีมนต์บอกของเล่นทุกอย่างของตัวเองให้เขาฟัง เขาไม่รู้ว่าเตชิตถามเขาทำไม แพอนึกถึงของเล่นของเขาก็จะตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก

เตชิตพยายามจำไว้ ถึงเขาจะจากไป แต่เขาก็สามารถฝากให้คนอื่นมาส่งให้ลูกได้เป็นระยะๆ

เห็นใบหน้ายิ้มแย้มดีใจของเขา เตชิตกัดฟันแน่น พยายามพูดออกมา “ธีลูก พ่อจะไปทำงานที่ไกลๆและอาจจะไม่ได้กลับบ้าน อยู่บ้านลูกต้องเชื่อฟังแม่ เป็นเด็กดี รอพ่อกลับมาพ่อจะเอาของเล่นกลับมาฝากดีมั้ยครับ”

ธีมนไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่รู้เพียงว่าพ่อของเขาจะจากไปนาน หน้าเริ่มเศร้าๆ “พ่อจะไปนานแค่ไหนครับ”

“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ก่อนจะกลับพ่อจะบอกก่อนโอเคมั้ยครับ” ตอนพูดแบบนี้ ในหัวเขาคิดถึง50%ที่ล้มเหลว

ถ้าเกิดล้มเหลว แล้วมันจะเป็นยังไง เขาไม่กล้าจินตนาการ

เด็กจะมีความรู้สึกการรับรู้ที่ค่อนข้างดี เหมือนเขาจะรับรู้ได้ถึงความเศร้าของเตชิต ธีมนต์ยื่นมือมาจับมือใหญ่ของเขาไว้

ไออุ่นจากมือน้อยส่งมาให้เขา เตชิตตกใจอึ้ง ก้มหน้ามองมือน้อยๆของเขา นุ่มๆ ขาวๆ ถึงแม้จะพยายามจับแค่ไหนแต่ก็จับได้เพียงไม่กี่นิ้วของเขา

สายเลือดเดียวกัน พ่อลูก ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แค่การกระทำเพียงเล็กน้อยมันก็ทำให้เตชิตขยับตัวไม่ได้

ความร้อนส่งขึ้นไปยังสมอง แววตามัวเออล้นไปด้วยน้ำตา เขารีบลุกขึ้นยืน หันหน้าหนีไม่อยากให้ลูกเห็น

“พ่อเป็นอะไรครับ”

“เปล่าครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พูดออกมาด้วยความยากลำบาก “พ่อจะลงไปดูแม่แปปนึงนะครับ”

เขารีบเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป เขาเข้าไปในห้องน้ำมองดูสภาพตัวเองในกระจก เขาแทบจะไม่รู้ตัวเองแล้ว

ถือว่าเป็นการหนีปัญหามั้ย

ที่เขาจากไปเพราะต้องการจะปกป้องพวกเขา ไม่ต้องการให้พวกเธอโดนเขาทำร้ายและทรมาน แต่เขาก็ไม่ค่อยอยากยอมรับความจริงข้อนี้