ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 479

ตอนที่479 คนสวยออกมาจากห้องน้ำ

นัชชานึกถึงการนัดหมายเมื่อก่อนของทั้งสอง เพียงแต่......

“คุณยังไม่ดีขึ้นเลยจะแต่งงานได้ยังไง? ฉันได้ยินคนอื่นพูดว่างานแต่งใช้แรงมาก” สิ่งที่นัชชากังวลมากที่สุดก็ปัญหาสุขภาพ เธอก็รอมานานแล้ว และไม่สนใจว่าจะรออีกสักนิด

ใครจะไปรู้ว่าคำพูดนี้สำหรับเตชิต จะโจมตีและทำร้ายอีโก้ของเขา

จึงเลิกคิ้วตอบกลับทันที “ผมเข้าเรือนหอได้แรงกายจะมีปัญหาอะไร?”

ในอีกความหมายหนึ่ง ถ้าเข้าเรือนหอได้อย่างอื่นก็ไม่ได้ยากอะไร

“……”

นัชชาหมดคำจะพูด ตั้งใจว่าจะไม่สนใจเขา อย่ามองภายนอกที่เย็นชาและเย่อหยิงของผู้ชายคนนี้ แต่ในใจนั้นบ้าบอ มีแต่เพียงเธอเท่านั้นที่รู้

พูดจบประโยคหนึ่ง ระหว่างทางกลับบ้านนัชชาก็ไม่ได้พูดกับเขาสักประโยคเดียว หันศีรษะไปมองนอกหน้าต่าง บรรยากาศดีมากๆ

ถึงไวโรจน์วิลล่าแล้ว ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ ธีมนต์ก็รีบวิ่งออกไป วิ่งออกไปหารถอย่างน่ากลัว เตชิตก็ลงจากรถมาหาร่างเล็กจ้ำม่ำของลูกชาย “คิดถึงพ่อไหม?”

“คิดถึงครับ” เสียงเล็กน้อมแน้มของธีมนต์น่ารัก คนฟังก็ใจเต้นเร็ว “แต่ผมคิดถึงแม่มากกว่า”

“……” เตชิตกระตุกเปลือกตา พิสูจน์ว่าเป็นลูกชายเขา ประโยคเดียวทำให้ตกลงมาจากสวรรค์

โอ้ ตำแหน่งของคนเป็นแม่ยังสำคัญกว่านิดหน่อยนะเนี่ย

นัชชาลงมาจากรถ ธีมนต์ปล่อยมือจากพ่อทันทีแล้วไปจูงแม่ ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความสุข “แม่ครับ ผมคิดถึงแม่มาก~”

เตชิตไม่ได้รู้สึกแย่ ใครทำให้เขาทำไม่ดีล่ะ ทำได้เพียงเดินตามแม่ลูกไปอย่างยินยอม

เมื่อเข้าประตู น้ารินก็มาต้อนรับทันที รับของในมือมา “คุณผู้ชาย คุณนัชชา ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ”

“กลับบ้านมาดีจริงๆ” นัชชาเปลี่ยนรองเท้าและปฏิบัติต่อน้ารินเสมือนเป็นคนในครอบครัว “ช่วงนี้ต้องรบกวนน้ารินหน่อยนะคะ”

“ไม่รบกวนเลยค่ะ รู้ว่าวันนี้คุณกับคุณผู้ชายกลับมาบ้าน ฉันก็ให้แม่บ้านกลับไปก่อนแล้ว มีคนคอยช่วยในช่วงนี้ไม่ค่อยรู้สึกเหนื่อยเกินไป”

เตชิตขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน ตอนลงมาก็ใกล้ถึงเวลาทานอาหารกลางวันพอดี น้ารินทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว อุดมสมบูรณ์มากกว่าปกตินิดหน่อย เพื่อต้อนรับพวกเขากลับบ้าน

นัชชาในช่วงนี้ร่างกายใช้แรงมากเกินไป ขึ้นไปล้างหน้าล้างตานิดหน่อยพอนอนบนเตียงสักพักก็หลับไป

