ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 495

ตอนที่495ร่วมมือกันแสดง

ด้านนอกห้องผ่าตัดโรงพยาบาลธัญมนชีวภานั่งอยู่บนม้านั่งข้างทางเดินจ้องมองพยาบาลและหมอเดินเข้าๆออกๆอย่างใจจดใจจ่อเป็นทุกข์เกือบห้าชั่วโมงในที่สุดประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก

คุณหมอติสรณ์เดินพลางปลดหน้ากากอนามัยพลางดูออกว่าการผ่าตัดทำให้เขาเหนื่อยล้าเพียงใด

ชีวภารีบเดินไปหาใจร้อนแทบไหม้"หมอคะแม่ฉันเป็นยังไงบ้าง?"

"การผ่าตัดประสบความสำเร็จอย่างมากคุณวางใจได้อีกสักพักก็จะย้ายคนไข้ไปห้องพัก"คุณหมอติสรณ์ยกมือขึ้นกดที่หัวคิ้วของเขา"ตอนนี้คุณวางใจได้แล้ว"

ชีวภาถอนใจด้วยความโล่งอกรู้สึกว่าหินก้อนขนาดมหึมาหนักพันชั่งที่อยู่บนอกโดนยกออกเธอคำนับหมออย่างรู้สึกขอบคุณอย่างล้นพ้น"ขอบคุณมากๆคะขอบคุณจริงๆ"

"ไม่เป็นไรอีกสักพักคุณก็เข้าเยี่ยมคนไข้ได้"

อีกยี่สิบนาทีต่อมาธิษณาก็ถูกย้ายไปไว้ที่ห้องพักคนไข้ยาสลบยังไม่หมดฤทธิ์จึงยังไม่ฟื้นพยาบาลบอกถึงเรื่องที่ต้องระวังแล้วก็จากไปในห้องพักคนไข้มีเตียงทั้งหมดหกเตียงแต่ล่ะเตียงก็มีคนไข้นอนอยู่ทุกเตียงจึงไม่ค่อยเงียบสงบสักเท่าไร

ชีวภามองไปที่ร่างอ่อนแอของผู้เป็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียงเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ช่วงก่อนหน้านี้เธอยังเครียดว่าจะหาเงินที่ไหนมาใช้ในการผ่าตัดแต่ตอนนี้ผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เธอรู้สึกเหมือนยังไม่ค่อยรู้สึกตัวถึงแม้ว่าในอนาคตค่าใช้จ่ายในการรักษาจะสูงมากแค่ไหนแต่คงมีความกดดันน้อยกว่าเงินสี่แสนเพียงแต่...

ชีวภานึกถึงชายที่เจอหน้าไม่กี่ครั้งก็ให้เงินเธอหลายแสนพวกเขาเจอหน้าไม่กี่ครั้งมือข้างเดียวก็นับครั้งได้แต่แววตาสีหน้าของเขาเหมือนสลักอยู่ในสมองของเธอยังไงก็ลืมไม่ลง

เขาให้เงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้กับเธอหลังจากนั้นก็ไม่ปรากฏตัวให้เห็นอีกคนๆนี้ต้องการอะไรจากเธอกันแน่?

หรือมันเป็นแค่เพียงการเล่นสนุกของคนรวย?

หล่อนมองดูว่าแม่หลับสนิทแบบนี้ความเกียจชังชายคนนั้นในใจเธอก็เบาบางลงเธอรู้สึกขอบคุณเขาซะด้วยซ้ำแม้ว่าชายคนนั้นจะให้ความทรงจำที่ไม่ดีสักเท่าไรกับเธอจนขนาดทำให้เธอรู้สึกกลัวแต่ถ้าไม่ได้เงินก้อนนี้ของเขาแม่ของเธออาจจะไม่ได้รับการรักษา

ไม่มีใครรู้ว่าหากเวลาผ่านไปเรื่อยๆสภาพร่างกายของธิษณาจะเป็นอย่างไรเรื่องของโรคภัยไข้เจ็บไม่ใช่ว่าจะหยุดกันได้เพราะมีหรือไม่มีเงินสำหรับธิษณาเวลาก็เท่ากับชีวิต

เวลาผ่านไปในแต่ละวันชีวภาวิ่งไปวิ่งมาระหว่างโรงพยาบาลและที่ทำงานอาชีพของเธอเป็นพนักงานขายไม่ว่าจะยากลำบากขนาดไหนเธอก็ไม่เคยหวั่นถ้าสามารถหาเงินได้ทุกอย่างไม่ใช่ปัญหา

คืนหนึ่งหลังเลิกงานชีวภาลากร่างกายที่เหนื่อยล้ามาที่โรงพยาบาลเพิ่งจะเดินเข้าประตูโรงพยาบาลผู้จัดการบาร์ก็โทรหาเธอเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหยุดฝีเท้าแล้วรับโทรศัพท์ทันที"ผู้จัดการ?"

"ชีวภาเสี่ยที่เธอเคยพูดถึงเขามาอีกแล้วเธอรีบกลับมาหน่อย..."

ชีวภากำโทรศัพท์ไว้แน่นต่อมาใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ"ได้คะฉันจะกลับไปทันที"

......

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาชีวภาลงจากรถแท็กซี่หน้าประตูบาร์เต็มไปด้วยรถยนต์คันหรูเธอไม่มองสักนิดรีบเดินเข้าประตูบาร์ไปพนักงานที่สนิทกันพาเธอไปหาผู้จัดการ

ชีวภาหายใจไม่เป็นจังหวะเพราะความรีบเร่งพลางถาม"ผู้จัดการคะเขาอยู่ไหนคะ?"

"เธอไม่ต้องรีบตามฉันมาก่อน"ผู้จัดการพาเธอไปที่ห้องทำงานแยกออกมาจากเสียงเพลงอึกทึกข้างนอกมองเธอหัวจรดเท้าอย่างเห็นได้ชัดจากนั้นก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า"พอฉันเห็นเขาเดินเข้ามาฉันก็โทรหาเธอแล้วรอแต่เธอมาเท่านั้นใครจะไปรู้อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ออกมาดูๆไปก็น่าจะอายุประมาณยี่สิบกว่าๆการแต่งตัวดูดีสงสัยว่าครั้งนี้ที่เขามาคงจะมากับคู่ขาของเขาล่ะมั้ง!"