ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 496

ตอนที่496ใช้ร่างกายเธอ...จ่ายแทนก็ได้

สายตาที่อ่อนโยนมองมาที่ชีวภาน้ำเสียงของเธอก็เปลี่ยนเป็นนิ่มนวลขึ้นโดยไม่รู้ตัว"สวัสดีค่ะฉันชื่อชีวภา"

นัชชามองดูเงาของทั้งสองนั่งคู่กันหลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นชนุดมมีเพื่อนเพศตรงข้ามมาก่อนตอนนี้มองเห็นฉากแบบนี้เธอรู้สึกตกตะลึกอยู่เหมือนกันยังไงก็ตามดูเหมือนว่าคุณชีวภาคนนี้อายุน่าจะอยู่ราวๆยี่สิบต้นๆเธอสวยน่ารักนั่งอยู่ข้างๆชนุดมเหมือนกระต่ายขาวตัวเล็กๆที่ไม่มีพิษมีภัยอะไร

เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกดีที่ข้างกายของชนุดมมีผู้หญิงแบบนี้ด้วยเป็นเรื่องหายากซะนี่กระไร

แต่ทว่า......

นัชชานึกถึงหัวข้อที่ทั้งคู่เพิ่งพูดไปเรื่องคดีที่เตชิตรับไว้ที่จริงชนุดมอยากจะแนะนำเพราะเขารู้ว่าฝ่ายตรงข้ามมีอิทธิพลมากขนาดไหนแต่โดนนัชชาปฏิเสธเขาคิดว่าเธอต้องการรักษาระยะห่างระหว่างเขากับเธอแต่ตามจริงแล้ว

ในเรื่องนี้สิ่งที่เธอต้องทำคือเชื่อว่าเตชิตสามารถรับมือจัดการกับคดีนี้ได้แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

คิดถึงตรงนี้ชนุดมเหมือนกับรู้ความคิดของเธอเขาจึงพูดอออกมาว่า"ตอนนี้เธอวางใจได้เหรอ?การที่ฉันอยากจะช่วยเธอไม่ใช่ว่าเพราะความรู้สึกส่วนตัวเธอไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยง"

นัชชาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แต่ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเข้าใจผิดของเขาเธอพูดออกมาด้วยความอดทนและมีเมตตา"ฉันไม่ได้จงใจหลีกเลี่ยงคุณเรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรฉันเชื่อว่าเตชิตสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ว่าแต่คุณเถอะเอาเวลาที่เป็นห่วงเรื่องนี้มาคิดเรื่องของคุณเองไม่ดีกว่าหรือ"

เธอพูดพลางมองไปที่ชีวภาแล้วหัวเราะ"ในหลายปีที่ผ่านมาคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ปรากฏอยู่ข้างกายเขา"

ชีวภาอ้าปากค้างเธอจะรู้เรื่องของชนุดมได้อย่างไรแม้แต่ชื่อของเขาเธอก็เพิ่งรู้วันนี้เธอจึงได้แต่พูดเออออไปตามน้ำ"อ๋อหรอหรอคะ..."

"ใช่"ดวงตาของนัชชามองผ่านเขาทั้งสองอยากจะมองเห็นอะไรสักหน่อยในความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่แต่เสียดายเพราะชายหนุ่มอำพรางเก่งเหลือเกินมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น

"ในเมื่อคุณมีคนอยู่เป็นเพื่อนถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะลูกรอฉันอยู่ที่บ้านถ้าคุณมีเวลาก็ไปเยี่ยมเขาบ้างธีมนต์คิดถึงคุณมาก"

สีหน้าของชนุดมดูไม่ค่อยดีสักเท่าไรตอนที่เธอลุกขึ้นเขาถึงพูดออกมา"นัชชาเรื่องนี้มันซับซ้อนพวกเธอต้องระวังให้มากๆ"

"ฉันรู้"นัชชาปลอบโยนเขา"คุณวางใจเถอะถ้าฉันต้องการความช่วยเหลือฉันจะบอกคุณเป็นคนแรก"

"ฉันไปส่ง"

"ไม่ต้องหรอกคุณอยู่กับชีวภาเถอะ"นัชชาหิ้วกระเป๋าเดินไปถึงปากประตูแล้วโบกมือให้ชีวภา"มีเวลาเราค่อยเจอกันใหม่นะ"

ชีวภาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วตอนแรกคิดว่าน่าจะต้องทำสงครามกันเหมือนศัตรูไม่คิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะว่าง่ายแบบนี้เธอกลับรู้สึกวางตัวไม่ค่อยถูก"ลาก่อนค่ะ"

ประตูปิดลงในห้องเงียบสงบลง

ในขณะที่ชีวภากำลังจะโล่งใจนั้นร่างของเธอก็ถูกกระชากนั่งลงที่โซฟาอีกแต่ครั้งนี้ไม่ได้เบามือเหมือนครั้งก่อนหน้าเธอถูกบีบคอแม้ว่าแรงจะไม่มากแต่มันทำให้รู้สึกผวาอย่างบอกไม่ถูก

เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงมองดูผู้กระทำอย่างหวาดกลัว"คุณชนุดมฉันหมดประโยชน์แล้วคุณก็จะถีบหัวส่งเหรอ!"

เมื่อกี้เธอเพิ่งจะช่วยเขาเล่นละครตบตาไปผู้หญิงคนนั้นเพิ่งจากไปไม่นานโซฟายังอุ่นอยู่เลยก็จะหันมาเล่นงานเธอซะแล้ว?

"เธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่"เสียงของชายหนุ่มเย็นยะเยือกเหมือนสายลมเดือนธันวาที่หนาวเหน็บความเกลียดชังที่รุนแรงสามารถกรีดใบหน้าให้เสียโฉมได้เลย

"ผู้จัดการบอกฉัน"ชีวภารู้ว่าเธอไม่สามารถหลอกเขาได้จึงพูดไปตามจริง"ที่ฉันมาหาคุณฉันแค่อยากจะถามเรื่องๆหนึ่ง"

พูดถึงจุดประสงค์ของการมาที่นี่ชีวภาก็จริงจังขึ้นมา"ค่าผ่าตัดของแม่ฉันคุณเป็นคนจ่ายให้ใช่ไหม?"

"ไม่ใช่"ชนุดมตอบอย่างไม่ต้องคิดสีหน้าของเขาอึมครึมจนแทบจะมีน้ำหยดออกมา"อย่าคิดมายุ่งเกี่ยวกับฉันอีกไม่อย่างนั้นเธอต้องเสียใจแน่ๆ"