ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 453

ตอนที่453 ขอร้องคุณอย่าไปนะ

นัชชางง แต่เธอก็รับมันมาเปิดดูและมันก็ทำให้เธอตกใจอึ้ง

ผลตรวจตัวใหญ่เขียนไว้บนหัวกระดาษ ตัวเลขข้างล่างเธอรู้ดีว่ามันหมายความว่ายงไง เธอหน้าซีด ปิดกระดาษวางลงบนตู้วางรองเท้า พยายามยกยิ้ม “คุณบอกไปหาพี่ธนัทไม่ใช่หรอ คุณให้อันนี้ฉันทำไมล่ะ คุณคิดว่าพี่ปรัณไม่ค่อยละเอียดหรอ ถ้าคุณกังวลวันหลังเรากลับไป.............”

“นัชชา” เขาพูดแทรกขึ้น แล้วพูดคำที่นัชชากลัวที่จะได้ยินมากที่สุด “ฉันรู้หมดแล้ว”

รู้แล้วหรอ รู้อะไร

เหมือนถูกคนตีหัวกะทันหัน นัชชาเจ็บและมึนงงแต่เธอต้องแกล้งทำเป็นเข้มแข็ง “คุณพูดอะไรของคุณ เรื่องนั้นเราเคยคุยกันแล้วหนิ คุณไม่เชื่อพี่ปรัณหรอ น้ารินเตรียมอาหารไว้ ลูกก็บ่นว่าหิวแล้ว เราไปกินข้างกัน............”

เตชิตมองดวงดูตาที่แสดงออกถึงความหวาดกลัวของเธอ

ทั้งบ้านเงียบสนิท เขายื่นมือไปจับหน้าเธอไว้ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ไม่มีใครเคยบอกหรอกว่าคุณโกหกไม่เนียน”

“…………..”

“อย่าโกหก และไม่ต้องปิดบัง เพราะฉันรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว” เขาพูดย้ำอีกครั้ง ความหวังของเธอแตกสลาย “นี่ถึงจะเป็นผลตรวจของจริงใช่มั้ย ที่เธอกับปรัณพยายามปิดบังฉันเพราะมันไม่ใช่แค่เป็นเพราะฉันกำลังอยู่ในช่วงฟื้นตัว แต่เป็นเพราะฉันเสพติด แล้วจะหายขาดได้มีเพียงแค่50%เท่านั้น”

ทุกคำพูดของเขา เหมทอนเป็นการตอกย้ำให้เธอทรมาน

เสียงเธอขาดหาย อยากบอกว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แต่เหมือนไม่มีเสียงพุดออกมาไม่ได้

เธอตื่นกลัว หัวใจเต้นเร็วเหมือนจะหลุดออกจากตัว รู้ว่าสักวันเขาจะต้องรู้ความจริงแต่ไม่นึกว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เธอไม่ทันได้เตรียมใจไว้

“เธอรู้ว่ามันเลวร้าย กลัวว่าฉันจะรู้ กลัวฉันจะรับไม่ไหว แต่ฉันเป็นคนป่วย ฉันต้องได้รู้ความจริง มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าถึงระยะสุดท้าย สติฉันจะค่อยๆขาดหายไป อาจจะเผลอทำร้ายเธอกับลูก...............”

“ไม่ ไม่มีทาง” นัชชาส่ายหน้า ยื่นมือไปจับมือใหญ่ของเขา “พี่ปรัณบอก ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ถ้าเราช่วยกันปัญหาพวกนี้จะไม่เกิด”

“มันไม่ใช่อย่างอื่น ไม่ใช่พยายามแล้วจะหักห้ามใจได้ มันมาจากข้างใน อาจทำให้ฉันขาดสติ” ตาเขาเริ่มแดง พูดด้วยความเจ็บปวด และออกแรงดึงมือออกจากเธอ เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะใจอ่อน “นัชชา ฉันต้องรับผิดชอบเธอและลูก”

เขาไม่สามารถหักห้ามมันได้ มันต่างอะไรกับคนติดยาบ้า มันไม่ต่างอะไรกันเลย จะทำให้ให้พวกเขามีชีวิตที่ไม่ปกติ วันๆจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างหวาดกลัว

“การที่คุณรักษาให้หายขาดคือการรับผิดชอบที่ดีที่สุดแล้ว” นัชชายิ้ม ไม่รู้ตัวว่ามีน้ำตาไหลจากหางตา “ฉันไม่ต้องการอย่างอื่น แค่ขอให้คุณหายแล้วกลับมาเป็นปกติ”

“ถ้า........มันไม่หายขาดล่ะ” เขาถามคำถามที่เลวร้ายออกไป ไม่คาดหวังกับอีก50%ที่สามารถทำให้หายขาดได้

ในสายตาเธอ ขอแค่เขาสามารถอดทนผ่านมาไปได้ ทุกอย่างก็จะดีขึ้น ไม่รู้ว่าถ้ามันกำเริ่มขึ้นมา เขาเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าจะควบคุมสติตัวเองได้มั้ย รับประกันไม่ได้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เขาไม่สามารถเอาความคิดของตัวเองมาเดิมพันกับเธอและลูก เขาไม่อยากทำร้ายพวกเธอ