เตชิตเล่นเกมส์กับลูกชายอยู่ด้านล่าง ธีมนต์ชินกับการนอนกลางวัน ทานอาหารกลางวันเสร็จก็รู้สึกง่วงอย่างมก เตชิตกล่อมเขานอนแล้วก็กลับไปที่ห้องใหญ่ ผลักประตูเข้าไปก็เจอร่างเล็กนอนราบอยู่บนเตียง

เขาหยุดฝีเท้าลง หยุดมองอยู่ที่เดิมครึ่งนาทีก่อนจะเดินเข้าไปข้างเตียง

หลังจากค่อยๆโอบร่างขึ้นมา แล้วดึงผ้าห่มบางข้างๆมาคลุมเธอไว้ เส้นผมบางตกลงมาปกคลุมใบหน้าขาวเธอ เขาค่อยๆจัดทรงผมให้อย่างระมัดระวัง ท่าทางอ่อนโยนกลัวว่าเธอจะตื่น

ช่วงนี้อยู่โรงพยาบาลเหนื่อยจะตายอยู่แล้วินะ ตอนนอนถึงได้หายใจหนักเป็นพิเศษ ขอบตาก็ดำ

เตชิตดูท่าทางบอบบางของเธอ ในใจก็โทษตัวเองที่ไม่ดูแลเธอให้ดี โชคดีที่ตอนนี้เธออยู่ข้างกายตน ยังมีโอกาสได้ชดใช้ให้เธอ

เตชิตโน้มศีรษะลงไปจูบอ่อนโยนบนหน้าผากเธอ “หลับดีๆนะ ที่รัก”

เขาขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ หยิบโทรศัพท์ที่อยู่หัวเตียงมาเปิดรูปภาพที่ส่งมาในที่ออกแบบ ทั้งหมดเป็นการออกแบบงานแต่งงาน สายตาของเขามองภาพด้วยความอ่อนโยนขึ้นมา มองทีละภาพอย่างอดทน เลือกอย่างละเอียด

หนึ่งเดือนต่อมา ร่างกายของเตชิตก็เกือบจะไม่มีปัญหาแล้ว เรื่องที่เขากลับมาทุกคนก็รู้ตั้งนานแล้ว เพียงแต่ไม่ได้มารบกวน รู้ว่าเขาค่อนข้างยุ่ง ดีที่มีเวลาช่วงนี้ นัชชาเลยเรียกแขกมาที่บ้าน

ปรัณเป็นแขกคนรกที่อยากเชิญมา เรียกธนัทกับชนัยด้วย ชายทั้งสี่คนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก หลังจากเป็นห่วงก็ค่อยๆแหย่ธีมนต์ขึ้นมา

สุท้ายเห็นว่าเตชิตทนไม่ได้ อุ้มลูกตัวเองไป “ชอบก็มีลูกเองอย่ามาแกล้งลูกคนอื่น”

“จะดูแลได้ยังไง พี่เตชิตอย่ามาขี้เหนียวหน่อยเลย!” ชนัยมีท่าทีสบายๆอย่างเคย “ถ้าคลอดเองได้คงคลอดไปนานแล้ว”

ได้ยินดังนั้น นัชชาก็มองปรัณแวบหนึ่ง วันนี้เขาพาสุวีรามาด้วย ทั้งสองคบกันมาไม่น้อยไปกว่าเธอกับเตชิตเลย แม้ว่าธนัทกับจินต์จะยังไม่ได้คุยกันชัดเจน ยังไงก็ถือว่าเป็นแฟนกัน ส่วนชนัยตัวคนเดียว หลายปีแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีใครข้างกาย

แล้วยังจะไปกังวลแทนเขาอีก “ชนัย นายนี่สเปคสูงไปแล้วยังไม่หาอีก หลายปีแล้วยังหาที่ถูกใจไม่ได้อีก?”

ชนัยได้ยินประโยคนี้ ก็ยืนยันกับเธอด้วยความจริงใจ “พี่สะใภ้ สถานการณ์ผมตอนนี้ ถ้ามีคนที่เหมาะสมผมจะไม่หาหรอ ไม่มีจริงๆครับ ไม่มีจริงๆๆๆๆ!”

“งั้น......” นัชชาศอกกระทุ้งเตชิต “คุณแนะนำชนัยหน่อยสิ”