ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 467

ตอนที่467 คิดถึงเป็นอย่างมาก

นัชชามองดูณัชชนม์ดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้เมทนี เธอเติมน้ำอุ่นยื่นให้เธอ “แม่ ดื่มน้ำก่อน หนูคุยกับหมอมาแล้ว พ่อเป็นเส้นเลือดในสมองตีบ แต่ปัญหาจริงยังไม่แน่ชัด ต้องรอตรวจพรุ่งนี้ถึงจะรู้ หนูว่าจะย้ายพ่อไปโรงพยาบาลของพี่ปรัณ”

“แล้วหมอบอกอะไรอีกมั้ย พ่อของลูกเป็นแบบนี้จะเป็นอันตรายถึงชีวิตมั้ย”

“ไม่ถึงขั้นนั้น แต่ต้องทำการผ่าตัด หนูเลยอยากย้ายโรงพยาบาล” นัชชาไม่ได้บอกเธอทุกอย่าง เธอกลัวว่าแม่จะรับไม่ไหว

“หมอปรัณหรอ” เธอนึกไม่ออก “คือ.......”

“เป็นเพื่อนของเตชิต” นัชชาพูดขึ้น “ดีกว่าที่นี่หน่อย ถ้าพ่อไปรักษาที่นั่นคงไม่มีปัญหาอะไร”

“ก็ดีๆ มีคนรู้จัก อะไรๆจะได้ง่านขึ้น”

นัชชามองดูคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ใส่สายเครื่องช่วยหายใจ

เธอน้ำตาคลอ ปวดใจ ในความรู้สึกเธอยังเป็นหน้าที่เขายังวัยรุ่นอยู่เลย แต่พอตอนนี้มาดูดีๆเธอรู้สึกว่าเขาแก่ตัวลงแล้ว

นัชชาสูดหายใจเข้าพยายามกลั้นไว้ ไม่อยากให้ณัชชนม์เสียใจมากกว่านี้ เธอหยิบโทรศัพท์ออกไปโทรหาปรัณ

ไม่นานสายก็ถูกรับ เขาทักด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ฮัลโหล”

“พี่ปรัณ นัชเอง”

เสียงเธอสั่นๆ ปรัณได้ยินตกใจ เขานึกว่าเป็นเรื่องของเตชิต “เป็นอะไรไป มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอ”

“นัชไม่ได้เป็นไร แต่พ่อเป็น” นัชชามองดูกำแพงสีขาว เธอเครียด “เช้านี้ อยู่ๆเส้นเลือดในสมองก็ตีบฉับพลัน ตอนนี้รักษาอยู่ที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าค่อนข้างร้ายแรง ต้องผ่าตัด”

“ตอนนี้พ่อเป็นยังไงบ้าง”

“ตอนนี้นอนสลบอยู่ หมอไม่ให้เคลื่อนย้าย ต้องรอพรุ่งนี้”

“งั้นพรุ่งนี้เช้าพี่หาคนไปรับมาที่นี่ พี่มีเตียงเคลื่อนย้ายผู้ป่วย ย้ายมานี่นัชไม่ต้องเป็นห่วง ที่นี่มีหมอด้านสมองที่เก่งที่สุดในประเทศ” ปรัณพูดให้กำลังใจเธอ กลัวเธอจะแบกรับความเครียดไม่ไหว

นัชชารู้สึกซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะคะพี่ปรัณ นัชไม่รู้จะทำยังไง รบกวนพี่ด้วยนะคะ”

“ไม่ต้องเกรงใจ คืนนี้นัชอยู่เป็นเพื่อนพ่อไปก่อน แล้วพรุ่งนี้รอพี่ไปรับ”

“ค่ะ”

หลังจากวางสาย คำพูดของปรัณทำให้เธอสบายใจขึ้น เธอไม่กล้าคิดว่าถ้าพ่อเธอเป็นอะไรไป เธอกับแม่จะทำยังไง

ครั้งแรกที่นัชชาประสบความกดดัน เธอมอบหน้าที่ให้ติณณาดูแล ดีที่ชนุดมพาธีมนต์ไปอังกฤษ ไม่งั้นเธอคงดูแลไม่ไหว

ปรัณใช้ให้คนหาห้องเดี่ยวให้เมทนี ตอนกลางคืนณัชชนม์เลยมีที่นอนเฝ้า นัชชากลับบ้านไปเก็บของใช้ส่วนตัว

ถ้าต้องผ่าตัดจริงๆ ของพวกนี้ต้องได้ใช้

ตอนกลางคืนเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอหิ้วของมากมายในมือ

จู่ๆเธอก็รู้สึกเหนื่อย เหมือนมีบางอย่างทับที่อก หายใจไม่ออก เธอภาวนาทุกวัน ขอให้ผ่านพ้นไปเร็วๆ