ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 457

ตอนที่457 สถานการณ์ขั้นวิกฤต

ชนุดมไม่ได้เร่งรีบ หลังจากที่เขากลับมา นอกจากเตชิตเขายังไม่ได้ไปเจอใคร ทางนัชชาเขาก็ไม่ได้บอก เพียงแต่ให้คนคอยตามดูเธอ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นให้บอกเขาทันที

ตอนกลางวันเขาทำงานทางไกลอยู่ในห้อง ตอนกลางคืนเขาออกไปหาที่เงียบๆนั่งดื่มคนเดียว ที่นี่สำหรับเขามันไม่ใช่ที่ที่มีความทรงจำที่ดีหนัก มันดีตรงที่ที่นี่มีนัชชา

ตอนเตชิตไม่อยู่ นัชชามีเวลาดูแลธีมนต์อย่างเต็มที่ แต่ลูกไปโรงเรียนแล้ว เวลาส่วนใหญ่เขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่โรงเรียน ตอนเธอว่างๆมันเลยทำให้เธอฟุ้งซ่าน วันสองวันคงไม่เป็นไร แต่นี่เวลาผ่านมาร่วมเดือน มันทำให้เธอเริ่มเครียด

เธอมักจะตกใจตื่นเพราะฝันร้าย บางวันก็นอนไม่หลับ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะการที่เขาจากไป

“คุณแม่เป็นอะไรไปครับ” เช้าวันหนึ่งตอนนั่งกินข้าวเช้า ธีมนต์เห็นเธอสีหน้าไม่ค่อยดี

นัชชามือถือขนมปังไว้ แต่ใจลอย ได้ยินเขาเรียกเธอค่อยได้สติ ตอบเขาไปแบบยิ้ม “แม่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย”

ธีมนต์อ้าปากกัดกินขนมปัง จนกลืนลงคอหมดแล้ว ตากลมโตมองมาทางนัชชา เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนเบาด้วยความระมัดระวัง “แม่ครับ เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาครับ”

หลังจากที่เตชิตจากไป เวลาผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ตั้งแต่พวกเขาดีกัน เขากับเตชิตยังไม่เคยห่างไกลกันนานขนาดนี้

นัชชาตกใจ กลัวลูกจะจับได้ เธอพยายามทำตัวปกติ “คุณพ่อยังจัดการเรื่องงานไม่เสร็จ ถ้าเสร็จเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

“แล้วเมื่อไหร่ล่ะครับ” ตากลมโตมองเธอ ทำให้นัชชาไม่กล้าสบตา

“อีกไม่นานครับ” นัชชาไม่กล้าบอกเวลาที่แน่นอนให้เขา กลัวเขาจะผิดหวังเมื่อถึงเวลานั้น “ลูกคิดถึงพ่อหรอ”

ธีมนต์พยักหน้า “ครับ..........”

ทุกคืนหลังทำการบ้านเสร็จ นั่งเล่นของเล่นเขาจะคิดถึงพ่อ เพราะก่อนหน้านั้นเป็นเตชิตที่คอยเล่นเป็นเพื่อนเขา

ความรู้สึกของเด็กน้อยอ่อนโยนน่าเอ็นดู น้ารินที่เทนมอยู่ข้างยังรู้สึกสงสารแทน

นัชชาดึงเขาเข้ามากอด ใบหน้าผิดหวังของเขา เธอรู้สึกเจ็บปวด เตชิตจากไปครั้งนี้ก็เพื่อเธอและลูก ถ้าเกิดตอนนี้เธอไม่สู้แล้วอ่อนแอ ความทรมานที่อดทนที่ผ่านมาก็ไม่มีความหมาย

เธออ่อนแอไม่ได้ ลูกยังต้องการเธอ บ้านนี้ต้องการเธอ เธอต้องเข้มแข็ง

“ลูก พ่อไม่อยู่ก็ยังมีแม่หนิครับ พ่อเขาไปเพราะต้องการหาเงินเลี้ยงดูพวกเรา พ่อคิดถึงลูกและรักลูกมากนะครับ”

ธีมนต์ได้ยินดังนี้ เขาฉีกยิ้ม พยักหน้ารัวๆ “ครับ งั้นเรามารอจนกว่าคุณพ่อกลับมาด้วยกันนะครับ”

นัชชาตาร้อน ยกมือลูบหัวเขา “โอเคครับ”

………………..

อีกฝั่งเตชิตกำลังทำการรักษา แต่สารพิษในร่างกายเขาค่อนข้างสูง ตามมาด้วยอาการที่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ สติค่อยจางหาย เขาผอมลงอย่างรวดเร็ว อย่าว่าแต่อารมณ์กินข้าว ทุกครั้งที่อาการกำเริ่มเขาจะหมดแรงขยับไปไหนไม่ได้ ทนทุกข์ทรมาน

เจ็บปวดมาก ความรู้สึกที่ทั้งตัวเหมือนโดนกัดกร่อนไม่มีใครสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดนี้ได้ เหมือนมีมีดคอยกรีดตามอวัยวะในร่างกายเขา ร่างกายไม่ฟังคำสั่งจากเขา เขาจะคอยทำร้ายร่างกายตัวเอง จนหมอต้องมัดแขนมัดขาเขาไว้กับเตียง เตียงสั่นอย่างรุนแรง เหมือนเวลาผ่านไปนานมากกว่าทุกอย่างจะสงบลง

อาการแบบนี้เขาจะเป็นวันหนึ่งประมาณ1-2รอบ ทุกครั้งจะทำให้เขาทนไม่ไหว ทุกครั้งที่เขาอยากยอมแพ้ เขาจะได้ยินเสียงและคำพูดของนัชชา

เขายอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้ เพราะเธอยังรอให้เขากลับไปอยู่

Leeมองดูอาการของเขาแย่ลงทุกวัน ถึงจะไม่ถึงขั้นอันตรายถึงชีวิต แต่การที่เขาเป็นแบบนี้ทุกวันมันทำให้เขากังวล